Ἡ σημερινὴ κατάστασις τῆς Δυτικῆς Θεολογίας

22.  Ἡ σημερινὴ κατάστασις τῆς Δυτικῆς Θεολογίας
22.   Σελ.   191:   «....   Ἡ  ἐξ   ἐπόψεως  τῆς   Ἱερᾶς  Παραδόσεως  ἀνησυχητικὴ κατάστασις τῆς Δυτικῆς Θεολογίας, γενικῶς,  φαίνεται ἀπὸ τὴν τελείως ἀντιπατερικὴν πρᾶξιν,  πρὸ  ὀλίγων  ἐτῶν,  τῆς  καταβιβάσεως τῆς  ἑορτῆς  τῆς  Μεταμορφώσεως ἀπὸ Δεσποτικὴν  εἰς  δευτερεύουσαν ἑορτὴν   ὑπὸ  τοῦ  πάπα  τῆς  Ρώμης.  Δηλαδή, ὁ  ὑπὸ ἀνθρώπων  κατασκευασμένος  ἀλάθητος  (πάπας)   καταργεῖ,  ἐπισήμως   πλέον,   τὴν κλεῖδα  τοῦ ἀλαθήτου τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως.

Ἀλλά,  τί  νὰ  εἴπη  κανεὶς   διὰ  τοὺς  Ὀρθοδόξους  θεολόγους, οἵτινες   κάμνουν ἀκριβῶς τὰ ἴδια σφάλματα, καὶ ἐπὶ πλέον ἀσχολοῦνται μὲ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ περὶ τοῦ ἀλαθήτου τῆς Ἐκκλησίας θέματα, χωρὶς  νὰ συσχετίσουν αὐτὰ  μὲ τὴν ἐν Θεῷ  θεωρίαν τῶν  θεουμένων Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ  Ἁγίων,  καὶ  περιορίζουν αὐτὰ  εἰς συζητήσεις περὶ τῆς κατὰ  τοὺς  νεωτέρους Δυτικοὺς ἐσχατολογίας καὶ  περὶ Ἱεραρχίας, Συνόδων, καὶ κάποιας συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Οὐδεμία ἀμφιβολία ὑπάρχει,  ὅτι  ὁ  σημερινὸς   Οἰκουμενισμὸς Ὀρθοδόξων  τινων   θεολόγων  δὲν  εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς θεωτικῆς τοῦ Πνεύματος ἐμπνεύσεως, ἀλλὰ  ἄλλης  τινος  ἐμπνεύσεως καὶ  τῆς  πτώσεως  ἐκ τῆς  παραδόσεως τῆς  θεώσεως καὶ  τῶν  θεουμένων, ἥτις  πτῶσις ἐπιτρέπει  εἰς  αὐτοὺς νὰ  μὴ  βλέπουν  πλέον  τὰς  διαφοράς, τὰς  ὁποίας   ἔβλεπον  καὶ βλέπουν   τόσον   σαφῶς   οἱ   θεούμενοι.  Οἱ   ἐκτὸς   τῆς   παραδόσεως  τῆς   θεώσεως θεολογοῦντες Ὀρθόδοξοι καὶ Ἑτερόδοξοι ἀναποφεύκτως χρησιμοποιοῦν παρομοίας θεολογικὰς μεθόδους καὶ ὁμοῦ διαφέρουν ἀπὸ τὴν παράδοσιν τῶν Πατέρων».

23.  Τί ἀποκαλύπτει τελικὰ ὁ Χριστὸς  εἰς τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη - Τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας  Τριάδος εἰς τὴν Παλαιὰ Διαθήκη -Τί ὑπάρχει εἰς τὸν Θεόν

23. Σελ. 192-196: «Ἡ μελέτη..... κυρίως  τῆς διδασκαλίας τοῦ ἰδίου  τοῦ Χριστοῦ καὶ  τῶν  Ἀποστόλων, ἀβιάστως  πείθει  ὅτι  τὸ  δόγμα περὶ  Ἁγίας   Τριάδος εἶναι  ὄχι μόνον  ἡ ὅλη  προϋπόθεσις τῆς  διδασκαλίας τοῦ  Χριστοῦ,  ἀλλὰ  καὶ  αὐτὸ  τοῦτο  τὸ βίωμα  τῶν θεουμένων φίλων  τοῦ Χριστοῦ.  ῞Οπως ὁ Χριστός,  ἤ ὁ ῎Αγγελος τοῦ Θεοῦ, ἤ ὁ Κύριος  τῆς δόξης,  ἤ ὁ Μεγάλης Βουλῆς  ῎Αγγελος, ἤ ὁ Κύριος  Σαβαώθ ἀπεκάλυψε τὴν ἄκτιστον φυσικὴν δόξαν Αὐτοῦ, καί, ἐν Ἑαυτῷ, τὸν Θεόν,  ἐν Πνεύματι, εἰς τὸν Μωϋσέα  καὶ  εἰς τοὺς  Προφήτας, κατὰ  τὸν  ἴδιον  ἀκριβῶς τρόπον  ὁ ἴδιος  ὁ Χριστὸς ἀπεκάλυψε τὸν  Ἑαυτόν Του,  διὰ  τῆς  ἀνθρωπίνης Αὐτοῦ φύσεως,  ὡς  καὶ  διὰ  τῆς
φυσικῆς Αὐτοῦ δόξης  καὶ  Θεότητος, ἥν εἶχε  πάντοτε ἐκ τοῦ  Πατρὸς "πρὸ  τοῦ  τὸν κόσμον εἶναι", εἰς τοὺς Ἀποστόλους.
