Περὶ Παραδείσου καὶ Κολάσεως, καὶ περὶ τῆς Βιβλικῆς καὶ Πατερικῆς περὶ τελειότητος διδασκαλίας.

11. Περὶ Παραδείσου καὶ Κολάσεως, καὶ περὶ τῆς Βιβλικῆς καὶ Πατερικῆς περὶ τελειότητος διδασκαλίας. 

11. Σελ. 137-142: «..... Ὁ Θεὸς οὐδέποτε παύει νὰ εἶναι καὶ εἰς τοὺς ἐχθροὺς Αὐτοῦ φίλος, κατὰ τὴν ἰδίαν Αὐτοῦ ἀγάπην...... Ὁ Θεὸς γίνεται ἐχθρὸς καὶ κολαστικὴ δύναμις μόνον ἐξ ἐπόψεως τῶν κατὰ τὴν ἰδίαν αὐτῶν βούλησιν καὶ ἀντίληψιν ἀντιτιθεμένων κατὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Διὰ τὸν λόγον αὐτόν, ὁ ἄνθρωπος, καὶ ὄχι ὁ Θεός, καταλλάσσεται διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ, καί, διὰ τῆς καταλλαγῆς ταύτης, μεταμορφοῦται ἀπὸ ἐχθρὸν εἰς φίλον τοῦ Θεοῦ, καὶ οὕτως ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ παρέχει τὴν μέθεξιν εἰς τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ.

..... Οἱ ἀντιτιθέμενοι εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅσον ἀφορᾶ κυρίως εἰς τὴν διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ θέωσιν αὐτῶν, εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν καὶ τῆς τυφλώσεως αὐτῶν, καὶ ὅταν ἀκόμη νομίζουν, κατὰ φαντασίαν καὶ συναισθηματικῶς, ὅτι τὰ ἔχουν καλὰ μὲ τὸν Θεόν. ῎Αλλοι, βλέπουν τὸν Θεὸν ἐχθραίνοντα, παρὰ τὴν πραγματικότητα τῆς πρὸς αὐτοὺς φιλίας καὶ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἐξ αἰτίας τῆς σκληρύνσεως τῶν οὕτω συναισθηματικῶς ἀφελῶν καὶ τῶν θεωρούντων ἤ φανταζομένων τὸν Θεὸν ὡς ἐχθρόν, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φιλία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ θεωτικὴ Χάρις καὶ δόξα καὶ βασιλεία καὶ τόπος καὶ μονὴ τοῦ Θεοῦ καταφθάνει εἰς τοὺς ἀμετανοήτους ἀφελεῖς καὶ ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ, ὡς καὶ εἰς τοὺς πεπτωκότας ἀγγέλους, ὡς πῦρ τὸ αἰώνιον, σκότος τὸ ἐξώτερον καὶ τόπος βασάνων.

Ἡ Παρακαταθήκη καὶ ἡ Ἱερὰ Παράδοσις εἶναι ὁ χῶρος τοῦ Παραδείσου, δηλ. τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καὶ θεωτικῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ κόλασις εἶναι ὁ χῶρος τῆς καθαρτικῆς μὲν ἀλλὰ πυρακτικῆς καὶ κολαστικῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ φωτιστική, πυρακτικὴ θεωτική, καὶ κολαστικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι μία καὶ ἁπλῆ, ἀλλὰ μερίζεται ἀμερίστως ἐν μεριστοῖς κατὰ τὴν ἀξίαν τῶν μετεχομένων καὶ τῶν μὴ μετεχομένων. ῞Ολοι φθάνουν καὶ θὰ φθάσουν εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας τῆς φανερώσεως τοῦ Χριστοῦ ἐν δόξῃ, ἀλλὰ δὲν θὰ μετέχουν ὅλοι. Ἀντιθέτως δέ, θὰ κολάζωνται ἀπὸ τὴν θέαν τοῦ ἀκτίστου πυρὸς καὶ ἡ κατάστασις αὐτὴ ἐν τόποις βασάνων θὰ εἶναι, διὰ τοὺς κολαζομένους, ἡ σωτηρία αὐτῶν.

