31. Τὸ θεολογικὸ σύστημα τοῦ Αὐγουστίνου
31. Σελ. 240-241: «... Εἶναι σαφές, ὅτι, ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Ἀρειανοὶ ἐθεολόγουν βάσει τῆς συγκεκριμένης πραγματικότητος τῆς πρὸς τοὺς Προφήτας καὶ Ἀποστόλους ἀποκαλύψεως τοῦ Λόγου διὰ τῶν Θεοφανειῶν, εἰς τὴν Παλαιὰν καὶ Καινὴν Διαθήκην, ὁ Αὐγουστῖνος κατήργησε τὰς ἐμφανίσεις ταύτας τοῦ Λόγου καὶ ἐθεολόγησε φιλοσοφικῶς καὶ στοχαστικῶς περὶ ἀφηρημένου τοῦ νοός Θεοῦ κατὰ τρόπον ξένον πρὸς τὴν Πατερικὴν Παράδοσιν. Οὗτος καὶ οἱ Φραγκολατῖνοι, ἐδέχθησαν τύποις τὰ δόγματα τῶν Πατέρων, χωρὶς ὅμως νὰ ἐννοήσουν τὰς προϋποθέσεις τῶν δογμάτων τούτων, καὶ οὕτω διεμόρφωσαν ξένα πρὸς τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους θεολογικὰ πλαίσια, ἐντὸς τῶν ὁποίων ἡρμήνευον ὅλως ἐσφαλμένως τὰς ἀποφάσεις αὐτῶν.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπέμενον ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, ὅτι ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα ἔχουν πάντα τὰ ἄκτιστα κοινά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἰδιότητα ἑκάστης Ὑποστάσεως. Ἡ διαφοροποίησις τῶν τριῶν Προσώπων συνίσταται εἰς τὰς ἐνεργείας Αὐτῶν, αἱ ὁποῖαι, ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐλαττώσεως ἤ ἀλλοιώσεως ἤ παραλλαγῆς, ὑπάρχουν αἰωνίως καὶ ἀϊδίως ἐκ τοῦ Πατρὸς διὰ τοῦ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Δηλαδή, ὁ Πατὴρ εἶναι ἡ αἰτία τῆς ὑπάρξεως τῶν ὑποστάσεων τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ οὐχὶ τῆς οὐσίας καὶ τῶν ἐνεργειῶν Αὐτῶν, μὲ τὰς ὁποίας κοινωνεῖ, ἄνευ ἐνδιαμέσου τινός, μεταξὺ τοῦ γεννᾶν καὶ τοῦ γεννᾶσθαι, καὶ τοῦ ἐκπορεύειν καὶ ἐκπορεύεσθαι.
Εἰς τὸ θεολογικὸν σύστημα τοῦ Αὐγουστίνου καὶ τῶν Φραγκολατίνων, ἡ διαφοροποίησις τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος δὲν συνίσταται μόνον εἰς τὴν ἰδιότητα ἑκάστης Ὑποστάσεως, ἀλλὰ κυρίως εἰς τὰς πρὸς Ἑαυτὸν ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, αἱ ὁποῖαι εἶναι αὐτὰ ταῦτα τὰ Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀντὶ ὁ Λόγος νὰ εἶναι ἡ ἀπαράλλακτος Εἰκὼν τοῦ Πατρός, ἀποκαλύπτων ἐν Ἑαυτῷ τὸν Πατέρα, ἡ λογικὴ φύσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι εἰκὼν ἐπαρκὴς πρὸς εἰκόνισιν καὶ γνῶσιν τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Δηλαδή, ἐνῷ οἱ Πατέρες πρεσβεύουν, μετὰ τῶν Προφητῶν, ὅτι οὐδεμία ὁμοιότης ὑπάρχει μεταξὺ τοῦ κτιστοῦ καὶ τοῦ ἀκτίστου, διὰ τὴν Αὐγουστίνειον παράδοσιν ὑπάρχει τοιαύτη ὁμοιότης, ὥστε δύναταί τις νὰ ἐρευνήση τὴν οὐσίαν ἀκόμη καὶ τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν κτισμάτων, κυρίως μέσῳ τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι καὶ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ. Σημειωθήτω, ὅτι ὅλοι οἱ Πατέρες πιστεύουν, βεβαίως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκὼν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τονίζουν ὅτι εἶναι εἰκὼν "κατὰ Χάριν" καὶ οὐχὶ "κατὰ φύσιν", διότι οὐδεμία ὁμοιότης ὑπάρχει μεταξὺ τῆς κτιστῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ τοῦ ἀκτίστου. Ἐναντίον τῶν Ἀρειανῶν ἐτόνιζον, ὅτι ὁ Λόγος εἶναι ὅμοιος καὶ ἡ μόνη Εἰκὼν τοῦ Πατρός».
