Το Θέμα

1. – Το θέμα

Η παγκόσμια προσδοκία ενανθρώπησης του Αναζητούμενου και Νοσταλγούμενου Ενός Υψίστου Θεού, του μόνου πραγματικού Θεού, ως η μόνη που απομένει, και γι αυτό ελπίζεται, λύση του παναθρώπινου δράματος του χωρισμού Θεού και ανθρώπου.

1. – Στην Ιστορία των θρησκευμάτων, δηλ. στην θρησκειακή ιστορία όλης της ανθρωπότητας η θεανθρώπινη προσδοκία, προσδοκία παγκόσμια, προβάλλει ως αναγκαία και λογική συνέπεια της αδυναμίας του ανθρώπου να γνωρίσει τον Ένα Θεό του, τον Αναζητούμενο δια μέσου των αιώνων, και αν ενωθεί με Αυτόν, δηλ. να λυτρωθεί.

Επομένως στην παγκόσμια θεανθρώπινη προσδοκία αποκορυφώνεται αφενός η διαμέσου των αιώνων μονοθεϊκή ή μονοθεΐζουσα ανάταση της ανθρωπότητας, αφετέρου η διακαής λυτρωτική νοσταλγία της. Γι’ αυτό και η θεανθρώπινη προσδοκία προβάλλει από την βαθειά θρησκεύουσα και αλύτρωτη ψυχή των προχριστιανικών λαών ως πανανθρώπινο αίτημα, ως η μόνη απομένουσα λύση στο ανθρώπινο δράμα.


Διαπιστώσαμε ήδη στους προχριστιανικούς πολυθεϊκούς λαούς την έμφυτη και έντονη εκ διαισθήσεως πίστη σε Ένα Ύψιστο Ον, ως το μόνο αληθινό Ον. Αποδείχτηκε εθνολογικώς και θρησκειολογικώς, ότι η πίστη αυτή οφειλόταν  στην   κληρονομημένη   από   πολύ  παλαιά   ανάμνηση   του   αφετηριακού  Μονοθεϊσμού   της  πρώτης αποκάλυψης, ήτοι στην παμπάλαια θρησκευτική εμπειρία, η οποία κληροδότησε δια μέσου των αιώνων στις γενεές τα χαράγματά της στα ενδόμυχα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Είδαμε μέσω της ιστορίας των θρησκειών των λαών τις αναλαμπές αυτής της πίστης, ήτοι τις μονοθεΐζουσες και μονοθεϊκές εξάρσεις τους, την αδιάλειπτη πνευματική και ψυχική ανάτασή τους, προς το βαθειά πιστευόμενο Ένα Ύψιστο αληθινό Ον. Παρακολουθήσαμε την συγκινητική προσπάθεια της ανθρωπότητας, να φθάσει τον Αναζητούμενο Ένα Θεό της, ώστε να αποκτήσει πλήρη γι’ Αυτόν γνώση και με την πλήρη γνώση Του να γεφυρώσει το μεταξύ ανθρώπου και Θεού διαιώνιο χάσμα, δηλ. να λυτρωθεί. Και έγινε φανερό, ότι παρά τις κάποιες ακτίνες θείας αλήθειας, οι οποίες φώτισαν τους πνευματικούς εκπροσώπους των  λαών,  και  παρά  την  από  τα  βάθη  της  ψυχής  των  λαών  αναδυόμενη  έντονη  νοσταλγία  