..... Εἰς τὴν περιγραφὴν τῆς κολάσεως χρησιμοποιοῦνται αἱ ἀντιθέσεις "πῦρ" καὶ "σκότος", διότι ἀντιστοιχοῦν μὲ τὸ "φῶς" καὶ τὸν "γνόφον", ἤτοι τὴν "φωτεινὴν νεφέλην" ἤ τὸν "λαμπρινὸν γνόφον", τὸν ἐπισκιάζοντα καὶ φωτίζοντα ὑπερνοητῶς τοὺς δεχομένους τὴν ἀποκάλυψιν δοξασμένους ἤ θεουμένους. Ἀκριβῶς, ὅπως ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι εἰς τὴν ἐμπειρίαν τὴν ἀποκαλυπτικὴν τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων "φῶς" καὶ "γνόφος", ἐμφαινομένη ὡς φωτεινὴ νεφέλη περιβάλλουσα καὶ ἔσωθεν φωτίζουσα καὶ παίζουσα καὶ συνάμα ὑπερβαίνουσα πᾶν νοητὸν καὶ αἰσθητὸν κατηγόρημα, οὕτω καὶ εἰς τοὺς κολαζομένους ἡ ἰδία δόξα καὶ τὸ ἴδιον φῶς ἐμφανίζεται ὡς "πῦρ καταναλίσκον" καὶ "σκότος ἐξώτερον" καὶ "τόπος βασάνων". Εἰς τοὺς μὴ τελείους ἀκόμη πιστοὺς ἡ φωτεινὴ νεφέλη ἐμφαίνεται ὡς "καπνὸς ἀστραπτόμενος".

Ἐνῶ, ὁ μετέχων εἰς τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραὰμ πτωχὸς Λάζαρος εὐφραίνεται, ὁ μὴ μετέχων ἀλλὰ εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας καταφθάνων πλούσιος, βασανίζεται ἀπὸ τὴν θέαν τῆς ἰδίας πραγματικότητος. Ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἀβραὰμ πρὸς τὸν πλούσιον "ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας" σημαίνει ἁπλούστατα, ὅτι οἱ προφῆται εἶδον τὸν Θεὸν ἐν λαμπρῷ γνόφῳ καὶ ἐγνώρισαν ὅτι διὰ τοὺς μὴ ἀγαπῶντας τὸν Θεὸν καὶ μὴ ποιοῦντας τὸ θέλημα Αὐτοῦ τὸ ἴδιον φῶς-γνόφος εἶναι πῦρ καταναλῖσκον, σκότος ἐξώτερον, καὶ τόπος βασάνων.

Εἰς τὸν μὴ ἀνιόντα ἐπὶ τὸ ὄρος καὶ ἐκτὸς τῆς θεωρίας παραμένοντα πιστὸν καὶ πρόσκαιρα ἡγνισμένον παραγγέλει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος "καπνιζόμενόν τε τὸ ὄρος βλεπέτω καὶ καταστραπτόμενον, ἀπειλήν τε ὁμοῦ καὶ θαῦμα τοῖς ἀνιέναι μὴ δυναμένοις".

῞Οσον ἀφορᾶ εἰς τὰ ἀνωτέρω περὶ κολάσεως ὁ αὐτὸς ῞Αγιος γράφει τὰ ἑξῆς: "῞Οστις δὲ ὑπὸ τῆς συζυγίας χείρων ἐγένετο, καὶ τοσοῦτον τῷ πηλῷ συνεσχέθη, ὡς μὴ δυνηθῆναι ἐμβλέψαι πρὸς τὰς τῆς ἀληθείας αὐγάς, μηδὲ ὑπὲρ τὰ κάτω γενέσθαι, γεγονὸς ἄνωθεν, καὶ πρὸς τὰ ἄνω καλούμενος• ἄθλιος οὗτος ἐμοὶ τῆς τυφλώσεως, κἄν εὑρῇ τοῖς ἐνταῦθα• καὶ τοσούτῳ πλέον, ὅσῳ περ ἄν μᾶλλον ὑπὸ τῆς εὐροίας παίζηται, καὶ πείθεται ἄλλο τι καλὸν εἶναι πρὸ τοῦ ὄντος καλοῦ, πονηρὸν πονηρᾶς δόξης καρπὸν δρεπόμενος, ἤ ζόφον κατακριθῆναι, ἤ ὡς πῦρ ἰδεῖν, ὅν ὡς φῶς οὐκ ἐγνώρισεν". 

