Ὁ Θεὸς καὶ γνωριζόμενος παραμένει Μυστήριον

1. Ὁ Θεὸς καὶ γνωριζόμενος παραμένει Μυστήριον

2. Περὶ τῶν ὀνομάτων τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν

3. Ποιὲς εἶναι οἱ προϋποθέσεις τῆς Πατερικῆς Θεολογίας

4. Ποιὰ εἶναι ἡ βασικὴ διάκρισις μεταξὺ Ὀρθοδόξου καὶ μἠ Ὀρθοδόξου ἐμπειρίας τῆς θεοφανείας

Μέρος Α´

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη μὲ τίτλο: "Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας" (Τόμος Α΄, ἐκδόσεις Π. Πουρναρᾶ, Θεσ/κη, 1999) 1. Σελ. 97: «... Τὸν Θεὸν δὲν δύναται νὰ νοήση ὁ ἄνθρωπος, διότι ὁ Θεὸς ὑπερβαίνει τὸν νοῦν καὶ τὴν λογικὴν τοῦ ἀνθρώπου. Τὸν Θεὸν δὲν δύναται νὰ ἐκφράση ὁ ἄνθρωπος, διότι δὲν ὑπάρχει νόημα ἤ εἰκὼν κτιστὴ ὁμοία τῷ Θεῷ, ὥστε τὸ νόημα αὐτῆς νὰ δύναται νὰ ἐκφράση τὸν Θεόν. Καὶ ὅταν ἀκόμη ἀποκαλύπτη ὁ Θεὸς Ἑαυτὸν διὰ τοῦ Λόγου ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὁ Θεός, γνωριζόμενος ἀγνώστως καὶ ὁρώμενος ἀοράτως, ὑπεραισθητῶς, ὑπερλογικῶς καὶ ὑπερνοητῶς, παραμένει μυστήριον, εἰς τὸν θεούμενον Προφήτην, Ἀπόστολον καὶ ῞Αγιον, διότι ὁ Θεὸς εἶναι "ὁ Ἑαυτὸν γινώσκων, ὁρῶν καὶ νοῶν διὰ τοῦ θεουμένου, ὅστις τῇ χάριτι ταύτῃ τοῦ αὐτοπτικοῦ Θείου Φωτὸς ὁρᾷ ἐν Θεῷ διὰ τοῦ Θεοῦ τὸν Θεόν". Εἰς τὴν θέαν ταύτην τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ μετέχει ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος, ὅστις ὅμως ὁρᾶ οὐχὶ διὰ τοῦ σώματος, οὔτε διὰ τῆς ψυχῆς, ἀλλʼ ὁ Θεὸς ὁρᾶ διὰ τοῦ θεουμένου Ἑαυτόν. Ἐπίσης, διὰ τοῦ Θεοῦ ὁ θεούμενος γνωρίζει ἑαυτόν».

2. Περὶ τῶν ὀνομάτων τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν

2. Σελ. 99: «... Τὰ περὶ Θεοῦ ὀνόματα ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ δὲν ἔχουν σκοπὸν νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπον εἰς νοήματα νοησιαρχικὰ καὶ λογικὰ ἐπέχοντα τόπον ἀπολύτου γνώσεως τοῦ Θεοῦ, εἴτε τῆς οὐσίας, εἴτε τῆς ἐνεργείας Αὐτοῦ. Τὰ θεῖα ὀνόματα καὶ τὰ διδάγματα τοῦ Χριστοῦ, τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων ἔχουν, ὡς μοναδικὸν σκοπόν, νὰ προετοιμάσουν πνευματικῶς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς γνωστικοὺς καὶ πιστούς, καὶ νὰ ὁδηγήσουν αὐτοὺς εἰς τὴν θέωσιν, δηλαδὴ εἰς τὴν μετὰ Θεοῦ μετʼ ἀλλήλων ἕνωσιν τῆς ἐν Χριστῷ θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἥτις ὑπερβαίνει τὴν λογικὴν καὶ νόησιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀκόμη τὴν νόησιν τῶν ἀγγέλων».