τους  προς  τον Αναζητούμενο Ένα Θεό, δεν μπόρεσαν να φθάσουν στην πλήρη και ικανοποιητική γνώση γι’ Αυτόν και στην μετ’ Αυτού κοινωνία. Η προσπάθεια ανόδου του ανθρώπου προς τον αληθινό Θεό απέβει μάταιη, η αληθινή θεογνωσία παρέμεινε νοσταλγία. Δεν μπόρεσε ο άνθρωπος να φθάσει στον άφθαστο και η νοσταλγία για λύτρωση παρέμεινε λυτρωτική νοσταλγία χωρίς  να επιτευχθεί  πραγματική λύτρωση, ήτοι επανασύνδεση Θεού  και ανθρώπου.  Ούτε λύτρωση ούτε λυτρωτής Θεός υπάρχει στις λυτρωτικές υποσχέσεις των προχριστιανικών και εξωχριστιανικών θρησκευμάτων.
Γι’ αυτό, αφού ο άνθρωπος δεν μπόρεσε με τις δικές του δυνάμεις να ανυψωθεί μέχρι την πλήρη γνώση του Θεού του, του Ενός και μόνου πραγματικού και Αληθινού, μία μόνο φυσική, λογική και αναγκαία λύση απέμεινε για αληθινή θεογνωσία και αληθινή λύτρωση, για αποκάλυψη αληθινή του ίδιου του Θεού στους ανθρώπους και για ένωση Θεού και ανθρώπου: η κάθοδος προς τους ανθρώπους αυτού του ίδιου του αναζητούμενου Ενός, του Θεού.
Επειδή δε ο Θεός είναι αόρατος, γι’ αυτό και ‘’ποτέ κανείς δεν είδε τον Θεό’’1   ‘’είναι αδύνατο στους ανθρώπους να δουν τον Θεό’’2. Εξ άλλου ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι με τον Θεό και να πιστεύσουν, ότι Αυτός είναι ο Αναζητούμενος Αληθινός Θεός, ήταν ο τρόπος της άμεσης αυτοψίας. Για τον λόγο αυτό, μόνο εάν ο Θεός περιβαλλόταν ανθρώπινο σώμα, ενσωματούμενος δια πραγματικής ενανθρωπήσεως, θα ήταν δυνατόν να πεισθούν οι άνθρωποι και να πιστεύσουν, ότι στο Πρόσωπο του πραγματικού Θεανθρώπου έχουν τον όλο Αναζητούμενο Θεό τους, ο οποίος θα αναστρεφόταν μεταξύ τους ως Θεός με όλη την πληρότητα της θεϊκής Του ουσίας, αποδεικνύοντας τον ίδιο Του τον εαυτό με όλη την εμφάνιση και δράση Του ως τον αληθινό Θεό. Συγχρόνως όμως και ως άνθρωπο ψηλαφητό, τον οποίο μπορούν να δουν, να ρωτήσουν και γενικά με τα ανθρώπινα αισθητήρια να διαπιστώσουν και πιστεύσουν. Εξ άλλου ο άνθρωπος, ως το τελειότατο ον της δημιουργίας, ο μόνος για τον οποίο αποκαλύπτεται, ότι ‘’κατ’ εικόνα Θεού εποίησε αυτόν’’3  ο Θεός, ήταν η πλέον οικεία μορφή σ’ Αυτόν, από την στιγμή που ο Θεός θα προσέφευγε σε κάποια επίγεια ορατή μορφή χάρη των ανθρώπων.

