Επίλογος

Επίλογος

Η ανοιχτή διάσταση Ρωμηοσύνης και Δύσης, τις αρχές της οποίας περιγράψαμε στη μελέτη μας, συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση στους αιώνες που ακολούθησαν. Η Ρωμηοσύνη γνώρισε την Δύση και τις αντιρωμαίικες διαθέσεις της από τον 8ο αιώνα. Στους αιώνες που ακολούθησαν, οι Φράγκοι δεν έκαναν τίποτα για να διασκεδάσουν τους φόβους των Ρωμηών. Αντίθετα, κράτησαν πάντοτε μια αδιάλλακτη στάση, απαιτώντας την ολοκληρωτική υποταγή μας όποτε τους δινόταν η ευκαιρία.
Τις  πολεμικές συγκρούσεις διαδέχονταν ανταλλαγές ύβρεων (όπως π.χ. με την πρεσβεία του Λιουτπράνδου της Κρεμόνας) και πάλι πολεμικές συγκρούσεις. Ταυτόχρονα, στο πολιτιστικό επίπεδο, διάφοροι δυτικοί συγγραφείς άρχισαν (από τον 9ο  ήδη αιώνα) να γράφουν ασταμάτητα συγγράμματα με τον τίτλο «Contra errors Graecorum» εναντίον των Ρωμηών. Οι δυο κόσμοι απομακρύνονταν περισσότερο μέρα με τη μέρα. Το Σχίσμα του 1054 δεν ήταν παρά μια ακόμη τυπική επιβεβαίωση της άρνησης των Φράγκων να αποκηρύξουν τις θεολογικές αυθαιρεσίες τους. Λίγο αργότερα, νέα βαρβαρικά φύλα από το Βορρά ολοκλήρωναν την υποδούλωση των Ρωμηών της Νότιας Ιταλίας. Μετά από 1800 χρόνια λαμπρής παρουσίας, ο ελληνισμός ξερριζωνόταν αμετάκλητα από την ιταλική χερσόνησο.

Στα τέλη του 11ου αιώνα οι κατακτητικές διαθέσεις των Δυτικών πήραν απροκάλυπτη μορφή με τις λεγόμενες «Σταυροφορίες». Ήδη από την πρώτη «Σταυροφορία» ο απώτερος σκοπός ορισμένων Λατίνων ηγετών ήταν φανερός και είχε γίνει αντιληπτός και στην Κωνσταντινούπολη. Όπως μας λέει η Άννα Κομνηνή στην «Αλεξιάδα» της, ο σκοπός των δυτικών δεν ήταν άλλος από την κατάκτηση της Βασιλεύουσας, πράγμα που θεωρούσαν ως φυσική κατάληξη της εκστρατείας τους.  Ένας από τους ηγέτες της «Σταυροφορίας», ο Βοημούνδος, δεν έκρυβε το θανάσιμο μίσος του για τη Ρωμανία, και είχε εκφράσει την προσήλωσή του στο σκοπό της καταστροφής της σε μια παθιασμένη επιστολή προς τον αυτοκράτορα Αλέξιο, την οποία παραθέτει η Άννα Κομνηνή.
Η κορύφωση της σύγκρουσης ήρθε το 1204, όταν χιλιάδες πεινασμένοι αλήτες απ’ όλες τις γωνιές της Δυτικής Ευρώπης εγκατέλειψαν τις τρώγλες τους και ξεκίνησαν, υποτίθεται, για τους Αγίους Τόπους. Στο δρόμο «κάτι» συνέβηκε και ο προορισμός άλλαξε. Οι εμφύλιες διαμάχες των Ρωμηών της εποχής επέτρεψαν σ’ όλους αυτούς τους τρωγλοδύτες να μπουν στην Κωνσταντινούπολη και να τη λεηλατήσουν. Σοκαρισμένοι οι πρόγονοί μας είδαν τους δυτικούς «στρατιώτες του Χριστού» να φέρνουν μουλάρια μέσα στο ιερό Βήμα της Αγιά-Σοφιάς, και αυτά να γλυστράνε και να αφήνουν ακαθαρσίες και αίματα στην αγία Τράπεζα, ενώ μια πόρνη που κουβαλούσαν μαζί τους οι Λατίνοι ανέβηκε στο θρόνο του πατριάρχη και άρχισε να χορεύει και να ασχημονεί.  Οι σφαγές και οι καταστροφές που ακολούθησαν αποτελούν μια κατάμαυρη σελίδα της δυτικοευρωπαϊκής Ιστορίας. Ένας Θεός ξέρει πόσα πολύτιμα έργα, τα μοναδικά αντίγραφα των οποίων σώζονταν στην Κωνσταντινούπολη, χάθηκαν τότε για πάντα από την πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας.