32. Σελ. 242: « ῞Ινα ἀποδειχθῆ τὸ ἄκτιστον τοῦ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Θεοῦ ἐμφανισθέντος εἰς τοὺς Προφήτας καὶ Ἀποστόλους Ἀγγέλου καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, (κατὰ τὴν διαμάχην τῶν Πατέρων) ἐναντίον τῶν Ἀρειανῶν, οἱ Πατέρες, μετὰ μεγάλης προσοχῆς, συνέλεξαν ὅλα τὰ χωρία, ἀδιακρίτως, τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὰς ἐνεργείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ. Ἐκ τῆς συλλογῆς ταύτης ἀπεδείχθη σαφῶς, ὅτι ὅλας τὰς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἔχει ὁ Λόγος ὁ Μονογενής, οὐχὶ Χάριτι, ἀλλὰ φύσει. Πάντα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ εἶναι κοινά, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀκοινώνητα ὑποστατικὰ ἰδιώματα.
Ἐπίσης, μετὰ μεγάλης προσοχῆς συνέλεξαν ὅλα τὰ περὶ τῶν ἐν σαρκὶ ἐνεργειῶν τοῦ Λόγου, τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὴν ἐκ τῆς Θεοτόκου ληφθεῖσαν κτιστὴν φύσιν Αὐτοῦ, καὶ τὰς ἀπέδωσαν ὀρθῶς εἰς αὐτήν, καὶ οὕτως ἀνέτρεψαν τὴν προσπάθειαν τῶν Ἀρειανῶν νὰ ἀποδείξουν τὸ κτιστὸν τοῦ Λόγου, ἐκ τῶν ἀνθρωπίνων ἐνεργειῶν Αὐτοῦ. Ἡ βασικὴ ἀρχὴ τῆς μεθόδου ταύτης εἶναι ὅτι αἱ θεῖαι ἐνέργειαι εἶναι τῆς θείας φύσεως φυσικαί, ὥστε τὰ θεῖα ἐνεργεῖ ὁ Θεός, καὶ τὰ ἀνθρώπινα ὁ ἄνθρωπος.
Μόνον ἐν τῇ Ἐνσαρκώσει, ὁ Λόγος ἐνεργεῖ, φύσει θείᾳ, τὰ τοῦ Θεοῦ, καί, φύσει ἀνθρωπίνῃ, τὰ τῶν ἀνθρώπων. Αἱ θεῖαι ἐνέργειαι ἀνήκουν, φύσει, εἰς τὸν ἄκτιστον Θεὸν μόνον. Αἱ δὲ ἀνθρώπιναι ἐνέργειαι ἀνήκουν εἰς τὴν κτιστὴν φύσιν μόνον. Ἀλλά, ἐν τῷ ἐνσαρκωθέντι Λόγῳ μόνον, ἑνοῦται ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀχωρίστως καὶ ἀδιαιρέτως ἡ Θεία φύσις καὶ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις καὶ αἱ φυσικαὶ ἰδιότητες ἑκάστης φύσεως φυσικῶς».