Αυτή  λοιπόν,  η  ενανθρώπηση  του  Θεού,  ήταν  η  μόνη  εναπομένουσα  λογική  και  αναγκαία  λύση  στο ανθρώπινο δράμα. ‘’Επειδή αυτή (η ανθρωπότητα) δεν μπορούσε να ανεβεί προς τα άνω. Αυτός κατέβηκε κάτω’’, λέγει ο ι. Χρυσόστομος4. ‘’Γι’ αυτό κατέβηκε, γι’ αυτό ανέλαβε σάρκα, για να διαλεχθώ και εγώ με Αυτόν’’5. Έτσι πολύ χαρακτηριστικά λέει και ο Μ. Βασίλειος: ‘’δεν επιδέχονται τα ανθρώπινα άλλη διόρθωση, παρά μόνο με τον ερχομό του Θεού Λόγου στους ανθρώπους’’6.

2. – Απ’ αυτό διαμορφώθηκε σιγά σιγά στη συνείδηση της ανθρωπότητας η προσδοκία της καθόδου στη γη του Θεού  με  τη  μορφή  ανθρώπου,  και  της  επανόδου  μέσω  Αυτού,  της  χρυσής  εποχής  της  αρχικής  παραδείσιας κατάστασης, προσδοκία η οποία από τον ε’ π.Χ. αιώνα προβάλλει σαφής σε παγκόσμια έκταση, ως παγκόσμια θεανθρώπινη προσδοκία.
‘’Δεν υπήρχε λαός που δεν είχε τέτοια προσδοκία’’7, εύστοχα δε η προσδοκία αυτή χαρακτηρίζεται ως ‘’η μη συνειδητή νοσταλγία της ανθρώπινης ψυχής προς τον Χριστό’’8.
Στον  προσδοκώμενο  Θεάνθρωπο  περίμεναν  οι  άνθρωποι  α)  να  γνωρίσουν  τον  αληθινό  Θεό,  ήτοι  να αποκτήσουν  την  αληθινή  θεογνωσία  και  β)  να  ανασυνδεθούν  με  Αυτόν,  για  να  βρουν  σ’  Αυτόν  την  πλήρη ικανοποίηση των πλέον ενδόμυχων νοσταλγιών τους, την πλήρωση του χάσκοντος κενού της ψυχής τους. Επειδή δε ο χωρισμός  τους  από  τον  Θεό  ήταν  για  τους  ανθρώπους  περίοδος  θλίψης,  η  ένωση  με  τον  Θεό  τους  δια  του αναμενόμενου Θεανθρώπου και με τον Θεάνθρωπο, αναμενόταν ως τερματισμός και άρση της θλίψης, τουτέστι ως λύτρωση. Γι’ αυτό η θεανθρώπινη προσδοκία φέρει έντονο λυτρωτικό χαρακτήρα, είναι συγχρόνως προσδοκία λυτρώσεως και επανάπαυσης του ανθρώπου στον Θεό του, μετά από τόσους αιώνες χωρισμού, νοσταλγία και αναζήτηση, αναμονή επιστροφής της ανθρωπότητας στον χρυσό αιώνα της αρχικής παραδείσιας κατάστασης και της άμεσης επικοινωνίας με τον Θεό.

3. – Η παγκόσμια θεανθρώπινη προσδοκία υπήρξε τόσο έντονη και την εκπλήρωσή της αποδέχονταν και αξίωναν  τόσο  ανυπόμονα  και  τόσο  άμεσα  οι  άνθρωποι,  ώστε  έπλαθαν  στην  φαντασία  τους  θεανθρώπους, ανύπαρκτους, τουτέστι μη ιστορικές, τελείως πλασματικές και φανταστικές μορφές θεανθρώπων, προδιαγράφοντας συγχρόνως και με εντελώς ξεχωριστό τρόπο, κατά ποιον τρόπο έπρεπε να ενανθρωπήσει ο Θεός, γεννώμενος από Παρθένα χωρίς άνδρα, για να φανερωθεί στους ανθρώπους με την μορφή του πιο τέλειου επίγειου πλάσματος, ήτοι υπό ανθρώπινη μορφή, ως Θεός και άνθρωπος συνάμα, προεικονίζοντες συγχρόνως και το λυτρωτικό του έργο επί της γης, όπως τους υπαγόρευαν τα μύχια της ψυχής τους.

Το έργο αυτό του αναμενόμενου Θεανθρώπου λυτρωτού δεν το φανταζόντουσαν οι λαοί ως εύκολο και χωρίς εμπόδια. Αυτό θα δημιουργούσε σ’ Αυτόν θλίψεις και διωγμούς και πόνους εκ μέρους των αχάριστων και κακών, θα Τον οδηγούσε ακόμη και στον θάνατο. Αλλά ο Θεάνθρωπος θα νικούσε το κακό και τον ίδιο τον θάνατο, με την ανάστασή  Του  εκ των  νεκρών,  όπως αναθάλλει  κατά  την  άνοιξη  η  φύση  από  την  χειμωνιάτικη  νέκρωσή  της. Φαντάζονταν λοιπόν οι άνθρωποι τον λυτρωτή τους να πονεί, να πεθαίνει και να ανασταίνεται, αλλά και γι’ αυτό να
προδιαγράφει τον κύκλο και να υποτυπώνει τον Εαυτό του ως πρότυπο κάθε ανθρώπινης προσπάθειας, που έτεινε στην λύτρωση. Τέτοιες φανταστικές μορφές ανύπαρκτων θεανθρώπων προβάλλουν πάρα πολλές στην Ιστορία των θρησκευμάτων, οι οποίες είναι πολύ αξιοσπούδαστες, ως εκδηλώσεις της παγκόσμιας θεανθρώπινης προσδοκίας, που μαρτυρούν συγχρόνως πως οι άνθρωποι ήθελαν να φαντάζονταν τον αναμενόμενο Θεάνθρωπο.

