Γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀλάθητος

12. Γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀλάθητος 

12. Σελ. 149: «... Ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρος εἶναι ἀλάθητος, διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ λαὸς Αὐτῆς εἶναι τὰ μέλη Αὐτοῦ. Τὸ ἀλάθητον φθάνει εἰς τὸν λαὸν καὶ κατοικεῖ ἐν αὐτῷ τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ τὸν Χριστὸν καὶ τὸν Πατέρα ἐν Ἑαυτῷ φέροντος Ἁγίου Πνεύματος, μέσῳ τῶν θεουμένων Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων, ὡς καὶ μέσῳ τοῦ τὴν ἀποστολικὴν τῆς χειροτονίας καὶ τῆς ἀληθοῦς τῶν ἐν Χριστῷ θεουμένων διδασκαλίας διαδοχὴν ἔχοντος κλήρου. Οὔτε εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, οὔτε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὑπάρχει πνευματικὴ δημοκρατία. Οὔτε ὑπάρχει καμμία τάξις Θεολόγων κατὰ κόσμον σοφῶν, ἀφʼ ἑαυτῶν κλητῶν καὶ ὑπὸ ἑτεροδόξων μορφωθέντων, οἵτινες θέτουν ὑπὸ τὴν μάχαιραν τῆς κριτικῆς τὴν διδασκαλίαν καὶ κατηχητικὴν μέθοδον τῶν θεουμένων, ἵνα ἀποφασίσουν αὐτοὶ τί ἐκ τῶν καρπῶν τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως θὰ κρατήσουν, τί θὰ ἀφαιρέσουν καὶ τί εἰς τοὺς καρποὺς αὐτοὺς θὰ προσθέσουν».

13. Περὶ τῶν τριῶν σταδίων τῆς κατανοήσεως τῶν μυστηρίων τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, καὶ περὶ τοῦ θεμελίου τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς. 

13. Σελ. 150-151: «... Κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Κυρίου, ὑπάρχουν τρία στάδια ἤ τάξεις εἰς τὴν κατανόησιν τῶν μυστηρίων τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ:

1) Οἱ διδασκόμενοι περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐν παραβολαῖς "ὅτι βλέποντες οὐ βλέπουσιν καὶ ἀκούοντες οὐκ ἀκούουσιν οὐδὲ συνιοῦσιν" (Ματθ. 13. 13).

2) Οἱ ''οἷς δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. 13,11), καὶ 3) Οἱ ἰδόντες διὰ τῆς θεώσεως τὴν βασιλείαν καὶ δόξαν τοῦ Χριστοῦ (Βάπτισμα Χριστοῦ, Μεταμόρφωσις, Πεντηκοστή, Στέφανος- ἐνώπιον συνεδρίου, Παῦλος- καθʼ ὁδὸν πρὸς Δαμασκόν).

Τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ἅ εἶδον καὶ βλέπουν οἱ θεούμενοι, εἶναι τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως, διὰ τῶν ὁποίων σταυροῦνται τῷ κόσμῳ οἱ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου καὶ οὕτω φθάνουν εἰς τὴν τῆς θεώσεως ἀνάστασιν τὴν πρώτην, καὶ ἀναμένουν τὴν δευτέραν. Περὶ αὐτῶν τῶν μυστηρίων γνωρίζουν ἐκ τῆς μαρτυρίας τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων καὶ οἱ ἔχοντες τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος πιστοί, οἱ καταλλήλως κατηχούμενοι καὶ ἔχοντες πνευματικοὺς πατέρας κατέχοντας τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων, ἤ καὶ αὐτόπτας μάρτυρας τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχοντας.

Εἰς τὰς τάξεις τῶν θεουμένων καὶ πιστῶν ἀνήκουν μόνον οἱ ἑκουσίως καὶ οὐχὶ κατὰ τύχην αἴροντες διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ τὸν σταυρὸν αὐτῶν καὶ οὕτως ἀκολουθοῦντες τὸν Χριστόν. Οἱ θέλοντες νὰ ζήσουν κατὰ Χριστὸν θέτουν ἑαυτοὺς ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν Ὀρθοδόξου τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως πατρὸς ἔχοντος τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων, δυναμένου ἑπομένως ὀρθῶς καὶ ἀκριβῶς νὰ διδάξη τὸν τρόπον διὰ τοῦ ὁποίου αἴρει τις τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ γίνεταί τις μέτοχος τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως.

Οἱ θέλοντες Χριστὸν χωρὶς στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν καὶ ἀνάγκην ἑκουσίας σταυρώσεως εὑρίσκουν πνευματικοὺς πατέρας κατὰ κόσμον σοφοὺς τῆς ἀρεσκείας των μὲ κατὰ κόσμον θεολογίαν.