Η Φραγκοκρατία που ακολούθησε μετά το 1204 προκάλεσε ένα αγεφύρωτο χάσμα Ρωμαίων και δυτικών. Οι πρόγονοί μας ένιωσαν πια από πρώτο χέρι σε όλη την επικράτεια τις διαθέσεις των Λατίνων που συνοψίζονταν στην πλήρη εξαφάνιση του ρωμαίικου πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας. Σε αντίθεση με την Τουρκική κατοχή που ακολούθησε αργότερα και η οποία επέτρεψε στους Ρωμηούς να διατηρήσουν τη γλώσσα και τη θρησκεία τους (άρα και την ταυτότητά τους), η δυτική κυριαρχία είχε όλα τα γνωρίσματα μια γενοκτονίας. Άλλωστε, όπου αυτή επικράτησε οριστικά, η ρωμαίικη συνείδηση ξερριζώθηκε με τον πιο βίαιο τρόπο. Παράδειγμα η ελληνικότατη επί 1800 χρόνια Νότια Ιταλία. (Η θλιβερή ιστορία της ηρωϊκής αλλά μάταιης αντίστασης των Ρωμηών της Ν. Ιταλίας από τον 11ο ως τον 16ο αιώνα περιμένει δυστυχώς ακόμη το συγγραφέα της).
Αξίζει να αναφερθεί ότι μόλις οι Ρωμηοί ανέκτησαν την Πόλη, το 1261, ο Πάπας έσπευσε να προσφέρει σε όσους πολεμούσαν τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο την ίδια άφεση αμαρτιών όπως και στους «σταυροφόρους» που πολεμούσαν τους Μουσουλμάνους.  Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτές τις απόψεις δεν τις ενστερνιζόταν μόνον η πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία της Δύσης. Τα ίδια αισθήματα έτρεφαν και οι «φωτισμένοι» διανοούμενοι, όπως ο μεγάλος πρόδρομος του ουμανισμού, ο Πετράρχης. Ιδού τι έγραφε στα μέσα του 14ου αιώνα: «Οι Τούρκοι είναι εχθροί. Αυτοί εδώ όμως, οι Γραικοί, είναι σχισματικοί και χειρότεροι από τους εχθρούς, κι έτσι είναι προτιμότερο να κατέχουν τα Ιεροσόλυμα οι Τούρκοι παρά να τα πάρουν οι Γραικοί».  Και αλλού: «όσο για αυτούς τους απατεώνες και άχρηστους Γραικύλους, ... ανυπομονώ να δω αυτή την Αυτοκρατορία, αυτή την πηγή των αιρέσεων, να καταστρέφεται με τα ίδια μας τα χέρια».  Όλα αυτά ανήκουν ασφαλώς στην «κοινή ευρωπαϊκή κληρονομιά» που μας ενώνει με τους δυτικοευρωπαίους εταίρους μας...
