Περὶ τῶν προϋποθέσεων τῆς μυήσεως εἰς τὰ μυστήρια τῆς πίστεως

24. Περὶ τῶν προϋποθέσεων τῆς μυήσεως εἰς τὰ μυστήρια τῆς πίστεως 

- Ὁ σκοπὸς τῆς ἐξαγγελίας, ἡ φύσις, καὶ ἡ διατύπωσις τῶν δογμάτων τῆς πίστεως -Ποιὸς εἶναι ὁ κύριος σκοπὸς τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων

24. Σελ.195-200: «... Πρέπει νὰ τονισθῆ, ὅτι τὰ δόγματα ταῦτα τὰ γνωστὰ ὑπερνοητῶς εἰς τοὺς θεουμένους, ἐθεωροῦντο ὡς εἰς τὴν τάξιν τῶν μυστηρίων, τὰ ὁποῖα δὲν ἐδιδάσκοντο παρὰ μόνον εἰς τοὺς ὁδεύοντας τὴν ὁδὸν τῆς μυήσεως εἰς τὴν ἐν Χριστῷ ζωήν. Ἡ ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν θεουμένων φανέρωσις τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς βασιλείας Αὐτοῦ ἐγένετο ἀναλόγως τῶν πνευματικῶν καταστάσεων τοῦ ἀνθρώπου. 

Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὰ Εὐαγγέλια τοῦ Ματθαίου, τοῦ Μάρκου καὶ τοῦ Λουκᾶ ἐχρησιμοποιοῦντο εἰς τὴν κατήχησιν τῶν κατηχουμένων, ἐνῶ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ἰωάννου ἐχρησίμευε, μετὰ τὸ Βάπτισμα, διὰ τὴν τελείωσιν τῆς κατηχήσεως καὶ τὴν ὁδήγησιν τῶν νεοφωτίστων διὰ τοῦ φωτισμοῦ εἰς τὴν θέωσιν. Εἶναι φανερόν, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ἰωάννου ἔχει τὸν ἰδιότυπον αὐτοῦ χαρακτῆρα, διότι συγκεντρώνει τὰ διδάγματα καὶ τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ Χριστοῦ, ὡς εἶναι δυνατὸν νὰ διδαχθοῦν εἰς τοὺς πρὸς τὴν θέωσιν βαδίζοντας φωτισμένους, ἐνῶ τὰ ἄλλα τρία Εὐαγγέλια καθρεπτίζουν σαφῶς τὴν πρὸ τοῦ Βαπτίσματος κατήχησιν τῶν εἰς Χριστὸν πιστευόντων.
Οὔτε οἱ Προφῆται, οὔτε ὁ Χριστός, οὔτε οἱ Ἀπόστολοι, οὔτε οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶχον τὴν μέθοδον τῶν συγχρόνων Χριστιανῶν καὶ θεολόγων νὰ ἐξαγγέλλουν καὶ νὰ συζητοῦν μὲ ὁποιονδήποτε, ὁπουδήποτε, ὁτεδήποτε, καὶ ὁ,τιδήποτε περὶ τῶν μυστηρίων τῆς πίστεως. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι δὲν ἔγραφον ὅσα ἐγνώριζον, ἀλλὰ ὅσα ἐχρειάζετο, καὶ ἀναλόγως τῶν ἀναγκῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τῶν ἀκροατῶν καὶ τῶν ἀναγνωστῶν. " Οὐ παντὸς .... τὸ περὶ Θεοῦ φιλοσοφεῖν..... οὐδὲ πάντοτε, οὐδὲ πᾶσιν, οὐδὲ πάντα, ἀλλʼ ἔστιν ὅτε, καὶ οἷς, καὶ ἐφʼ ὅσον...", λέγει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Καί, κατὰ τῶν Ἀρειανῶν γράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: "... Καὶ οὐκ αἰσχύνονται ταῦτα ἐπὶ κατηχουμένων, καὶ τό τε χείριστον, ἐπὶ Ἑλλήνων τραγῳδοῦντες τὰ μυστήρια... Οὐ χρὴ τὰ μυστήρια ἀμυήτοις τραγῳδεῖν, ἵνα μὴ 

῞Ελληνες μὲν ἀγνοοῦντες γελῶσι, κατηχούμενοι δέ, περίεργοι γενόμενοι, σκανδαλίζωνται....".

