Ποιὸ εἶναι τὸ κέντρον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ ἡ Παρακαταθήκη τῆς πίστεως

6. Ποιὸ εἶναι τὸ κέντρον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ ἡ Παρακαταθήκη τῆς πίστεως 

6. Σελ. 121-134: «Τὸ κέντρον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ μετʼ Αὐτοῦ κοινωνία καὶ ἡ περὶ Αὐτοῦ μαρτυρία τῶν φίλων Αὐτοῦ Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων. Εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, ὁ Χριστὸς ἀπεκάλυπτεν Ἑαυτὸν ἀσάρκως καὶ ἐν Ἑαυτῷ τὸν Πατέρα διὰ Πνεύματος Ἁγίου εἰς τοὺς Προφήτας φίλους Αὐτοῦ• μετὰ δὲ τὴν ἐνανθρώπησιν Αὐτοῦ ἐν σαρκὶ εἰς τοὺς φίλους Αὐτοῦ Προφήτας, Ἀποστόλους καὶ Ἁγίους.

Ἐν τῇ Ἀποκαλύψει ὡς καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Παραδόσει ἔχομεν τρία τινα• 1) τὸν ἀποκαλύπτοντα καὶ δοτῆρα, 2) τὸ ἀποκαλυπτόμενον, ἤ τὴν δωρεάν, καὶ 3) τὸν δέκτην, φύλακα, καὶ μεταδότην τῆς ἀποκαλύπτομένης δωρεᾶς.

1) Ὁ ἀποκαλύπτων δοτὴρ εἶναι ὁ Θεός. Ὁ ἀπεσταλμένος μεταφορεὺς καὶ ἐν Ἑαυτῷ κατὰ φύσιν φέρων καὶ ἀποκαλύπτων τὸν Θεὸν καὶ τὴν Αὐτοῦ δωρεὰν δοτήρ, εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἐν τῷ ἀποκαλύπτοντι καὶ κατὰ φύσιν δοτῆρι Πνεύματι Αὐτοῦ χαρίζει τὴν ἀποκάλυψιν καὶ μέθεξιν τῆς δωρεᾶς τοῖς ἀνθρώποις μέσῳ τῶν Προφητῶν,Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων, καὶ τοῦ Ἱερατείου.

2) Ἡ ἀποκαλύπτομένη καὶ μετεχομένη δωρεὰ τῆς ὁποίας τὴν μέθεξιν χαρίζει ὁ Χριστὸς ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ εἰς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, μέσῳ τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων εἶναι ἡ ἄκτιστος φυσικὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἀμερίστως μερίζεται ἐν μεριστοῖς κατὰ τὴν ἀξίαν ἤ προετοιμασίαν τῶν ἀνθρώπων. Ἡ δωρεὰ τῆς ἀποκαλύψεως καὶ μεθέξεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ τοῖς Προφήταις καὶ τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ, συμπεριλαμβάνει ἐν τῇ σαρκώσει καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Μεταξὺ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ὑπάρχει μὲν ταυτότης τῆς πηγῆς τῆς ἀποκαλυπτομένης δωρεᾶς, διότι καὶ εἰς τὰς δύο Διαθήκας εἶναι ὁ Χριστός, ῞Οστις ἀποκαλύπτει τὸν Θεόν, ὁδηγεῖ καὶ σώζει τὸν λαόν Του, διὰ τῶν θεουμένων φίλων Αὐτοῦ, ἀλλὰ ὑπάρχει ριζικὴ διαφορά. Τὴν διαφορὰν ταύτην συνοψίζομεν ὡς ἑξῆς:

Ἐνῶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ εἶχε μέθεξιν καὶ πρόγευσιν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, παρὰ ταῦτα ἐκυριάρχει ἐπʼ αὐτοῦ ὁ διάβολος διὰ τοῦ θανάτου. Ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ θανάτου, ἤ εἰς τὸν ῞Αδην, εὑρίσκοντο ὄχι μόνον οἱ ἄδικοι, ἀλλὰ καὶ οἱ δίκαιοι φίλοι τοῦ Θεοῦ. Ἐν τῷ σαρκωθέντι Λόγῳ κατηργήθη ὁ θάνατος, καὶ ὁ ἔχων τὸ κράτος αὐτοῦ ἐστερήθη τῆς κυριαρχίας, ἥν ἐξήσκει ἀδίκως ἐπὶ τῶν δικαίων. Αἱ πύλαι τοῦ ῞Αδου ἤ τοῦ θανάτου κατίσχυον τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ, ἀλλὰ διὰ τῆς ἐν Χριστῷ πρώτης ἀναστάσεως τῶν Ἁγίων καὶ καταργήσεως τοῦ πρώτου θανάτου ἔπαυσαν νὰ κατισχύουν αὐτῆς.