Η λυσσαλέα αντίσταση των Ρωμηών, πάντως, ματαίωνε τη μια μετά την άλλη τις δυτικές προσπάθειες εξαφάνισης του ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Έτσι, το 14ο αιώνα, οι Φράγκοι προχώρησαν στο σχεδιασμό μια «τελικής λύσης» (κατά την έκφραση γνωστού Γερμανού ηγεμόνα εναντίον των Εβραίων). Το σχέδιο, το οποίο είχε υποβάλλει ο Δομηνικανός μοναχός Μπροκάρντους στο βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο ΣΤ’, προέβλεπε την τελειωτική εξαφάνιση των Ρωμηών με παιδομάζωμα, βίαιη αποκήρυξη της Ορθοδοξίας και υποχρεωτική προσχώρηση στο λατινικό δόγμα, κάψιμο όλων των βιβλίων που υπερασπίζονταν το ανατολικό χριστιανικό δόγμα, και απαγόρευση της ελληνικής γλώσσας, σε συνδυασμό με την αναγνώριση της φραγκικής κυριαρχίας.  Οι Ρωμηοί όμως αρνήθηκαν τη «βοήθεια» των δυτικών και, ανάμεσα σε δυο κακά, διάλεξαν το μικρότερο, τους Τούρκους. Η Ιστορία τους δικαίωσε πανηγυρικά, αφού 400 χρόνια αργότερα έδιωξαν τους κατακτητές, έχοντας διατηρήσει την ελληνική γλώσσα και την Ορθόδοξη πίστη τους. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε σήμερα το ίδιο για τα εκατομμύρια των ομοεθνών μας Ρωμαίων της Γαλλίας και της Ιταλίας που χάθηκαν οριστικά μετά την κατάκτησή τους από τους δυτικούς βαρβάρους...
Μετά την αποκοπή της από τη Ρωμαιοσύνη, η Δύση συνέχισε τη δική της πορεία. Είναι η γνωστή  πορεία που οδήγησε στα εγκλήματα της Ιεράς Εξέτασης, στη φρίκη του δουλεμπορίου, της αποικιοκρατίας και του ρατσισμού τα οποία πλήρωσαν εκατομμύρια αθώα θύματα σε όλο τον πλανήτη. Οι επαγγελίες του ουμανισμού  για τη «χρυσή εποχή» που θα ανέτελε με την επικράτηση του ορθού λόγου και την ανάπτυξη της επιστήμης έσβησαν τραγικά μέσα στα Άουσβιτς και στις Χιροσίμες στα οποία μας οδήγησαν οι πλέον «πολιτισμένες» δυτικές χώρες. Στις μέρες μας, η ολοκληρωτική οικολογική κατάρρευση του πλανήτη έρχεται να διαψεύσει ειρωνικότατα την υπόσχεση της συνεχούς αύξησης της κατανάλωσης με την οποία η Δύση εκμαύλισε κάθε αντίπαλο πολιτισμό.
Οι Ρωμηοί δεν είχαν καμιά συμμετοχή και καμιά σχέση με όλα αυτά τα εγκλήματα της Δύσης. Επομένως, δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα να σβήσουν τη διαφορετική ιστορική τους παράδοση και να δεχθούν αψήφιστα ότι μοιράζονται κι αυτοί την «κοινή ευρωπαϊκή κληρονομιά». Η κληρονομιά της συλλογικής ενοχής για την καταστροφή του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, την Ιερά Εξέταση, τη γενοκτονία των λαών της Αμερικής, την αποικιοκρατία, το ρατσισμό, τους θαλάμους αερίων και τις πυρηνικές βόμβες, δεν είναι η δική μας κληρονομιά. Και δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να μας τη φορτώσουν οι δυτικοί. Η δική μας κληρονομιά είναι, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, η υπεράσπιση του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα, η διάσωση της Αλήθειας που αποκαλύφθηκε κάποτε στον άνθρωπο και αποτυπώθηκε στη δική μας γλώσσα, η διατήρηση της ελπίδας για μια ολοκληρωμένη ανθρώπινη ζωή, όπου «εκείνου του πέλαγου ο καημός» θα βρίσκει πόντο το «ζύγιασμα της καλωσύνης», κι όπου ο ορθός λόγος θα ισορροπεί με την προσδοκία της αιωνιότητας. Γιατί οι Ρωμηοί ξέρουν ότι προορισμός τους είναι να ζήσουν στην αιωνιότητα, να συμμετέχουν στο ατέλειωτο πανηγύρι όπου τα «πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια...». Αυτήν την κληρονομιά έχουν να προβάλουν απέναντι στην αγριότητα της Δύσης. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον το δίλημμα «Ρωμηοσύνη ή βαρβαρότητα» παραμένει στις μέρες μας τόσο επίκαιρο όσο και πριν από 1500 χρόνια....

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-