.......... Δεδομένου τοῦ χαρακτῆρος τοῦ ὑπὲρ τὸν λόγον καὶ τὸν νοῦν τούτου τοῦ δόγματος (περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος) καὶ τοῦ γνωστοῦ αὐτοῦ διὰ μόνης τῆς θεώσεως (τῶν θεουμένων) καὶ διὰ μόνης τῆς εἰς τοὺς θεουμένους πειθαρχίας, φαίνεται σαφῶς, ὅτι ἡ ἐξαγγελία τῶν δογμάτων ἔχει καθαρῶς σωστικὸν καὶ φωτιστικὸν σκοπόν, καὶ γίνεται ἀναλόγως τῆς πνευματικῆς καταστάσεως καὶ δεκτικότητος τοῦ διδασκομένου.

Πάντως, εἶναι σαφές, ὅτι πρέπει κανεὶς νὰ πεισθῆ πρῶτον περὶ τῆς αὐθεντίας καὶ θεοπνευστίας τῶν θεουμένων Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων καὶ νὰ ὑπαχθῆ εἰς αὐτοὺς ὡς εἰς πνευματικοὺς πατέρας, καὶ οὕτω νὰ μυηθῆ ἀναλόγως τῶν πνευματικῶν του καταστάσεων εἰς τὰ περὶ τῶν δογμάτων μυστήρια τῆς πίστεως. Οὕτω, τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ἐδίδετο εἰς τοὺς κατηχουμένους ὀλίγον τι πρὸ τοῦ Βαπτίσματος, πρὸς ἐκμάθησιν• καὶ μόνον μετὰ τὸ Βάπτισμα ἐκατηχεῖτο ὁ νεοφώτιστος περὶ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, ἐπὶ τῷ τέλει ὅπως ὁδηγηθῆ εἰς τὴν θέωσιν.

Τοῦτο σημαίνει, ὅτι αἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων οὐδέποτε ἐπροωρίζοντο νὰ γίνουν ἀντικείμενον μελέτης ὑπὸ τῶν ἀβαπτίστων καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας εὑρισκομένων. Τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως συνεδυάζετο μετὰ τῆς τελικῆς πρὸ τοῦ Βαπτίσματος φάσεως τῆς κατηχήσεως. Ἐπίσης, τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως καὶ οἱ ὅροι τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων δὲν ἐγένοντο κτήματα τῶν ὑπʼ αὐτῶν καταδικασθέντων αἱρετικῶν, ἀφοῦ καὶ οἱ δͅιοι οἱ αἱρετικοὶ ἀπέρριπτον ταῦτα ὡς κακόδοξα. Ἑπομένως, ἀκριβῶς ὅπως ἡ Ἁγία Γραφή, οὕτω καὶ τὰ ὑπὸ τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων ἐξαγγελθέντα δόγματα εἶναι ἀλάθητα καὶ κατανοητὰ μόνον ἐντὸς τῆς Μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μόνον ἐν Αὐτῇ ἑρμηνεύονται ὡς τὰ πρὸς μίμησιν βιώματα τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ θεουμένων.Πρέπει νὰ τονισθῆ καὶ ἐκ τῆς ἐπόψεως ταύτης, ὅτι τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως δὲν εἶναι, ὡς φαντάζονται οἱ ἀπόγονοι τῶν Φραγκολατίνων, ἀποτελέσματα τῶν ὑπὲρ τῆς κατανοήσεως τῶν μυστηρίων τῆς πίστεως στοχαστικῶν δῆθεν προσπαθειῶν τῶν Θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἡ ὑπὸ τῶν ἁγίων Πατέρων Συνοδικὴ κατοχύρωσις τῆς ἤδη ἀποκαλυφθείσης κατὰ τὴν Πεντηκοστήν, καὶ ἐν Χριστῷ καὶ ἐν τοῖς μυστηρίοις Αὐτοῦ ὑπαρχούσης, πάσης ἀληθείας, τῆς ὑπὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τοὺς θεουμένους διδαχθείσης. Ἡ διατύπωσις τῶν δογμάτων ὑπὸ τῶν Πατέρων εἶναι ἔκφρασις καὶ κατοχύρωσις τῆς ἐν Χριστῷ μυστηριακῆς ζωῆς τῶν θεουμένων καὶ πιστῶν, καὶ οὐδόλως διαφέρει τὸ ἐκφρασθὲν διὰ τῆς διατυπώσεως ταύτης δόγμα ἀπὸ τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Ἐπίσης, ἀπαιτεῖ προσοχὴν μεγάλην τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ κύριος σκοπὸς τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ἡ περὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως πληροφορία τῶν κατηχουμένων καὶ πιστῶν ὑπὸ τῶν θεουμένων πνευματικῶν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἔναντι μιᾶς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀναφυείσης αἱρέσεως, ἥτις θὰ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν καταστροφὴν τῆς πρὸς τὴν θέωσιν ὁδηγήσεως τῶν πιστῶν. Διὰ τὸν λόγον αὐτόν, ὁ θέλων πραγματικῶς νὰ ὑπεισέλθη εἰς τὰ πνευματικὰ μυστήρια τῶν κατὰ τῶν αἱρετικῶν γραφομένων τῶν ἁγίων Πατέρων, ὀφείλει νὰ μελετήση καὶ τὰ ἀσκητικὰ γραφόμενα αὐτῶν.

