Πῶς ἡ Θεότης τοῦ Πατρὸς φανεροῦται ἐν Χριστῷ.

16. Πῶς ἡ Θεότης τοῦ Πατρὸς φανεροῦται ἐν Χριστῷ. 

16. Σελ. 174: «.... Ἡ δόξα, ἤ ἡ θεότης, τοῦ Πατρὸς φανεροῦται ἐν Χριστῷ εἰς τοὺς Ἀποστόλους εἰς δύο στάδια: 1) Διὰ τῆς διδασκαλίας καὶ τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ• "ταύτην ἐποίησεν ἀρχὴν τῶν σημείων ὁ Ἰησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καἰ ἐφανέρωσε τὴν δόξαν αὐτοῦ, καὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ" (Ἰωάν. 2, 11), καὶ 2) Διὰ τῆς ἐν θεωρίᾳ ἀποκαλύψεως τῆς ἰδίας δόξης καὶ βασιλείας καὶ Θεότητος εἰς τοὺς φίλους γενομένους τοῦ Χριστοῦ, ὡς συνέβη εἰς τὸ Βάπτισμα, τὴν Μεταμόρφωσιν καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασιν».

17. Ποιὸς εἶναι ὁ τόπος τοῦ Θεοῦ 

17. Σελ. 175: «... Ὁ τόπος καὶ ἡ μονὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δόξα ἐν ᾗ κατοικεῖ ἡ Ἁγία Τριάς. Ἡ δόξα αὕτη "μερίζεται ἀμερίστως ἐν μεριστοῖς" καὶ γίνεται μοναὶ πολλαὶ καὶ διὰ τοὺς θεουμένους κόλπος τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τόπος ἐν ᾧ κατοικεῖ ὁ Χριστὸς μετὰ τῶν φίλων Αὐτοῦ. Κατʼ αὐτὸν τὸν τρόπον, ὅπου εἶναι ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ οἱ φίλοι Αὐτοῦ, ἀσχέτως ἄν εὑρίσκωνται ἐντεῦθεν ἤ πέραν τοῦ τάφου, διότι ἡ θέωσις τῶν φίλων τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει ἐντεῦθεν τοῦ τάφου, ὡς συνέβη μὲ τοὺς Προφήτας, Ἀποστόλους καὶ Ἁγίους. Ὁ Χριστός, διὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἐπάτησε τὸν θάνατον, ὤφθη τοῖς Ἀποστόλοις, ἐν τῷ φυσικῷ Αὐτοῦ φωτὶ τῆς δόξης καὶ Θεότητος, ἐπορεύθη πρὸς τὸν Πατέρα, δηλαδὴ ἀνελήφθη εἰς τοὺς ἀκτίστους οὐρανούς, ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός, καὶ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐπανῆλθεν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε καὶ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις Αὐτοῦ μερίζεται ἀμερίστως ἐν μεριστοῖς καὶ οὕτως ὁλόκληρος ὁ Χριστὸς ὑπάρχει ἐνεργῶν ἐν ἑκάστῃ ἐνεργείᾳ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου. 

Οὕτως, ἐντὸς τῶν πλαισίων αὐτῶν γίνεται ἀντιληπτὸν τὸ "οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ διʼ ἐμοῦ, εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τὸν πατέρα ἄν ᾔδειτε, ἀπʼ ἄρτι γινώσκετε αὐτὸν καὶ ἑωράκατε". Ταῦτα βασίζονται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Λόγος εἶναι ἀπαράλλακτος Εἰκὼν τοῦ Πατρὸς καὶ ὅτι οὐδεμία διαφορὰ ὑπάρχει μεταξὺ τοῦ Ἀρχετύπου Πατρὸς καὶ τῆς Εἰκόνος Αὐτοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τὰς ὑποστατικὰς ἰδιότητας. Ἀκριβῶς διὰ τὸν λόγον αὐτὸν ὁ Λόγος εἶπεν• "ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα" (Ἰωάν. 14, 9). ῞Οτι ταῦτα ἀναφέρονται εἰς τὴν ἄκτιστον φύσιν καὶ τὰς ἀκτίστους ἐνεργείας τοῦ Λόγου εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων, οἵτινες κατεπολέμησαν τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν Μοναρχιανῶν, ὅτι ἀναφέρονται εἰς τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Λόγου».

