33. Οἱ βασικὲς προϋποθέσεις τῆς Πατερικῆς Θεολογίας.
33. Σελ. 250-252: «.... Ἐκ τῶν ἀνωτέρω, ἔχομεν σαφῶς τὰς βασικὰς προϋποθέσεις τῆς Πατερικῆς Θεολογίας: Τὸ ὅτι ὁ Πατὴρ δὲν εἶναι ταὐτὸν μὲ τὴν οὐσίαν Αὐτοῦ. Τὸ ὅτι ὁ Πατὴρ γεννᾶ κατʼ οὐσίαν, δὲν σημαίνει ὅτι ἡ αἰτία τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ Θεία οὐσία. Ὁ Πατήρ, ὡς Πατήρ, καὶ οὐχὶ ὡς οὐσία, εἶναι ἡ αἰτία ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἑπομένως, εἰς τὴν Πατερικὴν γλῶσσαν καὶ ὁρολογίαν, ἡ παρακτικὴ καὶ ὑπαρκτικὴ ἐκπόρευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ δύναται νὰ σημαίνη μόνον ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι, ὡς ὑπόστασις, αἰτία ἤ συναιτία τῆς ὑπάρξεως τοῦ Πνεύματος, ὁπότε ἔχομεν, ἤ δύο αἰτίας ἐν τῷ Θεῷ, ἤ, ἐὰν ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Λόγος εἶναι μία αἰτία, τότε ὡς μία ὑπόστασις μόνον δύνανται νὰ εἶναι μία αἰτία.
...... Οἱ Πατέρες τονίζουν, ὅτι τὰ ὀνόματα "Πατήρ", "Υἱός" καὶ "Πνεῦμα ῞Αγιον" δὲν εἶναι δηλωτικὰ τῆς κατὰ πάντα μιᾶς φύσεως ἤ οὐσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶναι αἱ τρεῖς ἰδιότητες καθʼ ἅς ὑπάρχει διαφορὰ ἐν τῷ Θεῷ. Ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶναι σχέσις αἰτίου Πατρὸς πρὸς αἰτιατὸν Υἱὸν καὶ αἰτιατὸν Πνεῦμα.
........ Χρήζει προσοχῆς, ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος (Νύσσης), ἀναφερόμενος εἰς τὴν ὑποστατικὴν ἰδιότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀναφέρει μόνον "καὶ τοῦ ἐξ αἰτίας ὄντος, πάλιν ἄλλην διαφορὰν ἐννοοῦμεν". Οὐδαμοῦ γράφει, ὅτι ὁ Υἱὸς μεταβάλλεται εἰς αἴτιον, ἤ συναίτιον, τοῦ αἰτιατοῦ ἐκ τῆς αἰτίας Πνεύματος. Ἐπίσης, παρατηρήσεως ἄξιον εἶναι, ὅτι τὰ ἰδιώματα "αἴτιος" καὶ "αἰτιατός" οὐδέποτε ἀναφέρονται εἰς τὴν Θείαν οὐσίαν. Ἡ δὲ ταύτισις αἰτίου καὶ αἰτιατοῦ μὲ τὴν οὐσίαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, εἶναι ἀκριβῶς τὸ ὑπὸ τῶν Πατέρων καταδικασθὲν σημεῖον. "Αἴτιον δὲ καὶ τὸ ἐξ αἰτίου λέγοντες, οὐχὶ φύσιν διὰ τούτων τῶν ὀνομάτων σημαίνομεν".