Ὁ  μόνος  δυνατὸς τρόπος   κατανοήσεως  τῆς  Καινῆς   Διαθήκης εἶναι  διὰ  τοῦ παραλληλισμοῦ τῶν Θεοφανειῶν Αὐτῆς  μὲ ἐκείνας  τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ ἐκκινοῦντες  ἀπὸ  μόνον   τὰ  λεγόμενα  σήμερον   "Μεσσιανικά"  χωρία   τῆς  Παλαιᾶς Διαθήκης, οὐδέποτε θὰ καταλάβουν τὴν ἐν Χριστῷ  ἀποκάλυψιν καὶ τὴν περὶ Αὐτοῦ μαρτυρίαν τῶν θεουμένων Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων.
Πάντως, ἡ διάκρισις τῶν τριῶν  ὑποστάσεων τῆς Ἁγίας  Τριάδος καὶ ἡ ταυτότης τῆς ἐν Αὐτῇ  δόξης  καὶ Θεότητος μαρτυρεῖται ὑπὸ τῆς Παλαιᾶς  Διαθήκης. Μία εἶναι πάντοτε  ἡ  ἀποκαλυφθεῖσα  δόξα   τοῦ   Θεοῦ   καὶ   τοῦ   Ἀγγέλου  τοῦ   Θεοῦ,   καί, συγχρόνως, τὰ  δύο  Πρόσωπα σαφῶς  διακρίνονται. Ἀκριβῶς ἡ ἰδία  διδασκαλία καὶ φανέρωσις εἰς  τοὺς  Ἀποστόλους, ὑπάρχει εἰς  ὅλην  τὴν  Καινὴν   Διαθήκην, μὲ  τὴν διαφορὰν ὅτι  ἐν  Αὐτῇ  ἐπικρατεῖ ὁ  Θεὸς  νὰ  λέγεται  "Πατήρ", καὶ  ὁ  Κύριος,   ἤ  ὁ
῎Αγγελος τῆς  δόξης,  νὰ  λέγεται  "Λόγος"  καὶ  "Υἱὸς  τοῦ  Θεοῦ",  ὅσον  ἀφορᾶ εἰς τὴν Θείαν  Αὐτοῦ φύσιν,  καὶ  "Χριστὸς"  καὶ  "υἱὸς  τοῦ  ἀνθρώπου" καὶ  "υἱὸς  τοῦ  Δαυΐδ", ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὴν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν.
Ἀντὶ  τοῦ  ὅρου   "Λόγος",   τοῦ  Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου,  ὁ  ἀπόστολος  Παῦλος χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρον  "Σοφία"  καὶ "Εἰκὼν  τοῦ  ἀοράτου Θεοῦ".  Τὰ νοήματα, ὅμως, εἶναι ἀκριβῶς τὰ ἴδια μὲ τὴν διαφορὰν, ὅτι ἡ ἐν προκειμένῳ ὁρολογία τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἔχει σαφῆ  προηγούμενα εἰς τὴν Σοφίαν  Σολομῶντος, ἐνῶ  τοῦ  Ἰωάννου εἰς τὰς   Παροιμίας.  Παραλληλισμός  τις   ὑπάρχει  ἐπίσης   μεταξὺ    τοῦ   Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, τοῦ  ἀποστόλου Παύλου καὶ  τοῦ  Φίλωνος τοῦ  Ἰουδαίου εἰς τὴν  ταύτισιν τοῦ  Λόγου  καὶ  τῆς  Σοφίας καὶ  τῆς  Εἰκόνος τοῦ  Θεοῦ,  μετὰ  τοῦ  Ἀγγέλου καὶ  τοῦ Κυρίου  τῆς δόξης,  τοῦ ἐμφανισθέντος εἰς τοὺς Προφήτας.