Πρὸ τῆς ἐνσαρκώσεως, ἡ μέθεξις τῆς δόξης ἤ βασιλείας τοῦ Λόγου ὑπὸ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν πιστῶν ἦτο προσωρινή, ἐν δὲ τῷ θανάτῳ καὶ τῇ ἀναστάσει τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λόγου, κατέστη μόνιμος. Καὶ εἰς τὰς δύο Διαθήκας ἡ μέθεξις εἰς τὴν δόξαν ἤ βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ ἔχει χαρακτῆρα ἀποκαλυπτικόν, σωστικόν, ἁγιαστικὸν καὶ θεωτικόν, ἄν καὶ πρὸ τῆς ἐνσαρκώσεως δὲν ἦτο μόνιμος.

Αὐτὴ ἡ ἐν τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἐνέργεια τοῦ Λόγου πρὸ καὶ μετὰ τὴν ἐνσάρκωσιν Αὐτοῦ εἶναι ἡ παρακαταθήκη τῆς πίστεως, ὡς καὶ τὸ κίνητρον καὶ ἡ μορφοποιὸς δύναμις τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ ἡ κεντρικὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

3) Ὁ δέκτης, φύλαξ καὶ μεταδότης τῆς θείας ταύτης ἀποκαλύψεως καὶ δωρεᾶς εἶναι ὁ διὰ τῆς θεώσεως γενόμενος προφήτης, ἀπόστολος καὶ ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καὶ ὁ παραμένων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ πιστὸς εἰς τοὺς θεουμένους καὶ τὴν διδασκαλίαν αὐτῶν λαὸς τοῦ Θεοῦ.

Ὁ οὕτω θεούμενος Προφήτης, Ἀπόστολος καὶ ῞Αγιος, λαμβάνει ἄμεσον γνῶσιν τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι, καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ λαμβάνει, μέσῳ τῶν θεουμένων φίλων τοῦ Χριστοῦ ἔμμεσον γνῶσιν περὶ τοῦ Θεοῦ. Τὴν ἔμμεσον γνῶσιν ταύτην περὶ Θεοῦ μεταδίδει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν προφητῶν, ἀποστόλων καὶ

ἁγίων προφορικῶς καὶ γραπτῶς ἐν νοήμασι μέσῳ εἰκόνων καὶ ρητῶν. Ὁ λαὸς λαμβάνει ἀπὸ τοὺς θεουμένους προφήτας, ἀπὸ τὸν ἐνσαρκωθέντα Λόγον, καὶ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους καὶ ἁγίους νοήματα καὶ εἰκόνας ἐν κτιστοῖς ρήμασι, ἐνῶ οἱ διαβεβηκότες ἐν θεωρίᾳ θεούμενοι βλέπουσιν ἀοράτως τὰ ἀόρατα, ἀκούουν ἀνηκούστως τὰ ἀνήκουστα καὶ τὰ ἄρρητα καὶ νοοῦν ὑπερνοητῶς τὰ ὑπὲρ τὴν νόησιν καὶ τὴν λογικὴν μυστήρια τῆς βασιλείας.

Ἡ ἐκ τῶν Προφητῶν καὶ ἐκ τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λόγου καὶ ἐκ τῶν Ἀποστόλων ἔμμεσος γνῶσις περὶ τοῦ Θεοῦ ἐμπεριέχεται εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, εἰς τὴν λειτουργικὴν καὶ μυστηριακὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων καὶ εἰς τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων. Ἡ δὲ ἄμεσος ὑπὸ τῶν θεουμένων γνῶσις τοῦ Θεοῦ ὑπερβαίνει τὰ περὶ Θεοῦ σύμβολα ταῦτα, οὐδέποτε ὅμως διαφέρει αὐτῶν, ἀλλʼ εἶναι πάντοτε σύμφωνος πρὸς ταῦτα.