4. – Στη συνέχεια εξετάζουμε πρώτα τις μαρτυρημένες εκδηλώσεις   της θεανθρώπινης προσδοκίας πολυθεϊστικών λαών. Μετά δε από αυτές, εξετάζουμε την θεανθρώπινη προσδοκία του αρχαίου Ισραήλ, όπως αυτή εκφράζεται στα χριστολογικά χωρία και τις Μεσσιανικές προφητείες της Π. Διαθήκης, από τις οποίες αποκαλύπτεται, ότι αυτές αναφερόντουσαν – βρήκαν δε αληθινά και την πλήρη πραγματοποίησή τους – στον εν Χριστώ Ιησού ενανθρωπήσαντα Θεό Λόγο, ήτοι τον μόνο ιστορικό Θεάνθρωπο και τον μόνο πραγματικό Λυτρωτή, τον από αιώνες Αναζητούμενο, Νοσταλγούμενο και Προσδοκώμενο. Από εδώ προβάλλει και ο χριστοκεντρικός χαρακτήρας της Π. Διαθήκης, η οποία συναποτελεί με την Καινή ενιαίο σύνολο. Γι’ αυτό και για τον σύνδεσμο αυτό, κάνουμε ιδιαίτερο λόγο.
2. – Αντιπροσωπευτικές εκδηλώσεις της θεανθρώπινης προσδοκίας.

Οι ιερές και μυθολογικές παραδόσεις των παλαιότερων χρόνων είχαν διαδώσει σ’ όλη την Ασία την πίστη σε κάποιον  ερχόμενο  Μεγάλο  Μεσίτη.  Τελικό  Δικαστή,  μέλλοντα  Σωτήρα  του  Βασιλέως  Θεού,  Κατακτητή  και Νομοθέτη, ο οποίος θα επανέφερε τον χρυσό αιώνα στη γη και θα έσωζε  τους Ανθρώπους από το Κακό.9
α) Στην Κίνα η θεανθρώπινη προσδοκία προβάλλει από τον 6ο π.Χ. αιώνα, ως προσδοκία ‘’του Αγίου’’10 από την Δύση11, του οποίου τον ερχομό νοσταλγεί ο Κομφούκιος, όταν λέει,

- ‘’δεν μου δόθηκε η ικανοποίηση να δω ένα θεάνθρωπο’’12, το γνώρισμα του οποίου θα ήταν, ότι, ήδη πριν από τη γέννησή του, θα κατείχε την ύψιστη, την σώζουσα, την λυτρώνουσα γνώση13, και θα έσωζε όλη την ανθρωπότητα14 θα ήταν αληθινά θεάνθρωπος15.

- ‘’Από την εποχή των βασιλέων Schun και Wen φερόταν η παράδοση ότι θα ερχόντουσαν ιερά πτηνά και ιερές χελώνες με μυστικά σημεία στο κέλυφός τους... Αυτά θα ήταν σημάδια, ότι θα ερχόταν ένας Άγιος, ο οποίος  θα κυβερνούσε τον κόσμο με χέρι γεμάτο δύναμη’’16.
- ‘’Ο διδάσκαλος [ο Κομφούκιος] είπε: εάν ερχόταν ένας θεόπεμπτος βασιλέας θα πετυχαινόταν σε μια γενεά η επιστροφή των ανθρώπων στο Αγαθό’’17.

Κατά κάποια μάλιστα πληροφορία, ο Αυτοκράτορας της Κίνας Ming-ti, κατά τις παραμονές της ελεύσεως του Χριστού, έστειλε απεσταλμένους, για να αναγνωρίσουν τον Άγιον, ο οποίος, σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις επρόκειτο να εμφανιστεί στη Δύση.
Σύμφωνα με τον άλλο λόγο της Κινεζικής αρχαιότητας Meng-tsze, που εκδηλώνει επίσης την θεανθρώπινη αυτή προσδοκία στη Κίνα, ο Άγιος αυτός αναμένεται να εκδηλώσει θείες δυνάμεις ως Θεός, όντας συγχρόνως και άνθρωπος. Τον καθιστά Σωτήρα το γεγονός, ότι από τη γέννησή του κατέχει την αλήθεια.

‘’ Η κατοχή της αλήθειας είναι η οδός του ουρανού· η αναζήτηση της αλήθειας είναι η οδός των ανθρώπων’’ γι’ αυτό εκείνος που κατέχει την ύψιστη Αλήθεια είναι θεϊκός’’18.

