Η εξουσία της θείας υιοθεσίας

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ

 «Εάν εμοί διακονή τις, εμοί ακολουθείτω, και όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός έσται» (Ιω. ιβ' 26). Με τη σάρκωσή του ο Θεός Λόγος έγινε και «Υιός ανθρώπου» ομοούσιος με μας. Κάθε τί που εξεπλήρωσε στην επίγεια ζωή του, επόμενο είναι, να είναι κατορθωτό σε όλο το ανθρώπινο γενος. Εάν στον Ιησού Χριστό, κατά τον Παύλο, «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότη­τος σωματικώς» (Κολ. β' 9) και είναι αυτός το «μέτρον πάντων », παραδεχόμαστε ότι αυτό που βεβαιώνουμε για την ανθρωπότητα του Χριστσύ μαρτυρεί το πλήρωμα γενικά των δυνατοτήτων της δικής μας φύσης. Αρα δίκαια και αληθινά είναι γραμμενο ότι «όσοι έλαβαν αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (Ιω. α' 12). Σε μας τους οποίους «ώφειλε κατά πάντα ομοιωθήναι» (`Εβρ. β' 17), αν και κατ' ουσία ήταν Θεός, δεν μειώνει τη δυνατότητα να ακολουθούμε το παράδειγμά του. «Θαρσείτε, λέγει, εγώ νενίκη­κα τον κόσμον» (Ιω. ιστ' 33). Ποιον Κόσμο;

Εδώ εννοεί τη διάθεση που βρίσκεται «εν τω πονηρώ», το νόμο της διαστροφής, τον παλαιό άνθρωπο και όσα οδηγούν στη φθορά και το θάνατο. Δεν νική­θηκε ο κόσμος μαγικά, με τη θεοπρεπή μόνο εξουσία χωρίς την προσφορά της ανθρώπινης θέλη­σης, αλλά με την εκούσια πάλη και αντίσταση. Πρώτα εκδηλώνεται η δική μας θέληση και μετά η ενέργεια της Χάρης. «Ο νικών, δώσω αυτώ κα­θίσαι μετ' εμού εν τω θρόνω μου, ως καγώ ενίκη­σα και εκάθισα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αντού» (Αποκ. γ' 21). Η εμμονή μας στο στοιχείο της άσκησης είναι θετική. «Νήψατε, γρηγορήσα­τε. ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη. ω αντίστητε» (Α' Πέτρ. ε' 8-9). Ο σύγχρονος άνθρωπος, αφού πα­ραδόθηκε ολόκληρος στο έρεβος του αναρχισμού, παραιτείται από κάθε πρωτοβουλία αντίστασης κατά του παραλόγου. Θεωρεί μάλιστα την υπο­χρεωτική αποφυγή της αμαρτίας ως ανελεύθερο μέσο που στρέφεται κατά της ελευθερίας του και αυτό ακριβώς είναι ο θρίαμβος του εχθρού μας διαβόλου!

Η έμπρακτη και πανάρετη του Κυρίου μας βιοτή είναι ο ακριβής κανόνας της πανανθρώπι­νης ζωής και έτσι «παν στόμα φράζεται και καθί­σταται υπόδικος άπας ο κόσμος τω Θεώ». Η ε­ κούσια παράβαση του θείου θελήματος από τον άνθρωπο, θεμελίωσε την πρακτική αποστασία με διπλή πλέον ενοχή. έναντι των φυσικών νόμων της ύπαρξής μας, η οποία εξαρτάται οντολογικά από το πρώτο αίτιο της καταγωγής μας και έναντι του δημιουργού και Πατέρα μας Θεού, που προσβάλαμε και υποτιμήσαμε.

Η διπλή αυτή ανθρώπινη ενοχή έγινε εκού­σια, χωρίς βία. Η επανόρθωση έπρεπε να γίνει έμπρακτα από τον παραβάτη. Η φιλάνθρωπη ό­μως οικονομία του σωτήρα μας Χριστού μετρίασε την πικρία της δίκαιης ποινής. Ανέλαβε το ρόλο του υπεύθυνου και αφού εφάρμοσε απόλυτα την υποταγή με την ενανθρώπησή του μετάλλαξε την υπεύθυνη δουλεία της εξάρτησης στη φιλότιμη απομίμηση του πανάγαθου βίου του. «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού!» (Ρωμ. ια' 33).

Απαραίτητο μέσο στον άνθρωπο για να προ­σέλθει στους όρους και τρόπους της ανάστασής του είναι η ορθή και υγιής πίστη προς το Θεό. Η είσοδος σ' αυτήν την πίστη είναι η φανέρωση του Θεού, που από αγάπη αποκαλύπτεται.

Και πριν τη σάρκωση, ο Θεός Λόγος εμφανι­ζόταν δια συμβόλων και ενεργειών μέσω των πι­στών του δούλων, των δικαίων και προφητών. Ό­ταν όμως ήλθε «το πλήρωμα του χρόνου», φανερά και με παρρησία έζησε μαζί μας και μας δίδαξε έ­μπρακτα την οφειλόμενη αλήθεια και αυτό πλέον έγινε το πανανθρώπινο καθήκον. «Αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπε. συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησοϋς είπεν αυτώ . μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σάρξ και αί­μα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ' ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ιστ' 16-17). «Γνωρίζω δε υμίν, αδελφοί, το ευαγγέλιον το ευαγγελισθέν υπ' εμού ότι ουκ έστι κατά άνθρωπον. ουδέ γαρ εγώ παρά ανθρώπου παρέλαβον αυτό ούτε εδιδάχθην, αλλά δι' αποκαλύψεως Ιησού Χριστού» (Γαλ. α' 11-12). «Ημίν δε ο Θεός απεκάλυψε δια του Πνεύματος αυτού» (Α' Κορ. β' 10). «Ο ην απ' αρχής, ο ακηκό­αμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών,... και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του λόγού της ζω­ ής...» (Α' Ιω. α' 1). Παρουσιάσαμε τις μαρτυρίες αυτές της Αγίας Γραφής για την επικυρωση της αλήθειας της αποκάλυψης, για να γίνει κατά πά­ντα πιστευτή. Δεν υπάρχει, λοιπόν, άλλος δρόμος προς τη θεία επίγνωση παρά μόνο η ακριβής τή­ρηση όλων όσων πρόσταξε ο Χριστός ως ο μόνος σωτήρας τον κόσμου .

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-