Εἰς τὸ θεολογικὸν σύστημα τοῦ Αὐγουστίνου καὶ τῶν Φραγκολατίνων, ἡ διαφοροποίησις τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος δὲν συνίσταται μόνον εἰς τὴν ἰδιότητα ἑκάστης Ὑποστάσεως, ἀλλὰ κυρίως εἰς τὰς πρὸς Ἑαυτὸν ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, αἱ ὁποῖαι εἶναι αὐτὰ ταῦτα τὰ Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀντὶ ὁ Λόγος νὰ εἶναι ἡ ἀπαράλλακτος Εἰκὼν τοῦ Πατρός, ἀποκαλύπτων ἐν Ἑαυτῷ τὸν Πατέρα, ἡ λογικὴ φύσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι εἰκὼν ἐπαρκὴς πρὸς εἰκόνισιν καὶ γνῶσιν τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Δηλαδή, ἐνῷ οἱ Πατέρες πρεσβεύουν, μετὰ τῶν Προφητῶν, ὅτι οὐδεμία ὁμοιότης ὑπάρχει μεταξὺ τοῦ κτιστοῦ καὶ τοῦ ἀκτίστου, διὰ τὴν Αὐγουστίνειον παράδοσιν ὑπάρχει τοιαύτη ὁμοιότης, ὥστε δύναταί τις νὰ ἐρευνήση τὴν οὐσίαν ἀκόμη καὶ τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν κτισμάτων, κυρίως μέσῳ τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι καὶ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ. Σημειωθήτω, ὅτι ὅλοι οἱ Πατέρες πιστεύουν, βεβαίως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκὼν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τονίζουν ὅτι εἶναι εἰκὼν "κατὰ Χάριν" καὶ οὐχὶ "κατὰ φύσιν", διότι οὐδεμία ὁμοιότης ὑπάρχει μεταξὺ τῆς κτιστῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ τοῦ ἀκτίστου. Ἐναντίον τῶν Ἀρειανῶν ἐτόνιζον, ὅτι ὁ Λόγος εἶναι ὅμοιος καὶ ἡ μόνη Εἰκὼν τοῦ Πατρός».
32. Ἀπόδειξις τῆς ἀκτίστου φύσεως τοῦ Ἀγγέλου καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ.
32. Σελ. 242: « ῞Ινα ἀποδειχθῆ τὸ ἄκτιστον τοῦ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Θεοῦ ἐμφανισθέντος εἰς τοὺς Προφήτας καὶ Ἀποστόλους Ἀγγέλου καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, (κατὰ τὴν διαμάχην τῶν Πατέρων) ἐναντίον τῶν Ἀρειανῶν, οἱ Πατέρες, μετὰ μεγάλης προσοχῆς, συνέλεξαν ὅλα τὰ χωρία, ἀδιακρίτως, τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὰς ἐνεργείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ. Ἐκ τῆς συλλογῆς ταύτης ἀπεδείχθη σαφῶς, ὅτι ὅλας τὰς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἔχει ὁ Λόγος ὁ Μονογενής, οὐχὶ Χάριτι, ἀλλὰ φύσει. Πάντα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ εἶναι κοινά, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀκοινώνητα ὑποστατικὰ ἰδιώματα.
Ἐπίσης, μετὰ μεγάλης προσοχῆς συνέλεξαν ὅλα τὰ περὶ τῶν ἐν σαρκὶ ἐνεργειῶν τοῦ Λόγου, τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὴν ἐκ τῆς Θεοτόκου ληφθεῖσαν κτιστὴν φύσιν Αὐτοῦ, καὶ τὰς ἀπέδωσαν ὀρθῶς εἰς αὐτήν, καὶ οὕτως ἀνέτρεψαν τὴν προσπάθειαν τῶν Ἀρειανῶν νὰ ἀποδείξουν τὸ κτιστὸν τοῦ Λόγου, ἐκ τῶν ἀνθρωπίνων ἐνεργειῶν Αὐτοῦ. Ἡ βασικὴ ἀρχὴ τῆς μεθόδου ταύτης εἶναι ὅτι αἱ θεῖαι ἐνέργειαι εἶναι τῆς θείας φύσεως φυσικαί, ὥστε τὰ θεῖα ἐνεργεῖ ὁ Θεός, καὶ τὰ ἀνθρώπινα ὁ ἄνθρωπος.
Μόνον ἐν τῇ Ἐνσαρκώσει, ὁ Λόγος ἐνεργεῖ, φύσει θείᾳ, τὰ τοῦ Θεοῦ, καί, φύσει ἀνθρωπίνῃ, τὰ τῶν ἀνθρώπων. Αἱ θεῖαι ἐνέργειαι ἀνήκουν, φύσει, εἰς τὸν ἄκτιστον Θεὸν μόνον. Αἱ δὲ ἀνθρώπιναι ἐνέργειαι ἀνήκουν εἰς τὴν κτιστὴν φύσιν μόνον. Ἀλλά, ἐν τῷ ἐνσαρκωθέντι Λόγῳ μόνον, ἑνοῦται ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀχωρίστως καὶ ἀδιαιρέτως ἡ Θεία φύσις καὶ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις καὶ αἱ φυσικαὶ ἰδιότητες ἑκάστης φύσεως φυσικῶς».
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.