Πάντως, ὁ ὅρος  "Λόγος  τοῦ Θεοῦ"  ἀναφέρεται εἰς τὴν ἐξαγγελτικὴν ἐνέργειαν τῆς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ  ἀποστολῆς τοῦ Λόγου,  καὶ ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸν ὅρον  " ῎Αγγελος τοῦ Θεοῦ", καὶ ἀναφέρεται εἰς τὸ ὁρατικόν. Ὁ ὅρος "Σοφία"  εἰς τὸν νοῦν, τὴν κατανόησιν καὶ   τὸν   φωτισμόν.   Οἱ   τρεῖς    ὅροι    μαζὶ    ἀποδίδονται   ἐπανειλημμένως  μὲ   τὰ "ἀκηκόαμεν"  καὶ   "οἴδαμεν"  καὶ   "εἴδαμεν"   ἤ  "ἑωράκαμεν". Πάντα  ἔχουν   διπλῆν σημασίαν   καὶ  ἀναφέρονται,  ἤ  εἰς  τὰ  ἔργα   τοῦ  Χριστοῦ,   τὰ  ἀποκαλύπτοντα  τὴν ἄκτιστον δόξαν  καὶ  Θεότητα  Αὐτοῦ  κεκρυμμένην ἐν  τῇ  σαρκὶ  Αὐτοῦ, ἤ  εἰς  τὴν ἄμεσον φανέρωσιν τῆς φυσικῆς δόξης  καὶ Θεότητος Αὐτοῦ, διὰ τῆς θεώσεως.
Τὸ  Βιβλικὸν  σχῆμα  τῆς  ἀποκαλύψεως, φαίνεται σαφῶς  ἀπὸ  τὸ  γεγονὸς ὅτι  ὁ Θεὸς  ἀποκαλύπτει τὸν  Ἑαυτόν Του  διὰ  τοῦ  Ἀγγέλου Αὐτοῦ. Διʼ  Αὐτοῦ γίνεται ὁρατός, καὶ διʼ Αὐτοῦ ἀκουστὸς καὶ φανεροῖ Ἑαυτὸν καὶ ὁμιλεῖ εἰς τοὺς  Προφήτας• ὥστε ὁ ἀκούων τὸν ῎Αγγελον ἀκούει  τὸν Θεόν,  καὶ ὁ θεωρῶν τὸν ῎Αγγελον "βλέπει" τὸν Θεόν.
Ὁλόκληρον τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ  Ἰωάννου ἔχει ὡς προϋπόθεσιν τὰ τοιαῦτα περὶ ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ  διὰ τοῦ Κυρίου  τῆς δόξης,  ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ, καὶ κατὰ σαφῆ   τρόπον   ταυτίζει  τὸν   Χριστὸν   μὲ  τὸν   Ἀποκαλύπτοντα  τὸν   Θεὸν   εἰς  τοὺς Προφήτας. Τί ἄλλο  νόημα  ἔχουν  τὰ λόγια:  "Ταῦτα εἶπεν  Ἠσαΐας ὅτε  εἶδε  τὴν  δόξαν αὐτοῦ, καὶ ἐλάλησεν περὶ αὐτοῦ.... Ἰησοῦς δὲ ἔκραξεν καὶ εἶπεν• ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ πιστεύει εἰς ἐμὲ  ἀλλὰ  εἰς τὸν  πέμψαντά με, καὶ  ὁ θεωρῶν  ἐμὲ  θεωρεῖ  τὸν  πέμψαντά με......  Ὁ λαμβάνων ἐμὲ  λαμβάνει τὸν  πέμψαντά με....  Ὁ ἑωρακὼς  ἐμὲ  ἑώρακεν τὸν πατέρα.... Νῦν   δὲ  ἑωράκασιν καὶ  μεμισήκασιν καὶ  ἐμὲ  καὶ  τὸν  πατέρα μου....  Καὶ ταῦτα ποιήσουσιν ὅτι οὐκ ἔγνωσαν τὸν πατέρα οὐδὲ  ἐμέ " (Ἰωάν. 12, 41-16, 3);
Ἐπίσης, αἱ Βιβλικαὶ  περιγραφαὶ τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ  εἶναι σαφῶς  ἀποκαλύψεις τῆς μιᾶς κατὰ  πάντα  φυσικῆς δόξης  καὶ Θεότητος τοῦ Χριστοῦ,  τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Ἁγίου  Πνεύματος.