3. Ποιὲς εἶναι οἱ προϋποθέσεις τῆς Πατερικῆς Θεολογίας.

3. Σελ. 100: «... Τὰ ρητὰ καὶ τὰ νοήματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι τὰ μόνα μέσα διὰ τῶν ὁποίων δύναταί τις νὰ φθάση, διὰ τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὴν ὑπερβαίνουσαν τὴν γνῶσιν ἐν Θεῷ θεωρίαν, ἥτις εἶναι ἡ κατʼ ἐξοχὴν Θεολογία. Συνοψίζομεν καὶ ἀνακεφαλαιοῦμεν τὰς μέχρι τοῦδε ἐξετασθείσας προϋποθέσεις τῆς Θεολογίας ταύτης:

1) Ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι παντελῶς ἄγνωστος, ἀκατάληπτος, ἀνώνυμος, ἀμέτοχος, ἀπρόσιτος, ἄκτιστος,

2) Μόνον ἡ φυσικὴ τῆς Θείας οὐσίας ἐνέργεια εἶναι μεθεκτὴ καὶ ὑπεραισθητῶς, ὑπερλογικῶς, ὑπερνοητῶς γνωστὴ εἰς τοὺς θεουμένους,

3) Ἡ μέθεξις καὶ γνῶσις αὐτὴ τῆς Θεότητος ὑπὸ τῶν θεουμένων διαφέρει εἰς βαθμὸν ἀναλόγως μὲ τὸ στάδιον τελειότητος,

4. Ποιὰ εἶναι ἡ βασικὴ διάκρισις μεταξὺ Ὀρθοδόξου καὶ μἠ Ὀρθοδόξου ἐμπειρίας τῆς θεοφανείας

4.  Σελ.  104:  «....  Ἡ βασικὴ   διάκρισις  μεταξὺ   τῆς  Ὀρθοδόξου  καὶ   τῆς  μὴ Ὀρθοδόξου (δηλ.  τῆς  ψευδοῦς) ἐμπειρίας  τῆς  θεοφανείας εἶναι,  ὅτι α) Ἡ μὲν εἶναι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ,  καὶ β) Ἡ ἄλλη τῆς κτιστῆς φύσεως  τοῦ ἀνθρώπου τῇ ἐνεργείᾳ τῶν  δαιμόνων. Ἡ διάκρισις αὐτὴ  συμπεριλαμβάνει καὶ  τὴν διάκρισιν μεταξὺ  α) τῆς φανερώσεως τῆς  ἀκτίστου δόξης  τοῦ  Πατρὸς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ  διὰ  τοῦ  ἀσάρκου Λόγου,   πρὸ  τῆς  Ἐνσαρκώσεως, καί,  (μετὰ  τὴν  Ἐνσάρκωσιν) τοῦ  ἐνσαρκωθέντος Λόγου,  καὶ β) τῆς διὰ φυσικῆς ἐκστάσεως ἀπουσίας τοῦ ἀκτίστου καὶ ἀναστολῆς τῶν ἐνεργειῶν  τοῦ   σώματος  καὶ   τῆς   ψυχῆς,    ἤ   τῆς   φανερώσεως  παραισθησιακῶν ὁραμάτων συνοδευομένων οὐχὶ  ὑπὸ  ἀνειδέου καὶ  ἀσχηματίστου ὑπερβαίνοντος τὸ φῶς  φωτὸς,  ἀλλὰ  ὑπὸ  παρυφισταμένου (παρεισφρέοντος) φωτὸς  ἔχοντος σχῆμα  καὶ εἶδος.  Ἐνῶ ὁ θεούμενος πυρακτοῦται ὁλόκληρος τῇ Θείᾳ  Χάριτι,  καί,  γενόμενος ὁ ἴδιος  κατὰ  Χάριν  θεός,  γίνεται  φῶς  τοῖς  ἄλλοις,  λάμπων  τῇ ὄψει  καὶ  τῇ ἀνιδιοτελεῖ ἀγάπῃ,  ὁ κατὰ  τρόπον  φυσικὸν ἐκστάς,  παραμένει φίλαυτος, ἄνευ  τῶν φανερῶν τοῖς Ὀρθοδόξοις χαρισμάτων τῆς θεώσεως, τῶν  ἐκδηλουμένων διὰ  τῆς ψυχῆς,  ἀλλὰ  καὶ διὰ τοῦ σώματος».

5. Ποιὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς θεολόγος

5. Σελ.  105-106: «... Ὁ  Θεολόγος εἶναι  ἐκεῖνος,  ὅστις.... γνωρίζει σαφῶς   νὰ διακρίνη μεταξὺ  τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ  καὶ τῶν ἐνεργειῶν τῶν κτισμάτων καὶ ἰδίως τῶν   ἐνεργημάτων  τοῦ   διαβόλου  καὶ   τῶν   δαιμόνων.  ῎Ανευ  τοῦ   χαρίσματος  τῆς διακρίσεως τῶν  πνευμάτων δὲν  δύναταί τις  νὰ  δοκιμάση τὰ  πνεύματα, ἵνα  ἴδη  ἄν εἶναι τι ἐνέργημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤ τοῦ διαβόλου  καὶ   τῶν   δαιμόνων. Ἑπομένως, ὁ Θεολόγος καὶ ὁ (γνήσιος)  πνευματικὸς πατὴρ  εἶναι τὸ ἴδιον πρᾶγμα.

.....Ὁ θεολόγος, ὅστις  ἀγνοεῖ  τὰς  μεθοδείας τοῦ ἐχθροῦ καὶ τὴν κατὰ  Χριστὸν τελειότητα, ἀδυνατεῖ  όχι μόνον να αἀγωνισθῆ  ὁ ίδιος  κατὰ τοῦ ἐχθροῦ ὑπὲρ τῆς τελειότητός του,  ἀλλὰ  οὔτε  εἶναι  εἰς θέσιν  νὰ  ὁδηγῆ  καὶ  νὰ  θεραπεύη τοὺς  ἄλλους. Εἶναι ὡσὰν νὰ  λέγηται, ἤ καὶ  νὰ γίνη,στρατηγὸς ὁ οὐδέποτε  ἐκγυμνασθείς, ὁ οὐδέποτε  πολεμήσας, καὶ  ὁ  οὐδέποτε μελετήσας   τὴν  πολεμικήν, ἀλλὰ  ὁ  προσέξας μόνον εἰς  τὴν  ὡραίαν  καὶ  ἔνδοξον  ἐμφάνισίν του  μὲ  μεγαλειώδεις  καὶ  λαμπρὰς στολὰς εἰς  δεξιώσεις καὶ  παραστάσεις. Εἶναι ὡσὰν νὰ φέρηται ὡς  χειρουργὸς ὁ χασάπης  καὶ  νὰ  κατέχη τὴν θέσιν  ἰατροῦ ὁ μήγνωρίζων,  οὔτε   τὰς  αἰτίας τῶν ἀσθενειῶν, οὔτε τοὺς τρόπους θεραπείας αὐτῶν, οὔτε  τὴν κατάστασιν ὑγείας εἰς τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ ἐπαναφέρη τὸν ἀσθενῆ».

5) Ἡ περὶ Θεοῦ γνῶσις εἶναι εἰς τοὺς ἐκτὸς τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως ἀνθρώπους ἔμφυτος, ἀλλά, ἐπειδή λείπει ἡ αὐθεντικὴ περὶ Θεοῦ μαρτυρία τῶν ἐν θεωρίᾳ Θεοῦ διαβεβηκότων Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων εἶναι συγκεχυμένη καὶ πεπλανημένη.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-