Και αλλού στην Κινεζική Γραμματεία διαβάζουμε:

‘’Πόσο μεγάλη είναι πράγματι η οδός του Αγίου. Αδιαλείπτως παράγει και τρέφει όλα τα όντα και ανυψώνεται στον ουρανό. Πόσο περινοείται στο μεγαλείο του. Οι ηθικοί κανόνες είναι τριακόσιοι, οι επιμέρους κανόνες είναι τρεις χιλιάδες. Αλλά περιμένουν τον δίκαιο άνδρα, τότε το πρώτο μπορούν να επιδράσουν, περιμένουμε τον άνδρα εκείνον, τον Άγιο, ο οποίος θα σταλεί κάποτε προς εμάς. Γι’ αυτό λέγεται: χωρίς άνδρα με μέγιστη δύναμη πνεύματος, που πορεύεται την ύψιστη Οδό, δεν πραγματοποιείται αυτό’’19.

Και στη συνέχεια λέγεται για τον αναμενόμενο αυτόν Άγιο:

‘’Εκείνοι που είναι μακριά από αυτόν προσβλέπουν με νοσταλγία προς αυτόν· εκείνοι που είναι κοντά του δεν αισθάνονται κούραση σ’ αυτόν’’20.

Στο Lun-yü 19, 25 περισώθηκε η ακόλουθη, οπωσδήποτε μεσσιανικού περιεχομένου, παμπάλαια εκδήλωση της Κινεζικής νοσταλγίας προς τον Άγιο,

‘’Ό,τι  αυτός επιτάσσει,  γίνεται  νόμος·  ό,τι  διατάσσει,  αυτό  γίνεται.  Δίνει  σ’ αυτούς ειρήνη  και έρχονται κοντά του. Ό,τι ενεργεί έχει συνέπεια. Η ζωή του είναι λαμπρή, ο θάνατός του προξενεί θλίψη’’21

Σ’ αυτόν τον ερχόμενο Άγιο, ο οποίος αναμενόταν από την αρχαιότητα με μεγάλη νοσταλγία και βεβαιότητα, ψάλλεται ο εξής ύμνος, που προδιατυπώνει εκείνα που ανέμεναν από αυτόν.

‘’Μόνο ο επί γης ύψιστος Άγιος δύναται να είναι τόσο ευήκοος, διορατικός, προορατικός και σοφός, ώστε να μπορεί να πλησιάσει αυτόν τον κόσμο. Μόνο αυτός είναι τόσο μακρόθυμος, μεγαλόψυχος, πράος και γλυκύς, ώστε να μπορεί να τον υποφέρει. Μόνο αυτός είναι τόσο εμψυχωτής, ισχυρός, σταθερός και τολμηρός, ώστε να μπορεί να τον συγκρατεί. Μόνο αυτός είναι τόσο σύμμετρος, σοβαρός, μετριόφρων και δίκαιος, ώστε να μπορεί να προκαλεί τον σεβασμό για τον εαυτό του. Μόνο αυτός έχει αρκετή τάξη και συνέπεια, οξύνοια και παρατηρητικότητα, ώστε να μπορεί να διακρίνει.
Ευρύς και κοινός σε όλους αυτός είναι σαν βαθειά πηγή, που στέλλει το νερό της στην ώρα της. Με την ευρύτητά του και την επικοινωνία του με όλους είναι σαν τον ουρανό· με την βαθειά του ιδιότητα ως Πηγής, είναι σαν την άβυσσο.

Όταν φανερώνεται, τον τιμά όλος ο λαός. Όταν μιλεί, πιστεύει σ’ αυτόν όλος ο λαός. Όταν ενεργεί, χαίρεται όλος ο λαός. Γι’ αυτό απλώνεται το όνομά του και η φήμη του στο Μέσο Βασίλειο και επιδρά μέχρι τον μακρινό Νότο και Βορρά. Όπου πλοία και οχήματα φθάνουν, όσο φθάνει των ανθρώπων η δύναμη, ό,τι σκεπάζει ο ουρανός και βαστάζει η γη, όπου φέγγει ο ήλιος και η σελήνη, όπου πέφτει ωρίμανση και δρόσος, κάθε τι που έχει συνάμα και πνοή, τον τιμά και τον αγαπά. Γι’ αυτό λέγεται: αυτός είναι ουράνιος22.