῞Οπως ἡ ἄμεσος καὶ ἔμμεσος γνῶσις πάντοτε συμφωνοῦν, οὕτω καὶ οἱ ἔχοντες τὴν ἄμεσον γνῶσιν πάντοτε συμφωνοῦν μεταξύ των καὶ κατανοοῦν τὰ νοήματα ἀλλήλων. Ὑπάρχει μεταξῦ αὐτῶν ἑρμηνευτικὴ ταυτότης. Διὰ τοῦτο, ψευδοπροφήτης καὶ ψευδαπόστολος καὶ ψευδάγιος, ἤ ψευδοθεούμενος, διδάσκουν ἀντίθετα πρὸς τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν θεουμένων.

..... Εἶναι φανερὸν ὅτι ἡ μέχρι τοῦδε περιγραφομένη παρακαταθήκη τῆς Παραδόσεως, ὡς βασιλεία καὶ δόξα τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει πρὸ τῆς κτίσεως τοῦ κόσμου, δημιουργεῖ τὴν κτίσιν, φανεροῦται τοῖς πρωτοπλάστοις καί, μετὰ τὴν πτῶσιν, τοῖς Προπατόροις καὶ Προφήταις ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ, πληροῦται διὰ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου καὶ τῆς ὑπʼ Αὐτοῦ πατήσεως τοῦ θανάτου, καὶ ἐνεργεῖ τὴν κάθαρσιν, τὸν φωτισμὸν καὶ τὴν θέωσιν τῶν πιστῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου, φαίνεται σαφῶς, ὅτι ἡ παρακαταθήκη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως εἶναι τι διάφορον ἤ ἀνεξάρτητον τοῦ κειμένου τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί, διὰ τῆς θεώσεως, γίνεται γνωστὴ ἀμέσως ἄνευ τῆς μεσολαβήσεως τοῦ κειμένου τῶν Γραφῶν. Βασισθεὶς ἐπὶ τῆς διακρίσεως αὐτῆς, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς γράφει• "ὁ τοῦτον (τὸν Χριστὸν) διὰ τῆς τηρήσεως τῶν θείων ἐντολῶν ἐν ἑαυτῷ κτησάμενος, οὐδὲ τῆς μαθήσεως τῶν Γραφῶν δεήσεται, ἀλλὰ καὶ χωρὶς αὐτῆς πάσας οἶδεν ἀκριβῶς καὶ τῶν διὰ μαθήσεως ἰόντων διδάσκαλος ἄν εἴη ἀσφαλής, ὡς ὁ Ἰωάννης (ὁ Βαπτιστής) καὶ ὁ Ἀντώνιος".

Παρὰ ταῦτα, ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν εἶναι τι διάφορον τῆς Παρακαταθήκης τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, ἐφʼ ὅσον εἶναι μέρος αὐτῆς, καὶ ἡ Παρακαταθήκη ἐμπεριέχεται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ. Ἐν τούτοις, ἡ Παρακαταθήκη δὲν εἶναι ταὐτὸν μὲ τὴν Ἁγίαν Γραφήν, διότι ταυτίζεται, ὅπως εἴδαμεν, μὲ τὴν Ἐκκλησίαν. Οὔτε δὲ ταυτίζεται, ἡ Ἁγία Γραφή, μὲ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ καθʼ ὅλου ἔκφρασις τῆς Ἐκκλησίας. Οὐδεμία ὅμως διαφορὰ ὑπάρχει μεταξὺ τῆς Παρακαταθήκης, ἤτοι τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ καὶ τῇ Ἱερᾷ Παραδόσει.

...... Ὁ Χριστός, ἤτοι ἡ Παρακαταθήκη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ, ἀποκαλύπτεται διʼ Αὐτῆς (τῆς Ἁγίας Γραφῆς), μόνον ὅταν ὁ ἑρμηνευτὴς ἀνήκη εἰς τὴν τάξιν τῶν θεουμένων ἤ τῶν φωτισμένων "τὸ μετριώτατον". Ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Παρακαταθήκη εἶναι κεκρυμμένη ἀπὸ τοὺς ἀναγιγνώσκοντας τὴν Ἁγίαν Γραφήν, διότι, ἄν καὶ ἡ Παρακαταθήκη μαρτυρῆται ὑπὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἐμπεριέχεται ἐν Αὐτῇ, ἐν τούτοις ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν ἑρμηνεύεται ἐξ αὐτῆς, ἀλλὰ μόνον ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὴ ὑπὸ τῶν ἐν Αὐτῇ θεουμένων Αγίων, τῶν ἐχόντων τὴν ἰδίαν μετʼ ἀλλήλων ἐμπειρίαν τῆς θείας δόξης καὶ ἀποκαλύπτικῆς καὶ θεωτικῆς ἐμπειρίας τῶν Προφητῶν καὶ Ἀποστόλων...........Εἶναι, λοιπόν, ἀπολύτως ἀδύνατον, ἐπιστημονικῶς, νὰ χρησιμοποιηθοῦν διὰ τὴν οὐσιαστικὴν ἑρμηνείαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς κριτήρια ἐκτὸς τῆς ἑρμηνευτικῆς παραδόσεως τῶν θεουμένων.