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω, φαίνεται σαφῶς, ὅτι καὶ τῆς κολάσεως ἡ ἐμπειρία τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ σκότους ὑπερβαίνει τὴν αἴσθησιν, τὴν λογικὴν καὶ τὴν νόησιν. Οὔτε δύναται, ὅμως, τὸ σκότος τῆς κολάσεως νὰ χαρακτηρισθῆ ὡς ἄγνοια, ἤ ἔλλειψις, ἤ κενόν, ὡς θὰ συνέβαινε μὲ μίαν καθαρῶς φιλοσοφικὴν μορφὴν τῆς Ἀποφατικῆς θεολογίας. Τὸ ὅτι ἡ τῆς ἀποκαλύψεως ἀποφατικὴ θεολογία τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων ἀφορᾶ καὶ εἰς τὴν κόλασιν, καὶ τὸ ὅτι βασίζεται ἀποκλειστικῶς, ἡ περὶ αὐτῆς ὀρθὴ διδασκαλία, εἰς τοὺς θεουμένους, ἀναπτύσσει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς....

....... Ἡ εἰς τοὺς Προφήτας, Ἀποστόλους καὶ Ἁγίους φανέρωσις ταύτη τῆς ἀγαπητικῆς καὶ κολαστικῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποίαν ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι θὰ δοῦν, ἤ ὡς φῶς, ἤ ὡς πῦρ, φέρει ἀμέσως πρὸ ὀφθαλμῶν καὶ τὴν ριζικὴν διαφορὰν μεταξὺ τῆς διδασκαλίας ταύτης καὶ αὐτῆς τῶν Πλατωνικῶν καὶ τῶν ἀκολουθούντων τὸν ἱερὸν Αὐγουστῖνον Προτεσταντῶν καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, οἵτινες διδάσκουν ὅτι ἡ θέα τῆς Θείας οὐσίας (!!!) συνεπάγεται τὴν εὐδαιμονίαν καὶ τὴν ἐξουδετέρωσιν τοῦ ἐπιθυμητικοῦ καὶ τοῦ θυμοειδοῦς. Ἐπίσης, φαίνεται ἀμέσως ἡ πεπλανημένη βάσις τῆς ἐν τῇ Δύσει γενομένης συζητήσεως περὶ Χάριτος, ἐλευθερίας, ἀξιομισθίας, καλῶν ἔργων, πίστεως καὶ σχετικοῦ ἤ ἀπολύτου προορισμοῦ.

Εἰς ὅλα τὰ συστήματα τῶν Φραγκολατίνων, Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Προτεσταντῶν, τὰ καλὰ ἔργα, εἴτε καθʼ ἑαυτὰ ἀξιόμισθα, εἴτε ἐνδείξεις τοῦ διὰ σωτηρίαν προορισμοῦ τοῦ ποιοῦντος ταῦτα, εἶναι τὰ μέσα διὰ τῶν ὁποίων ἀποκτᾶ ὁ πιστὸς τὴν ἱκανοποίησιν ἤ ἐξουδετέρωσιν τῶν ἐπιθυμιῶν του διὰ τῆς ὑπὸ τῆς λογικῆς του ἐνοράσεως τῆς Θείας οὐσίας. Ἡ ἐνόρασις τῆς Θείας οὐσίας εἶναι τὸ βραβεῖον ἤ ὁ μισθὸς διὰ τῆς ἀκαταγωνίστου ἤ μὴ ἀκαταγωνίστου Χάριτος ἔργα ἤ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὑπὸ τῆς Χάριτος παγιώσεως τοῦ λογιστικοῦ ἐν τῇ πορείᾳ πρὸς τὴν εὐδαιμονίαν.