Ἐξ ἄλλου, αὐτὴ εἶναι ἡ καταδικασθεῖσα διδασκαλία τοῦ Εὐνομίου, ὅστις ἐταύτισε τὸ ἀγέννητον, τὴν ἐνέργειαν καὶ τὴν πατρότητα μὲ τὴν ἄκτιστον οὐσίαν, τὸ δὲ γεννητὸν καὶ τὴν υἱότητα μὲ κτιστὴν φύσιν. Οὕτω, διὰ τοὺς Εὐνομιανούς, ἡ Θεία οὐσία, ὡς αἰτία, γεννᾶ, ἤτοι κτίζει, καὶ ἡ οὐσία τοῦ Υἱοῦ, ὡς αἰτιατόν, γεννᾶται, ἤτοι κτίζεται». 34. Περὶ τοῦ φαινομένου τῶν αἱρετικῶν κληρικῶν στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, καὶ περὶ τῶν τριῶν θεμελιωδῶν ἀξιωμάτων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως
34. Σελ. 254-255: «.... Ὁ Γρηγόριος Νύσσης ἐξηγεῖ τὸ φαινόμενον τῶν αἱρετικῶν κληρικῶν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί, ἐνεφανίσθησαν ὅταν εἰσῆλθον εἰς τὸν κλῆρον μὴ φωτισμένοι καὶ δοξασμένοι (Χριστιανοί), δηλ. στοχασταί. Ἀπὸ τοὺς θεουμένους Προφήτας, Ἀποστόλους καὶ Πατέρας, γνωρίζομεν, ὅτι:
α) "Θεὸν φράσαι ἀδύνατον, νοῆσαι δὲ ἀδυνατώτερον",
β) "Οὐδεμία ὁμοιότης ὑπάρχει μεταξὺ κτισμάτων καὶ τῆς ἀκτίστου δόξης τοῦ Θεοῦ", καὶ
γ) "... ῞Απαν, ὅ θεωρεῖται καὶ λέγεται ἐν τῇ παναγίᾳ καὶ ὁμοφυεῖ καὶ ὁμοουσίῳ Τριάδι, ἤ κοινόν ἐστι πάντων, ἤ ἑνὸς καὶ μόνου τῶν τριῶν (Προσώπων)".
Μόνον εἰς τὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν γνωρίζουν, ὅτι τὰ τρία ὡς ἄνω θεμελιώδη ἀξιώματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως αὐτὰ ἀποκλείουν τὴν μεταφυσικὴν ὀντολογίαν, καὶ τὸν βάσει αὐτῆς στοχασμόν».
35. Τί συνέβη στὸ Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, καὶ ποιὸ εἶναι τὸ "ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ" θεμέλιον ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων
35. Σελ.276-277: « Ὁλόκληρον τὸ διδακτικὸν προσωπικὸν τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, κατήργησε τὸ δόγμα περὶ τῶν κοινῶν καὶ τῶν ἀκοινωνήτων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δηλαδή, ἀνέτρεψαν, ἀσφαλῶς ἐν ἀγνοίᾳ τους, τὴν διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐν τῷ ἐνσαρκωθέντι Κυρίῳ τῆς δόξης ὑπὸ τῶν θεουμένων θεοπτίαν, ὅτι "... ἅπαν, ὅ θεωρεῖται καὶ λέγεται ἐν τῇ παναγίᾳ καὶ ὁμοφυεῖ καὶ ὁμοουσίῳ Τριάδι, ἤ κοινόν ἐστι πάντων, ἤ ἑνὸς καὶ μόνου τῶν τριῶν".
Τὸ ἐξ ἐμπειρίας τῆς θεώσεως τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Πατέρων δόγμα τοῦτο εἶναι τὸ "ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ" θεμέλιον ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Μάλιστα, τὴν τελικὴν μορφὴν τῆς ὁρολογίας περὶ αὐτῶν τῶν κοινῶν καὶ τῶν ἀκοινωνήτων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐτελειοποίησαν κυρίως οἱ Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Γρηγόριος Νύσσης, βάσει τῆς διακρίσεως μεταξὺ τῆς μιᾶς οὐσίας καὶ τῶν τριῶν Ὑποστάσεων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ ἀπετέλεσε τὸ θεμέλιον τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὡς καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν ἑπομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ κυρίως τῆς Η'».
........ Χρήζει προσοχῆς, ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος (Νύσσης), ἀναφερόμενος εἰς τὴν ὑποστατικὴν ἰδιότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀναφέρει μόνον "καὶ τοῦ ἐξ αἰτίας ὄντος, πάλιν ἄλλην διαφορὰν ἐννοοῦμεν". Οὐδαμοῦ γράφει, ὅτι ὁ Υἱὸς μεταβάλλεται εἰς αἴτιον, ἤ συναίτιον, τοῦ αἰτιατοῦ ἐκ τῆς αἰτίας Πνεύματος. Ἐπίσης, παρατηρήσεως ἄξιον εἶναι, ὅτι τὰ ἰδιώματα "αἴτιος" καὶ "αἰτιατός" οὐδέποτε ἀναφέρονται εἰς τὴν Θείαν οὐσίαν. Ἡ δὲ ταύτισις αἰτίου καὶ αἰτιατοῦ μὲ τὴν οὐσίαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, εἶναι ἀκριβῶς τὸ ὑπὸ τῶν Πατέρων καταδικασθὲν σημεῖον. "Αἴτιον δὲ καὶ τὸ ἐξ αἰτίου λέγοντες, οὐχὶ φύσιν διὰ τούτων τῶν ὀνομάτων σημαίνομεν".