......... ῎Αν καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι θεόπνευστος καὶ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διδάσκει περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν σχέσεων Αὐτοῦ μετὰ τοῦ κόσμου ἀλαθήτως, ἐν τούτοις ἡ Ἁγία Γραφὴ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς ζώσης Παρακαταθήκης τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, δὲν διδάσκει ἀλαθήτως, διότι λείπει ἡ ἑρμηνευτικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἥτις ἀντικαθίσταται ὑπὸ τῆς ἐνεργείας ξένων πρὸς τὴν θέωσιν κριτηρίων.

....... Μεταξὺ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης καὶ μεταξὺ Ἁγίας Γραφῆς καὶ Ἱερᾶς Παραδόσεως, δὲν ὑπάρχει καὶ δὲν δύναται νὰ ὑπάρχη διαφορά, ἤ ἀντίθεσις, εἰς τὴν θεολογίαν καὶ πνευματικότητα, ἀκριβῶς διότι ἡ ἐν δόξῃ φανέρωσις τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Λόγου ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ εἰς τοὺς Προφήτας, καὶ διὰ τῆς Ἐνσαρκώσεως εἰς τοὺς προφήτας, ἀποστόλους καὶ ἁγίους εἶναι ἐν αὐταῖς ταὐτὸν καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ Παρακαταθήκη. Ἡ οὐσιαστικὴ διαφορὰ μεταξὺ Διαθηκῶν εἶναι ὅτι ὁ Λόγος ἐνεφάνιζεν ἐν Ἑαυτῷ τὸν Θεὸν ἐν Πνεύματι, πρῶτον εἰς τοὺς Προφήτας, ἄνευ σαρκός, ἐν δὲ τῇ ἐνσαρκώσει ἀπεκάλυψε τὴν δόξαν ἤ θεότητα Αὐτοῦ καὶ καταπατήσας τὸν θάνατον καὶ χαρίσας τὴν μόνιμον πλέον μέθεξιν τῆς δόξης Αὐτοῦ, ἐμφανίζει ἔκτοτε Ἑαυτὸν τοῖς φίλοις Αὐτοῦ εἰς τοὺς αἰῶνας.

....... Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει περὶ Θεοῦ ἀλαθήτως, διότι εἶναι ὁ Χριστός, ῞Οστις βασιλεύει σὺν τοῖς συμβασιλεύουσι μετʼ Αὐτοῦ καὶ μεταδίδει Ἑαυτὸν μετὰ τῶν φίλων Αὐτοῦ τοῖς πιστοῖς, ὡς Παρακαταθήκην ἐν μέσῳ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἐν τοῖς μυστηρίοις. Ἡ Παρακαταθήκη αὕτη καὶ ἡ Ἱερὰ Παράδοσις εἶναι ταυτὸν καὶ ἐκφράζονται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ καὶ τῇ καθʼ ὅλου ζωῇ τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ζωὴ ὁλόκληρος λέγεται Ἱερὰ Παράδοσις. Οὕτω τὸ ἀλάθητον δὲν περιορίζεται, οὔτε κατὰ τόπον, οὔτε κατὰ χρόνον. Εἶναι γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Παρακαταθήκης καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ ἐμπεριέχεται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ, ἀλλὰ μόνον ὅταν ἀποτελῆ μέρος τῆς μυστηριακῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τῶν θεουμένων καὶ τῶν πιστῶν.