῞Ομως, δὲν θεωρεῖται ὡς ἐσωτερικὴ ἀλλαγὴ τῆς ἰδιοτελοῦς καὶ φιλαύτου ἀγάπης εἰς ἀνιδιοτελῆ μὴ ζητοῦσα τὰ ἑαυτῆς ἀγάπη διὰ τῆς θείας Χάριτος.

Ἡ ἐπιτευχθεῖσα διὰ τῆς Χάριτος ἀλλαγὴ δὲν εἶναι ἀλλαγὴ αὐτῆς ταύτης τῆς ἀγάπης διὰ τῆς θεώσεως, ὡς παρʼ ἡμῖν, ἀλλὰ ἀλλαγὴ τοῦ ἀντικειμένου τῆς ἀγάπης διὰ τῆς στροφῆς αὐτῆς ἀπὸ τὰ μεταβλητὰ εἰς τὰ ἀμετάβλητα πρὸς ἀπόκτησιν τῆς εὐδαιμονίας. Διὰ τὸν λόγον αὐτόν, ἡ τιμωρία εἶναι ἡ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ στέρησις εἰς τὸν ἄνθρωπον τῆς ἐνοράσεως ταύτης τῆς Θείας οὐσίας, καί, ἄρα, στέρησις τῆς εὐδαιμονίας. Τοῦτο, ὅπως εἴδαμεν, ἀντίκειται εἰς τὴν Βιβλικὴν καὶ Πατερικὴν διδασκαλίαν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ τιμωρία δὲν συνίσταται εἰς τὴν στέρησιν τῆς θέας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἰς τὴν ἀποτυχίαν τοῦ ἀνθρώπου νὰ συνεργασθῆ μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν ἀπόκτησιν, μέσÿω τῆς θεώσεως τῆς οὐ ζητούσης τὰ ἑαυτῆς ἀγάπης, καὶ διὰ τὸν λόγον αὐτὸν βλέπει τὸν Θεὸν ὡς πῦρ, καὶ οὐχὶ ὡς φῶς.

....... Πρέπει νὰ τονισθῆ, ὅτι..... ἐν γένει ἡ Βιβλικὴ καὶ Πατερικὴ περὶ τελειότητος διδασκαλία δὲν εἶναι στατική, οὔτε διὰ τὴν μέσην, οὔτε διὰ τὴν τελικὴν κατάστασιν μακαριότητος. Ἡ μέση κατάστασις πέραν τοῦ τάφου, τῶν σωζομένων, ἀλλὰ εἰσέτι μὴ θεουμένων καταλήγει εἰς τὴν θέωσιν. Μετὰ τὰ πρῶτα στάδια τῆς θεώσεως ἐντεῦθεν ἤ πέραν τοῦ τάφου, ἡ πορεία πρὸς ἀνωτέρας καταστάσεις τελειότητος εἶναι ἀτελεύτητος. Οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄγγελοι, ἐπλάσθησαν σχετικῶς τέλειοι, ἵνα γίνουν αἰωνίως καὶ ἀτελευτήτως τελειότεροι. Ἡ ἀτελεύτητος αὕτη πνευματικὴ πρόοδος μετὰ τὸν θάνατον, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν τελικὴν ἀνάστασιν καὶ ἀποκατάστασιν, δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὰς ἐν τῷ λεγομένῳ καθαρτηρίῳ πυρὶ τιμωρίας, τὰς καθάρσεις καὶ τὰς ἱκανοποιήσεις τῆς Θείας δικαιοσύνης, διὰ κτιστοῦ πυρὸς τῶν Φραγκολατίνων ἤ Ρωμαιοκαθολικῶν».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-