Ἐξ ἄλλου, αὐτὴ εἶναι ἡ καταδικασθεῖσα διδασκαλία τοῦ Εὐνομίου, ὅστις ἐταύτισε τὸ ἀγέννητον, τὴν ἐνέργειαν καὶ τὴν πατρότητα μὲ τὴν ἄκτιστον οὐσίαν, τὸ δὲ γεννητὸν καὶ τὴν υἱότητα μὲ κτιστὴν φύσιν. Οὕτω, διὰ τοὺς Εὐνομιανούς, ἡ Θεία οὐσία, ὡς αἰτία, γεννᾶ, ἤτοι κτίζει, καὶ ἡ οὐσία τοῦ Υἱοῦ, ὡς αἰτιατόν, γεννᾶται, ἤτοι κτίζεται». 34. Περὶ τοῦ φαινομένου τῶν αἱρετικῶν κληρικῶν στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, καὶ περὶ τῶν τριῶν θεμελιωδῶν ἀξιωμάτων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως
34. Σελ. 254-255: «.... Ὁ Γρηγόριος Νύσσης ἐξηγεῖ τὸ φαινόμενον τῶν αἱρετικῶν κληρικῶν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί, ἐνεφανίσθησαν ὅταν εἰσῆλθον εἰς τὸν κλῆρον μὴ φωτισμένοι καὶ δοξασμένοι (Χριστιανοί), δηλ. στοχασταί. Ἀπὸ τοὺς θεουμένους Προφήτας, Ἀποστόλους καὶ Πατέρας, γνωρίζομεν, ὅτι:
α) "Θεὸν φράσαι ἀδύνατον, νοῆσαι δὲ ἀδυνατώτερον",
β) "Οὐδεμία ὁμοιότης ὑπάρχει μεταξὺ κτισμάτων καὶ τῆς ἀκτίστου δόξης τοῦ Θεοῦ", καὶ
γ) "... ῞Απαν, ὅ θεωρεῖται καὶ λέγεται ἐν τῇ παναγίᾳ καὶ ὁμοφυεῖ καὶ ὁμοουσίῳ Τριάδι, ἤ κοινόν ἐστι πάντων, ἤ ἑνὸς καὶ μόνου τῶν τριῶν (Προσώπων)".
Μόνον εἰς τὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν γνωρίζουν, ὅτι τὰ τρία ὡς ἄνω θεμελιώδη ἀξιώματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως αὐτὰ ἀποκλείουν τὴν μεταφυσικὴν ὀντολογίαν, καὶ τὸν βάσει αὐτῆς στοχασμόν».
35. Τί συνέβη στὸ Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, καὶ ποιὸ εἶναι τὸ "ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ" θεμέλιον ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων
35. Σελ.276-277: « Ὁλόκληρον τὸ διδακτικὸν προσωπικὸν τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, κατήργησε τὸ δόγμα περὶ τῶν κοινῶν καὶ τῶν ἀκοινωνήτων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δηλαδή, ἀνέτρεψαν, ἀσφαλῶς ἐν ἀγνοίᾳ τους, τὴν διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐν τῷ ἐνσαρκωθέντι Κυρίῳ τῆς δόξης ὑπὸ τῶν θεουμένων θεοπτίαν, ὅτι "... ἅπαν, ὅ θεωρεῖται καὶ λέγεται ἐν τῇ παναγίᾳ καὶ ὁμοφυεῖ καὶ ὁμοουσίῳ Τριάδι, ἤ κοινόν ἐστι πάντων, ἤ ἑνὸς καὶ μόνου τῶν τριῶν".
Τὸ ἐξ ἐμπειρίας τῆς θεώσεως τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Πατέρων δόγμα τοῦτο εἶναι τὸ "ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ" θεμέλιον ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Μάλιστα, τὴν τελικὴν μορφὴν τῆς ὁρολογίας περὶ αὐτῶν τῶν κοινῶν καὶ τῶν ἀκοινωνήτων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐτελειοποίησαν κυρίως οἱ Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Γρηγόριος Νύσσης, βάσει τῆς διακρίσεως μεταξὺ τῆς μιᾶς οὐσίας καὶ τῶν τριῶν Ὑποστάσεων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ ἀπετέλεσε τὸ θεμέλιον τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὡς καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν ἑπομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ κυρίως τῆς Η'».
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.