Ἡ συνεχιζομένη προδοσία τῆς θεραπευτικῆς Ὀρθοδοξίας ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

38. Ἡ συνεχιζομένη προδοσία τῆς θεραπευτικῆς Ὀρθοδοξίας ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ 

38. Σελ. 286-287: «.... Αἱ τρεῖς αὐτοκρατορίαι, τῆς Τσαρικῆς Ρωσίας, τῆς Μεγάλης Βρεττανίας, καὶ τῆς Φραντζίας, ἵδρυσαν τὸν Νέον Ἑλληνισμὸν καὶ τὴν Δυτικοποιημένην Ὀρθοδοξίαν του, μέσῳ τῶν Μασώνων πρακτόρων τους, ὄπισθεν τοῦ Ἀδαμαντίου Κοραῆ. ῞Ιδρυσαν τὰς Θεολογικὰς Σχολὰς τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ τῆς Χάλκης διὰ νὰ μεταμορφώσουν τὴν θεραπευτικὴν Ὀρθοδοξίαν τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, ποὺ διεσώζετο κυρίως εἰς τὸν Μοναχισμόν, εἰς ὁμοίωμα τῆς μεταφυσικῆς Τσαρικῆς Ὀρθοδοξίας.

Παρʼ ὅ,τι εἰς τὴν Ἑλλάδα ἄρχισε πρὸ ἐτῶν ἡ ἐπανάστασις κατὰ τῆς προδοσίας αὐτῆς, ὑπῆρχαν καὶ ὑπάρχουν ἀκόμη ἐκεῖνοι ποὺ συνεχίζουν νὰ ἀπορρίπτουν τὴν θεραπευτικὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐξακολουθοῦν νὰ γράφουν συνταγὰς φαρμάκων, ἤ πνευματολογίας, ἤ ὀντολογιο-μεταφυσικῆς, ἤ προσωπισμοῦ. Διὰ τοῦτο, μάλιστα, προωθοῦνται οἱ " Ὀρθόδοξοι" ἡγέται τῶν ρευμάτων αὐτῶν ἀπὸ τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν. ῎Εχουν εἰδικοὺς (συμβούλους) μὲ τὴν εὐθύνη νὰ παρακολουθοῦν τοὺς "Ὀρθοδόξους" ἡγέτας καὶ θεολόγους διὰ νὰ δημιουργήσουν φωτοστεφάνους γύρω ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τοὺς συμφέρει, διὰ νὰ ἐπιβάλουν, μέσῳ αὐτῶν, τὴν ποικιλίαν καὶ τὴν περιεκτικότητα (συγκρητισμόν) ποὺ χαρακτηρίζει τὰς ἰδικὰς τους παραδόσεις. Δὲν ἔχουν σκοπὸν τὸν ἀφανισμὸν τῆς θεραπευτικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ τὴν μεταβολὴν Της εἰς μίαν ἐκ τῶν πολλῶν θέσεων τῆς Ὀρθοδοξίας (δηλ. τὴν ἀποδυνάμωσίν Της).

῎Οπισθεν τῆς ἐξελίξεως αὐτῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εὑρίσκεται ἡ κάποτε ἡνωμένη θρησκευτικῶς τάξις τῶν Φραγκο-Λατίνων βασιλέων καὶ εὐγενῶν τῆς Εὐρώπης, ποὺ εἶχε διαιρεθῆ σὲ Παππικοὺς καὶ Προτεστάντες. Μετὰ ἀπὸ συνεχῆ θρησκευτικὸν πόλεμον πέντε αἰώνων, ἀπεφάσισαν νὰ συμφιλιωθοῦν καὶ νὰ βροῦν τρόπους νὰ ξαναενωθοῦν. Διὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἕνωσιν, ἀναγκάζονται νὰ υἱοθετήσουν τὴν περιεκτικότητα (συγκρητισμόν) θεολογιῶν, δογμάτων καὶ παραδόσεων. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ γεγονός, ὅτι ὅλοι ἔχομεν τὴν ἰδίαν νόσον καὶ ἔχομεν τὴν ἀνάγκην τῆς ἰδίας θεραπείας. Τοὺς ἐνδιαφέρει μόνον ἡ ἕνωσις καὶ ἡ "μυστηριακὴ" κοινωνία. Τὸ ἐρώτημα εἶναι, εἰς τί διαφέρουν, οὐσιαστικῶς, ἀπʼ αὐτούς, οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν συνδέουν πλέον τὴν ἰδικήν τους θεολογίαν μὲ τὴν θεολογίαν τῆς θεραπείας, δηλ. μὲ τὴν διαδικασίαν τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ τῆς καρδίας καὶ τῆς θεώσεως;»

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-