Χαρακτηριστική είναι η συνολική εικόνα που προβάλλεται από την Κινεζική Γραμματεία, για τον νοσταλγούμενο και αναμενόμενο Θεάνθρωπο, για την προσωπικότητα και το έργο του, όπως αυτή εκτίθεται από τις πηγές σε μονογραφία, από μετάφραση της οποίας αναδημοσιεύτηκαν τελευταία23, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

‘’Στο Li-Ki, το τελετουργικό της Κινεζικής Γραμματείας, γίνεται λόγος σχετικά με τον χρόνο, κατά τον οποίο τα πάντα πρόκειται να αποκατασταθούν στην προηγούμενή τους λαμπρότητα με τον ερχομό κάποιου Ήρωα, που ονομάζεται Κιούν-τσεού [όνομα που σημαίνει ‘’ποιμένας’’ και ‘’άρχοντας’’], για τους αγώνες και τα παθήματα του οποίου κάνει λόγο η Κινεζική Γραμματεία. Τα κείμενα τον επονομάζουν, αγιώτατο, καθολικό διδάσκαλο, κυρίαρχη Αλήθεια.
Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις περί αυτού, που αναφέρονται στην Κινεζική Γραμματεία, αυτός επρόκειτο να αποσταλεί από τον ουρανό στις δυτικές χώρες, θα γνώριζε δε τα πάντα και θα είχε κάθε εξουσία
στον ουρανό και στη γη. Ο Άγιος αυτός υπήρχε προ του ουρανού και της γης. Είναι ο ποιητής, δημιουργός και αίτιος του ουρανού, της γης και όλων όσων υπάρχουν σ’ αυτά και ο συντηρητής των πάντων. Αυτός μόνος γνωρίζει την αρχή και το τέλος του σύμπαντος. Όσο μεγάλος κι αν είναι, έχει και φύση ανθρώπινη, όμοια με την δική μας. Είναι και τέλειος άνθρωπος, όπως εμείς, και ο μόνος κύριος του ανθρώπινου γένους. Αυτός και μόνο είναι άξιος να θυσιαστεί στον υπέρτατο δεσπότη και άρχοντα του κόσμου, τον Siang-ti [τον ουρανό]. Αυτός θα αποκαταστήσει την τάξη και την ειρήνη στον κόσμο, συμφιλιώνοντας τον ουρανό με τη γη. Θα προσδοκάται ως θεμελιωτής κάποιου Νόμου άγιου, ο οποίος θα καταστήσει τον κόσμο ευτυχισμένο. Θα δημοσιεύσει αυτόν στο βασίλειο, το οποίο βρίσκεται στο μέσο του σύμπαντος, από εκεί δε θα εκχυθεί ο νόμος αυτός ο ιερός έως τις εσχατιές της γης και θα πληρώσει τα πάντα, θα τηρηθεί παντού, από την ανατολική θάλασσα έως την δυτική και από τον ένα μέχρι τον άλλο πόλο. Κάθε ον λογικό και αναπνέον, κάθε τι που φωτίζει ο ήλιος θα είναι υπό την δεσποτεία του. Ο προσδοκώμενος Άγιος είναι ενωμένος με τον Ουρανό [=ύψιστο Θεό], γι’ αυτό ονομάζεται ‘’Ουρανάνθρωπος’’ [=Θεάνθρωπος] ή ‘’ανθρωπουρανός’’ [ανθρωπόθεος]. Η ένωση αυτή του Αγίου με τον ουρανό [Θεό] δεν είναι επιγενής· ενώ γεννιόταν ήταν συγχρόνως ενωμένος μαζί του.