18. Περὶ τοῦ τί ἦσαν οἱ θεοπτίες τῶν Προφητῶν καὶ περὶ τοῦ Χριστοκεντρικοῦ χαρακτῆρος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης 

18. Σελ. 176-178: « Πρέπει νὰ τονισθῆ, ὅμως, ὅτι ταῦτα δὲν σημαίνουν ὅτι οἱ Προφῆται δὲν ἐγνώρισαν τὸν Πατέρα, διότι τάχα ὁ Χριστὸς δὲν εἶχεν ἀκόμη γεννηθῆ. Τοὐναντίον, ἡ Καινὴ Διαθήκη σαφῶς διδάσκει, ὅτι οἱ Προφῆται ἐγνώρισαν τὸν Θεὸν ἐν Χριστῷ καὶ πρὸ τῆς ἐνσαρκώσεως Αὐτοῦ.

Περὶ τούτου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης σαφῶς μαρτυρεῖ ἀναφερόμενος εἰς τὴν ὑπὸ τοῦ Ἠσαΐου θεοπτίαν ἐν τῷ κεφ. 6 τοῦ βιβλίου αὐτοῦ ὡς ὑπʼ αὐτοῦ θέαν τοῦ Λόγου, δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ. "Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευον εἰς αὐτόν, ἵνα ὁ λόγος Ἠσαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῆ ὅν εἶπεν• κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; διὰ τοῦτο οὐκ ἠδύνατο πιστεύειν, ὅτι πάλιν εἶπεν Ἠσαΐας• τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἐπώρωσεν αὐτῶν τὴν καρδίαν, ἵνα μὴ δͅωσιν τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ νοήσωσιν τῇ καρδίᾳ καὶ στραφῶσιν, καὶ ἰάσομαι αὐτοὺς (Ἠσ. 6, 9-10). Ταῦτα εἶπεν Ἠσαΐας ὅτε εἶδε τὴν δόξαν αὐτοῦ καὶ ἐλάλησε περὶ αὐτοῦ" (Ἰωάν. 12, 37-42).

Ὁ Ἠσαΐας περιγράφει τὴν ὑπʼ αὐτοῦ θέαν ταύτην τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ ὡς ἑξῆς: " Καὶ ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ οὗ ἀπέθανεν Ὀζιας ὁ βασιλεύς εἶδον τὸν κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ καὶ σεραφιν εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί καὶ ταῖς μὲν δυσὶν κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον καὶ ταῖς δυσὶν κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο καὶ ἐκέκραγον ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον ἅγιος ἅγιος ἅγιος κύριος σαβαώθ πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ καὶ ἐπήρθη τὸ ὑπέρθυρον ἀπὸ τῆς φωνῆς ἧς ἐκέκραγον καὶ ὁ οἶκος ἐπλήσθη καπνοῦ καὶ εἶπα ὦ τάλας ἐγώ ὅτι κατανένυγμαι ὅτι ἄνθρωπος ὢν καὶ ἀκάθαρτα χείλη ἔχων ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγὼ οἰκῶ καὶ τὸν βασιλέα κύριον σαβαωθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου ''(Ἠσαΐας 6, 1-6).

........ Τὸ ὅτι αἱ θεοπτίαι τῶν Προφητῶν ἦσαν φανερώσεις τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Χριστοῦ μαρτυρεῖται ὑπὸ τοῦ Λόγου λέγοντος: '' Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδεν καὶ ἐχάρη. εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι πρὸς αὐτόν• πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καὶ Ἀβραὰμ ἑώρακας; εἶπεν αὐτοῖς Ἰησοῦς• ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί '' (Ἰωάν., 8, 56-58).

Οὐδαμοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης ὑπάρχει ἡ ἐλαχίστη ὑποψία ὅτι ἡ περὶ Θεοῦ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων διαφέρει ἀπὸ αὐτὴν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δηλαδὴ ἐκείνης τῶν Προφητῶν. Παντοῦ, ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοι ταυτίζουν τὸν Λόγον καὶ τὸν Πατέρα Αὐτοῦ μὲ τὸν Θεὸν καὶ Κύριον τῆς δόξης τῶν Προφητῶν ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ. Αὐτὴ ἡ διδασκαλία σαφῶς μαρτυρεῖται καὶ ὑπὸ τοῦ ἀπ. Παύλου ἑρμηνεύοντος τὰ σωστικὰ τοῦ Χριστοῦ μυστήρια διὰ τοῦ Μωϋσέως ἐν τῇ Πεντατεύχῳ καὶ ὡς ἀναγράφονται εἰς τὴν Σοφίαν Σολομῶντος. Γράφει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν: ''Οὐ θέλω γὰρ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, ὅτι οἱ πατέρες ἡμῶν

πάντες ὑπὸ τὴν νεφέλην ἦσαν καὶ πάντες διὰ τῆς θαλάσσης διῆλθον καὶ πάντες εἰς τὸν Μωϋσῆν ἐβαπτίσθησαν ἐν τῇ νεφέλῃ καὶ ἐν τῇ θαλάσσῃ καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πνευματικὸν βρῶμα ἔφαγον καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πνευματικὸν ἔπιον πόμα• ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ πέτρα δὲ ἦν ὁ Χριστός'' (Α´ Κορ., 10, 1-4).

Ὁ Χριστοκεντρικὸς οὗτος χαρακτὴρ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μαρτυρεῖται ὑπὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης, διότι ὁ ἀποκαλύπτων ἐν Ἑαυτῷ τὸν Θεὸν ἐν Πνεύματι, ἐν ταῖς δυσὶ Διαθήκαις εἶναι ὁ αὐτὸς Χριστός. Τὴν ἀλήθειαν ταύτην ἐτόνισεν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἰς τοὺς ἀκροατάς Του, τὴν ἐτόνισαν οἱ Ἀπόστολοι, καὶ τὴν τονίζει ὁλόκληρος ἡ παράδοσις τῶν Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Μόνον εἰς τὸν Αὐγουστῖνον ἐξησθένησεν ἡ διδασκαλία αὐτὴ καί, μέσÿω αὐτοῦ, ἡ Φραγκολατινικὴ παράδοσις, μέχρι σήμερον, ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὴν ὀρθὴν ταύτην Χριστοκεντρικὴν ἑρμηνείαν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τονίζομεν δέ, ὅτι ἡ μὴ Χριστοκεντρικὴ ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δὲν εἶναι μόνον ἐσφαλμένη, ἀλλὰ καὶ πλάνη καὶ αἵρεσις, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος ἡρμήνευσεν οὕτω τὴν Παλαιὰν Διαθήκην εἰς τοὺς Μαθητάς Του καὶ εἰς τοὺς Ἰουδαίους, ἤτοι ὡς ἑξῆς: "Μὴ δοκεῖτε ὅτι ἐγὼ κατηγορήσω ὑμῶν πρὸς τὸν πατέρα• ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωϋσῆς, εἰς ὃν ὑμεῖς ἠλπίκατε. εἰ γὰρ ἐπιστεύετε Μωϋσεῖ, ἐπιστεύετε ἂν ἐμοί• περὶ γὰρ ἐμοῦ ἐκεῖνος ἔγραψεν. εἰ δὲ τοῖς ἐκείνου γράμμασιν οὐ πιστεύετε, πῶς τοῖς ἐμοῖς ῥήμασιν πιστεύσετε; ''(Ἰωάν. 5, 45-47)».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-