Εἰς τὸ κέντρον, ἑπομένως, τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς δὲν εἶναι μόνον ἡ ἀδιάκοπος ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους διαδοχικὴ χειροτονία, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀληθὴς δογματικὴ διδασκαλία καὶ πρᾶξις καὶ θεωρία περὶ τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἥτις εἶναι "ὁ καρπὸς" τῆς καθάρσεως καὶ τοῦ φωτισμοῦ καὶ "ὁ πολὺς καρπὸς" τῆς θεώσεως. Ἡ διακοπὴ τῆς παραδόσεως τῆς θεώσεως σημαίνει ἀποκοπὴν ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴν διαδοχήν, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν μέθεξιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως, καὶ συνεπάγεται πτῶσιν ἐκ τῆς Χάριτος καὶ ἀληθείας. Μία τρανὴ ἔνδειξις τῆς διακοπῆς τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς εἶναι ἡ ἀπουσία καὶ κυρίως ἡ καταπολέμησις τῆς ὑπάρξεως καὶ προσκυνήσεως τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ λειψάνων αὐτῶν, ὡς καὶ ἡ ἀπουσία τῶν ἐνεργουμένων διʼ αὐτῶν θαυμάτων, ὡς συμβαίνει τόσον, καὶ σκανδαλωδῶς μάλιστα, σαφῶς εἰς τὸν Προτεσταντισμόν.

Ἡ ἐν προκειμένῳ πρᾶξις καὶ διδασκαλία τῆς Φραγκοπαπικῆς παραδόσεως δὲν βασίζεται ἐπὶ τῆς παραδόσεως τῆς θεώσεως, καί, ὡς ἐκ τούτου, εὑρίσκεται ἐκτὸς τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ἀπορρίπτοντες οἱ Προτεστάνται τὰ περὶ Ἁγίων, τῶν λειψάνων καὶ ἀγαλμάτων καὶ ἀξιομισθιῶν καὶ ὑπερπερισσείας τῶν ἔργων αὐτῶν, ἀπορρίπτουν ἀσφαλῶς τὴν πεπλανημένην περὶ αὐτῶν διδασκαλίαν τῆς Φραγκολατινικῆς Παραδόσεως καὶ ὄχι ἐνσυνειδήτως αὐτὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν ὁποίαν γενικῶς ἀγνοοῦν. ῎Οχι μόνον αὐτοί, ἀλλὰ οὔτε οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ γνωρίζουν τὴν περὶ ἁγίων Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καὶ πρᾶξιν».

14. Περὶ τῆς πρώτης καὶ δευτέρας μερίμνης τῆς Ἐκκλησίας 

14. Σελ. 153: «... Εἰς τὴν παρεκκλησιαστικὴν μουσικὴν τῶν κατηχητικῶν σχολείων τῆς Ἑλλάδος ἐπεκράτησεν εἶδος θρησκευτικοῦ τραγουδιοῦ Προτεσταντικοῦ τύπου, τὸ ὁποῖον δὲν προκαλεῖ τὸν σεβασμὸν τῶν σοβαρῶν ἀνθρώπων καὶ κυρίως τῶν εἰδημόνων περὶ τῆς μουσικῆς καὶ οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν Ὀρθόδοξον πνευματικότητα.......

........ ῎Εχουσα ἡ Ἱερὰ Παράδοσις πρὸ ὀφθαλμῶν τὴν ἀναπόφευκτον θέαν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν Ἡμέραν τοῦ Κυρίου ἔχει μὲν ὡς πρώτην μέριμναν τὴν διʼ αὐτῆς προετοιμασίαν τῶν πιστῶν, ἵνα ἀποβῆ ἡ θέα ταύτη θέωσις καὶ οὐχὶ κόλασις, ἀλλὰ καθʼ ὁδὸν ἁγιάζει ὁ,τιδήποτε ἐπιδέχεται τὸν ἁγιασμὸν τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὴν πολιτικήν, τὴν οἰκονομικήν, τὴν στρατιωτικήν ζωήν, τὴν ἐκπαίδευσιν καὶ γενικῶς τὸν πολιτισμὸν καὶ τὰ τῶν οἰκιακῶν τῶν πιστῶν. Ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται καὶ ἐνεργεῖ ὑπὲρ τῆς εὐημερίας τοῦ λαοῦ, τῆς εἰρήνης, τῆς εὐφορίας τῶν γεωργικῶν κτημάτων, κλπ.

Ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ ῞Αγιοι Πάντες ἔχουν ζωτικὸν ἐνδιαφέρον διʼ ὅλα τὰ θέματα τοῦ λαοῦ, καί, ὅταν ἐπικαλοῦνται ὑπὸ τῶν πιστῶν, ἐνεργοῦν κατὰ τὰς ἀτομικὰς καὶ οἰκογενειακάς, κοινωνικὰς καὶ ἐθνικὰς ἀνάγκας, καὶ ἀποτελεσματικῶς μάλιστα».