Πάντως,  ἀπὸ   τὴν   Παλαιὰν  καὶ   τὴν   Καινὴν   Διαθήκην  φαίνεται  σαφῶς  ἡ διάκρισις, ἤ καὶ  ἡ διαφορά, τῶν  δύο  Προσώπων ἤ Ὑποστάσεων τοῦ  Θεοῦ  καὶ  τοῦ Λόγου   Αὐτοῦ,  ἀλλὰ   συγχρόνως  φαίνεται  σαφῶς   ἡ  ὁμοιότης Αὐτῶν,  δηλαδὴ  τὸ γεγονὸς  ὅτι   ὁ  Λόγος   εἶναι   κατὰ   πάντα   ὅμοιος   καὶ   ἀπαράλλακτος  Εἰκὼν   τοῦ ἀρχετύπου Θεοῦ Πατρός.
῞Ινα κατανοήση κανεὶς  τὰ τοιαῦτα ἐν τοῖς ὀρθοῖς  πλαισίοις  αὐτῶν,  πρέπει νὰ ἔχη πάντοτε ὑπʼ  ὄψιν  τὴν  οὐσιαστικὴν διαφορὰν  μεταξὺ  ἀκτίστου καὶ  κτιστοῦ  εἰς  τήν διδασκαλίαν  τῶν  Προφητῶν,  δηλαδὴ  ὅτι  μεταξὺ   τοῦ  κτιστοῦ   καὶ  τοῦ  ἀκτίστου οὐδεμία ὁμοιότης ὑπάρχει. Ἑπομένως, τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Λόγος  εἶναι  ἀπαράλλακτος Εἰκὼν  τοῦ ἀρχετύπου Πατρός, ὥστε οἱ βλέποντες τὸν Χριστὸν  βλέπουν  τὸν Πατέρα, δύναται νὰ ἔχη μόνον ἕν νόημα, ὅτι ὁ Λόγος  εἶναι καὶ Αὐτὸς ἄκτιστος καὶ Θεὸς κατὰ φύσιν, ἀκριβῶς ὅπως καὶ ὁ Πατήρ.
Ἡ κατὰ  πάντα  αὐτὴ  καὶ ἀπόλυτος ὁμοιότης μεταξὺ  τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ, σημαίνει ἐπίσης ὅτι ὅ,τι ἔχει ὁ Πατὴρ ἔχει καὶ ὁ Υἱός, καθʼ ὅτι ὁ Πατὴρ ὅ,τι ἔχει ἔδωκε καὶ εἰς τὸν Υἱὸν "πρὸ τοῦ τὸν κόσμον  εἶναι", ἐκτὸς μόνον ἀπὸ τὴν Πατρότητα. Ἐκτὸς τῆς   ὑποστατικῆς  ἰδιότητος  τῆς   Πατρότητος  καὶ   ἐκείνης   τῆς   Υἱότητος,  οὐδεμία διαφορὰ ὑπάρχει μεταξὺ  τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ.
Ἀκριβῶς τὸ ἴδιον  ἰσχύει διὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον. Κατὰ  τὴν σαφῆ  διδασκαλίαν τοῦ  Χριστοῦ,   ὁ  "ἄλλος  Παράκλητος" εἶναι  διάφορον  πρόσωπον, ἤ  διάφορος τοῦ Πατρὸς ἤ τοῦ Υἱοῦ ὑπόστασις, ἀλλὰ  ὅμοιος  κατὰ  πάντα  καὶ Αὐτὸς τῷ Πατρὶ  καὶ τῷ Υἱῷ. ῞Ο,τι ἔχει κοινὸν  ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς ἔχει καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον.
Ἑπομένως, κατὰ  τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας  Γραφῆς, ὑπάρχουν δύο τινὰ ἤ τρία τινὰ   ἐν  τῷ  Θεῷ:   α)  Τὰ  κοινά,   καί  β)  Τὰ  ἀκοινώνητα.  ῎Η:  α)  Αἱ  ἀκοινώνητοι ὑποστατικαὶ  ἰδιότητες,  β)  Ἡ κοινὴ  οὐσία,   καί  γ)  Ἡ κοινὴ  φυσικὴ   ἐνέργεια.  Τὰ τοιαῦτα περὶ Θεοῦ  εἶναι γνωστὰ α) διὰ τῆς ἀποκαλύψεως τῆς δόξης  τοῦ Χριστοῦ  καὶ τῶν   ἀρρήτων  ρημάτων  Αὐτοῦ  ἀμέσως   εἰς  τοὺς   θεουμένους,  καὶ   β)  μέσῳ   τῆς διδασκαλίας καὶ τῶν ἔργων τοῦ Χριστοῦ,  τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων.