- Θα εμφανιστεί στον κόσμο, όταν ο κόσμος θα είναι καλυμμένος από το πιο πυκνό σκοτάδι της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας, όταν η αρετή θα έχει ξεχαστεί, η δε κακία θα κυριαρχεί στους ανθρώπους. Αλλά μετά ο Άγιος θα επαναφέρει τα πάντα στην πλέον ευτυχή κατάσταση.
- Αυτός θα είναι στον κόσμο και όμως ο κόσμος δεν θα τον αναγνωρίσει, θα πληγωθεί, θα μαστιγωθεί, αντ’ αυτού θα αφεθούν ελεύθεροι οι κακοποιοί, θα ραγούν οι πλάστιγγες, αλλά, παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν θα ξεφύγει από την τάξη του. Η ασφάλεια και η κοινή ειρήνη θα επανέλθουν. Εκείνος που πρόκειται να αναλάβει από μόνος του τον ρύπον του κόσμου θα είναι Κύριος και αρχιθύτης. Εκείνος που πρόκειται να αναλάβει τις δυστυχίες όλης της οικουμένης θα είναι βασιλιάς.
- Οι οδοί προς την τελειότητα θα είναι άβατοι, μέχρις ότου ο Άγιος των αγίων θα τους εγκαινιάσει, αποτυπώνοντας πάνω σ’ αυτούς τα βήματά του. Οι λαοί θα τον προσκυνήσουν. Συγχρόνως όταν τον δουν και τον ακούσουν, θα τον ακολουθήσουν. Όλοι ομόφωνα θα ψάλλουν τα θαυμάσιά Του. Το σύμπαν θα αντηχήσει από το όνομά του και θα γεμίσει από την μεγαλειότητα του. Η Κίνα θα απολαύσει τις ακτίνες της δόξας του, οι οποίες θα εισδύσουν και θα διαχύσουν το φως τους στα άγρια έθνη, στις άβατες ερημιές και στις απρόσιτες χώρες. Και στο ένα και στο άλλο ημισφαίριο από το ένα έως το άλλο άκρο της θάλασσας καμμία χώρα δεν θα υπάρξει, καμμία ακτή, κανένας τόπος, που φωτίζεται από τα αστέρια, που βρέχεται από την δροσιά, που κατοικείται από ανθρώπους, η οποία και ο οποίος να μην ευλογεί και τιμά το όνομά του.

Οι λαοί τον προσμένουν όπως τα μαραμένα φυτά την δροσιά. Οι οδοί του είναι ανεξιχνίαστες.. Η αρετή του θα καλύψει όλη την γη. Θα χαράξει στο κάθε τι νέα ζωή και νέα δύναμη και θα υψωθεί μέχρι τον ουρανό [Τιεν]. Πόσο ευρύ και απέραντο στάδιο θα ανοίξει για μας! Ποιοι νόμοι και καθήκοντα νέα θα αναφανούν! Ποια μεγαλοπρεπή δόγματα και εορτές ιερές! Αλλά πως θα διατηρήσουμε αυτά, εάν αυτός δεν γίνει τύπος και υπογραμμός μας; Μόνη η παρουσία του μπορεί να προπαρασκευάσει και να διευκολύνει την εκπλήρωση όλων αυτών;

β) Και στην Βαβυλωνία προσδοκούσαν σωτήρα και λυτρωτή ως θεό που θα ενανθρωπήσει. Σ’ αυτούς χρησμοί προμηνούσαν ότι στη Δύση θα φανεί ένας μεγάλος Βασιλέας, ο οποίος θα κυριαρχήσει σ’ όλες τις χώρες της γης με δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά και όλοι οι λαοί θα γίνουν ευτυχισμένοι.

γ) Στους Άριους λαούς. – Σε αντίθεση προς τα σημιτικά θρησκεύματα, τα οποία κυριαρχεί στον άνθρωπο το δέος έναντι του φοβερού και γι’ αυτό απροσπέλαστου Θείου, τα θρησκεύματα των Αρίων παρουσιάζουν έκδηλη την μεταξύ του Θείου και ανθρώπων επικοινωνία και οικειότητα. Με την έννοια δε αυτή ονομάζονται αυτά στην θρησκειολογική ορολογία ‘’θεανθρωπικά’’ [theanthropish ή gottmenschlich]. Στην ιδιοτυπία αυτή των αρίων θρησκευμάτων οφείλεται το πλήθος των φανταστικών θεανθρώπων, που κατά περιόδους, για τη σωτηρία του κόσμου, νοσταλγούσαν, έπλαθαν και προσδοκούσαν, δια μέσου των οποίων και υπό τους οποίους εκφράζεται η ασίγητη νοσταλγία και προσδοκία ενός πραγματικού, ήτοι ιστορικού προσώπου, πραγματικού  Θεανθρώπου λυτρωτού.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-