15. Περὶ τοῦ τί ἔχει ἀπομείνει εἰς τὴν νεωτέρα Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Ἑλληνοχριστιανικὸν πολιτισμόν 

15. Σελ. 154-155: «... Φαίνεται ὅτι τὸ μόνον τὸ ὁποῖον ἔχει μείνει εἰς τὴν νεωτέραν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Ἑλληνοχριστιανικὸν πολιτισμὸν εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ τέχνη της καὶ ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα. Εἰς ὅλα σχεδὸν τὰ ἄλλα κατώρθωσαν οἱ ἀπόγονοι τῶν Φράγκων νὰ φραγκεύσουν τοὺς Νεοέλληνας, οἱ ὁποῖοι, ἐν τῇ ἠλιθιότητί των καὶ ἀγραμματωσύνῃ, θερμῶς εὐχαριστοῦν τὴν Εὐρώπην διὰ τὴν ἐπιτευχθεῖσαν αὐτὴν δολοφονίαν τῶν Ἑλληνικῶν καλλιτεχνικῶν παραδόσεων, διότι εἰς τὸ βάθος τῆς νεωτέρας Ἑλληνικῆς ψυχοσυνθέσεως εἶναι ἡ δαιμονικὴ ἀπόφασις πολιτιστικῆς πλέον αὐτοκτονίας, ἁπλούστατα διότι δὲν θέλει πλέον τὴν εὐθύνην πνευματικῆς ἡγεσίας. Θέλει χρήματα, ἀνέσεις, αὐτοκίνητα, σέξ, καὶ ὅ,τι "καλὸν" ἔχουν, ὡς φαντάζεται ὁ Εὐρωπαῖος καὶ ὁ Ἀμερικάνος. 

Ταῦτα πάντα εἶναι μοιραῖα ἀποτελέσματα τῆς συστηματικῆς ἐν Ἑλλάδι καταπολεμήσεως τοῦ ἀσκητικοῦ ἰδεώδους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς ἐκδηλοῦται κυρίως εἰς τὸν Ὀρθόδοξον μοναχισμόν. Ὁ Ἑλληνοχριστιανικὸς πολιτισμὸς μεταξὺ τοῦ λαοῦ ἔχει περιορισθῆ εἰς τὴν ἀφοσίωσιν εἰς τὰς εἰκόνας καὶ εἰς τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ἁγίων. Ἡ θεολογικὴ καὶ φιλοσοφικὴ καὶ κοινωνιολογικὴ κατανόησις τῆς πρὸς τοὺς θεουμένους ἀφοσιώσεως ταύτης τοῦ λαοῦ, σχεδὸν ἐξηφανίσθη εἰς τὸν ἐπιπόλαιον καὶ κατʼ ἐπίφασιν διανοούμενον κόσμον τῆς Ἑλλάδος. Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν γενικὴν ἀτμόσφαιραν ταύτην τῶν νέων τούτων διανοουμένων, τύπου Εὐρώπης θεολόγοι πολλοὶ ἐδηλητηριάσθησαν κατὰ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καὶ τοῦ μοναχισμοῦ Αὐτῆς καἰ ἔγιναν οἱ αὐτόκλητοι "σωτῆρες" τῆς Ὀρθοδοξίας, νομίζοντες, ὡς οἱ ὑπόλοιποι διανοούμενοι, ὅτι ἐκλήθησαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ νὰ φωτίσουν τοὺς συμπατριώτας των μὲ τὸν πολιτισμὸν τῶν πνευματικῶν ἀπογόνων τῶν Φράγκων, ὡς καὶ μὲ τὴν θεολογίαν αὐτῶν.

Πάντως, ἡ κατανόησις τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς Θεολογίας καὶ πνευματικότητος ἀπαιτεῖ ὄχι μίαν δουλοπρέπειαν τοῦ πνεύματος, ἀλλὰ ὑπακοὴν εἰς τὴν αὐθεντίαν τοῦ Χριστοῦ, τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων. Αὐτὴ ἡ ἑκούσιος ὑπακοὴ μέχρι θανάτου πρὸς ἀπόκτησιν τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας τῆς καταπατήσεως τοῦ φόβου τοῦ θανάτου καὶ τῆς ὑπερβάσεως τῆς συμφεροντολογικῆς ἀγάπης εἶναι το μυστικὸν τῆς λεβεντιᾶς τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς, τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι τὸ μυστικὸν τῆς Ρωμαίϊκης ἀρχοντιᾶς, ἡ ὁποία ἔδωσεν εἰς τὸν κόσμον τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ παράδοσις τῆς θεώσεως συνθέτει τὴν αὐθεντίαν καὶ τὴν ταπεινοφροσύνην μὲ ἀποτέλεσμα τὴν λεβεντιὰν καὶ ἀρχοντιὰν τοῦ πνεύματος. Διὰ τοῦτο, ἡ Ὀρθόδοξος βεβαιότης περὶ κατοχῆς τῆς ἀληθείας οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ ἐθνικὸν ἤ ἐκκλησιαστικόν τινα ἐγωϊσμὸν ἤ ὑπερηφάνειαν. Ἐπίσης, διὰ τὸν λόγον αὐτὸν λείπει τὸ ἄγριον καὶ ἀπάνθρωπον ἐκεῖνο (ἦθος καὶ) φαινόμενον τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως τῶν Φραγκολατίνων, Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Προτεσταντῶν».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-