Τὸ  δόγμα  περὶ  Ἁγίας   Τριάδος  καὶ  τῆς  Ἐνσαρκώσεως  τοῦ  Λόγου   ἐγένετο γνωστὸν εἰς  τοὺς  Προφήτας καὶ  εἰς  τοὺς  Ἀποστόλους, διὰ  τῆς  ἀποκαλύψεως τῆς φυσικῆς δόξης  καὶ Θεότητος τοῦ Χριστοῦ  εἰς τὴν Παλαιὰν καὶ Καινὴν  Διαθήκην. Διὰ τῆς θεώσεως, ἐγένετο  γνωστὸν α) τὸ ἄκτιστον τῆς Ἁγίας  Τριάδος, τῆς οὐσίας  καὶ τῶν ἐνεργειῶν Αὐτῆς,  β) τὸ  ἀκοινώνητον τῶν  ἰδιοτήτων τῆς  Ἁγίας  Τριάδος, καί  γ)  τὸ κοινὸν   τῆς  ἀπροσίτου  καὶ  ὑπὸ  τῶν  κτισμάτων ἀγνώστου  Θείας   φύσεως   καὶ  τῶν μεθεκτῶν ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας  Τριάδος.
Δηλαδή, ἡ ἐμπειρία  τῆς  θεώσεως, κυρίως  κατὰ  τὴν  ἡμέραν  τῆς  Πεντηκοστῆς, ἐδίδαξε  ταῦτα,  καὶ   συνεχῶς  ταῦτα  διδάσκει  εἰς   τοὺς   θεουμένους  τῆς   Ἱερᾶς Παραδόσεως μέχρι  τῆς  συντελείας τῶν  αἰώνων, ὅτε  ὅλοι  οἱ  σεσωσμένοι,  καί,  κατʼ ἄλλον   τρόπον,   οἱ  κολασμένοι,  θὰ   καταντήσουν  εἰς  τὴν  ἐπίγνωσιν  τῆς  ἀληθείας ταύτης, ἡ ὁποία  ἀποκαλύπτεται εἰς τοὺς θεουμένους.
......  Οὕτω,   τὸ  δόγμα περὶ  Ἁγίας   Τριάδος  ὑπάρχει  σαφῶς   εἰς  τὴν  Παλαιὰν Διαθήκην, ὅταν  κανεὶς  ὀρθῶς  διὰ τῆς Χάριτος τῆς θεώσεως ἀναγιγνώσκει Αὐτὴν  καὶ βλέπει τὸν Χριστὸν  ἐν Αὐτῇ  ὡς τὸν Κύριον  τῆς Δόξης,  καὶ οὕτω  κατανοεῖ τί ἐννοεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν γράφη ὅτι "ἐσταύρωσαν τὸν Κύριον  τῆς δόξης".
Τὸ ὅτι οἱ Προφῆται δὲν γράφουν περὶ τῆς Ἁγίας  Τριάδος μὲ τὴν σαφήνειαν τῆς Καινῆς   Διαθήκης,  δὲν  σημαίνει   ὅτι  δὲν  ἐγνώριζον  ἀκριβῶς  καὶ  ὑπερνοητῶς  τὸ μυστήριον τῆς  Ἁγίας  Τριάδος. Τὸ  ὅτι  τὸ  βιβλίον  τῆς  Ἁγίας  Γραφῆς δὲν  ἐμπεριέχει τοὺς  ὅρους  "τρεῖς  ὑποστάσεις", "μία  οὐσία",  "ὁμοούσιος", "φυσικὴ  καὶ  ὑποστατικὴ ἕνωσις",  "δύο  φύσεις",  "μία  ὑπόστασις", "δύο  ἐνέργειαι", "δύο  θελήματα", κλπ.,  δὲν σημαίνει  ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὡδηγήθη εἰς βαθυτέραν ἀπὸ  τὴν  Ἁγίαν  Γραφὴν καὶ  τοὺς Ἀποστόλους καὶ  ἀρχαίους Πατέρας κατανόησιν τῆς  διδασκαλίας Της,  καί,  ἕνεκα  τούτου, εἰς τὴν διατύπωσιν τῶν  δογμάτων, συνεπείᾳ  μιᾶς  τάχα  τοιαύτης βαθυτέρας κατανοήσεως».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-