Τοῦτο ἰσχύει διʼ ὅλας τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους καὶ τοὺς κατʼ ἐξοχήν Πατέρας αὐτῶν, Μέγαν Ἀθανάσιον, Μέγαν Βασίλειον, Γρηγόριον τὸν Θεολόγον, Γρηγόριον Νύσσης, Κύριλλον Ἀλεξανδρείας, Λεόντιον Βυζάντιον, Μάξιμον Ὁμολογητήν, Σωφρόνιον Ἱεροσολύμων, Ἰωάννην τὸν Δαμασκηνόν, κλπ. ῞Οταν δὲ συγκρίνει τις τὴν διδασκαλίαν τῶν αἱρετικῶν πρὸς ἐκείνην τῶν Πατέρων, ἐξακριβώνει, ὅτι ἡ διαφορὰ μεταξὺ αἱρετικῶν καὶ Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι μόνον εἰς τὸ δόγμα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν πνευματικότητα.

........ ῞Οταν ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζη ἐξωεκκλησιαστικὰς θρησκευτικὰς ὁμάδας, ὡς τὸν Ἰουδαϊσμόν, τὸν Γνωστικισμόν, τὸ Ἰσλάμ, κλπ., παρουσιάζει, ὡς τὰ θεμέλια τῆς πίστεως, ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὰς προϋποθέσεις Αὐτῆς, τὴν αὐθεντίαν τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὡς αὕτη ἐκφράζεται εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, καί, ἐν συνδυασμῷ μὲ τὴν αὐθεντίαν αὐτήν, διδάσκει τὴν ταυτότητα τοῦ ἀσάρκως καὶ ἐν σαρκὶ ἀποκαλυφθέντος εἰς τοὺς θεουμένους Κυρίου τῆς Δόξης καὶ Δημιουργοῦ τοῦ κόσμου.

Μόνον διὰ τῆς θεμελιώσεως τῶν ἀνωτέρω, δύνανται οἱ ἀνήκοντες εἰς ἄλλα θρησκεύματα νὰ μυηθοῦν εἰς τὰ πρῶτα κατηχητικὰ στάδια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

῞Οταν φθάσουν εἰς τὰ στάδια αὐτά, τότε εἰσάγονται εἰς τὸ Βάπτισμα, μετὰ τὸ ὁποῖον μυοῦνται εἰς τὰ μυστήρια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ τῶν δογμάτων.