Τοῦτο, διότι εἰς τὸ κέντρον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως περὶ τὸν ἐν δόξῃ Χριστὸν εἶναι οἱ φίλοι Αὐτοῦ Προφῆται, Ἀπόστολοι καὶ ῞Αγιοι, οἵτινες γνωρίζουν τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι, ὡς ὁ φίλος γνωρίζει τὸν φίλον αὐτοῦ, καὶ διὰ τῆς θεώσεως ταύτης μετέχουν κατὰ Χάριν τοῦ φύσει ἀλαθήτου τοῦ Χριστοῦ μέσῳ τῶν φίλων Αὐτοῦ καὶ μέσῳ τῶν τὴν ἀποστολικὴν διαδοχὴν ἐχόντων ἐπισκόπων, ἀφοῦ μένουν πιστοὶ μετὰ τοῦ κλήρου εἰς τὴν διδασκαλίαν τῶν φίλων τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀφοῦ οἱ ἡγέται αὐτῶν θεολογοῦν συμφώνως πρὸς τὰς σαφεῖς ἐνδείξεις τῆς θεώσεως τῶν θεουμένων καὶ περιορίζονται μεθοδολογικῶς καὶ πνευματικῶς εἰς τὰ ρήματα καὶ τὰ νοήματα αὐτῶν.

....... Τὸ κέντρον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως εἶναι ἡ ἐν τῇ δόξῃ καὶ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λόγου Αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ ἕνωσις καὶ θέωσις τῶν φίλων Αὐτοῦ.

........ Ὡς προϋπόθεσις τῆς θεωρίας ἤ θέας ταύτης τῆς ἀκτίστου δόξης τοῦΧριστοῦ, ἤτοι τῆς θεώσεως, τίθεται ἡ οὐ ζητοῦσα τὰ ἑαυτῆς ἀγάπη καὶ φιλία μετὰ ἀλλήλων καὶ μετὰ τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς Χάριτι Θεοῦ ἐκριζώσεως τῆς φιλαυτίας. Τὸν ἀναστάντα Χριστὸν δὲν ὁρᾶ πλέον ὁ κόσμος. Μόνον οἱ θεούμενοι θεωροῦν Αὐτόν. "Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς• ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς, ἔτι μικρὸν καὶ ὁ κόσμος με οὐκέτι θεωρεῖ, ὑμεῖς δὲ θεωρεῖτε με, ὅτι ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε, ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ γνώσεσθε ὑμεῖς ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρί μου καὶ ὑμεῖς ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν ὑμῖν. Ὁ ἔχων τὰς ἐντολὰς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με• ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρὸς μου, κἀγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν" (Ἰωάν. 14, 18-22).

Δηλαδὴ ἡ θέωσις, ἡ θεοπτία, ἤ θέα τῆς δόξης, ἤ τῆς θεότητος, ἤ τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, προϋποθέτει μίαν ριζικὴν ἀλλαγὴν τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπὸ δοῦλον, ἤ μισθωτόν, ἤ καὶ ἐχθρόν, πρέπει νὰ μεταβληθῆ ὁ ἄνθρωπος εἰς φίλον τοῦ Θεοῦ. Τὸ ὅτι ἡ φιλία αὐτὴ μετὰ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ἡ κατὰ κόσμον τοιαύτη, φαίνεται σαφῶς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μετὰ μακρὰν συναναστροφήν, καὶ μόλις πρὸ τῆς Σταυρώσεως, κατὰ τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον, ὁ Χριστὸς εἶπεν εἰς τοὺς Ἀποστόλους• "ὑμεῖς φίλοί μου ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅ ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν, οὐκέτι λέγω ὑμᾶς δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος• ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους...." (Ἰωάν. 15, 14-15). 

Ἡ φιλία αὐτὴ κατορθοῦται Χάριτι Θεοῦ καὶ τῇ συνεργείᾳ τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς καταλλαγῆς τοῦ ἀνθρώπου τῷ Θεῷ μέσῳ τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ Ἀπόστολοι ἔγιναν φίλοι τοῦ Χριστοῦ, μάλιστα πρὸ τῆς ἐν Γολγοθᾷ σταυρικῆς θυσίας, διότι ἦραν τὸν σταυρὸν αὐτῶν καὶ ἠκολούθησαν τὸν Χριστόν.

῎Ανευ τοῦ μυστηρίου τούτου, δὲν δύναται νὰ ὑπάρχη καταλλαγὴ τῷ Θεῷ. Ἑπομένως, τίθενται εἰς τὸ κέντρον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως οἱ θεούμενοι προφῆται, ἀπόστολοι καὶ ἅγιοι, φίλοι τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτόπται μάρτυρες τῆς θεότητος Αὐτοῦ, οἱ μετασχόντες καὶ μετέχοντες τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ μεταβάλλοντος αὐτοὺς εἰς φίλους τοῦ Θεοῦ».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-