Οὐδέποτε ἐδέχοντο οἱ Πατέρες νὰ συζητήσουν τὰ μυστήρια καὶ τὰ δόγματα, ὡς τὰ ἐγνώριζον οἱ μεμυημένοι, μὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐδέχοντο πρῶτον τὸ κῦρος καὶ τὴν αὐθεντίαν τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων. Εἰς περίπτωσιν ὅτε ἠσχολοῦντο μὲ θρησκευτικὴν ὁμάδα ἀποδεχομένην τὸ κῦρος, ἤ μόνον τῶν Προφητῶν, ἤ μόνον τῶν Ἀποστόλων, ἤ καὶ μόνον μερίδος τῶν Ἀποστόλων, ὡς συνέβαινε μὲ τοὺς Ἰουδαίους καὶ Γνωστικούς, οἱ Πατέρες κατέβαλλον πᾶσαν προσπάθειαν νὰ ἀποδείξουν τὸ ἰσόκυρον τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων, καθὼς καὶ τὴν ταυτότητα τοῦ Χριστοῦ (τοῦ Λόγου ἐν σαρκὶ) μετὰ τοῦ ἀσάρκου Κυρίου τῆς Δόξης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Οὐδέποτε ἐνεφανίσθη, ὅμως, τοιαύτη ἀνάγκη ἀποδείξεως τούτου ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοὺς ἀντιαιρετικοὺς ἀγῶνας τῶν Πατέρων κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. ῞Ολοι οἱ καταδικασθέντες ὑπὸ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων αἱρετικοὶ ἐδέχοντο τὸ ἰσόκυρον τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὡς καὶ τὴν ταυτότητα μεταξὺ τοῦ Χριστοῦ Λόγου καὶ τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τοῦ ἐμφανισθέντος εἰς τοὺς Προφήτας καὶ ἐν Πνεύματι ἀποκαλύπτοντος ἐν Ἑαυτῷ τὸν Θεόν. Ὁ πρῶτος, ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅστις ἐξετράπη τελείως ἀπὸ τὴν παράδοσιν αὐτήν, ἦτο ὁ Αὐγουστῖνος, τὸν ὁποῖον ἠκολούθησαν οἱ Φράγκοι καί, ἐν συνεχείᾳ, οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Προτεστάνται μέχρι σήμερον, καί, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ αὐτούς, Ὀρθόδοξοί τινες, κυρίως Ρῶσσοι καὶ ὀλίγοι ἄλλοι.

Πρέπει, πάντως, σοβαρῶς νὰ ληφθῆ ὑπʼ ὄψιν τὸ γεγονός, ὅτι οἱ Μοναρχιανοί, οἱ σήμερον γνωστοὶ ὡς Δυναμικοὶ καὶ Τροπικοὶ τοιοῦτοι, οἱ Ἀρειανοί, οἱ Εὐνομιανοί, οἱ Ἀπολλιναρισταί, οἱ Νεστοριανοί, οἱ Μονοφυσίται, οἱ Μονοθεληταὶ καὶ Μονοενεργῖται, καὶ οἱ Εἰκονομάχοι, ὅλοι ἐδέχοντο τὸ ἰσόκυρον τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὡς αὐτόπται μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ (ὅπου ἦσαν), καὶ τὴν ταυτότητα Αὐτοῦ μετὰ τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Βεβαίως, ἑκάστη αἵρεσις ἐδέχετο τὴν διδασκαλίαν ταύτην τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως κατὰ τὰς προϋποθέσεις της, καὶ οὕτω διέστρεφε τὴν ἀκρίβειαν τοῦ ἐν λόγῳ δόγματος. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὅμως, οὐδέποτε ἀνέτρεψαν, οἱ ἀναφερθέντες αἱρετικοί, τὸ σχῆμα τοῦ δόγματος τούτου περὶ (τῆς) ἀποκαλύψεως (τοῦ Χριστοῦ) ἐν τῇ Παλαιᾷ καὶ Καινῇ Διαθήκῃ. 

Ἐκ τῶν ἀρχαίων, μόνον ὁ Αὐγουστῖνος ἀνέτρεψε τὸ ἐν λόγῳ σχῆμα καθʼ αὐτό. Ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου, οἱ Δυτικοὶ ἱστορικοὶ τῶν δογμάτων, καί, μετʼ αὐτῶν, Ρῶσσοι τινές, ἰσχυρίζονται, ὅτι οἱ Πατέρες ἐγκατέλειψαν τὴν περὶ ταυτότητος τοῦ Λόγου καὶ τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου διδασκαλίαν τῶν ἀρχαίων Πατέρων, ἐξ αἰτίας τῆς Ἀρειανικῆς ἔριδος. Ὁ ἰσχυρισμὸς οὗτος εἶναι ἀνιστόρητος καὶ στερεῖται σοβαρότητος, διότι, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, οἱ Πατέρες θὰ ἀνέτρεπον τὴν διδασκαλίαν τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πρὸς τοὺς θεουμένους ἀποκάλυψιν τῆς Θεότητος Αὐτοῦ».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-