36. Περὶ τῶν περὶ Θεοῦ ρημάτων καὶ νοημάτων.
36. Σελ. 284-285: «... Ἡ ἐξέλιξις τῆς δογματικῆς ὁρολογίας τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε καὶ γίνεται μόνον ἔναντι συγκεκριμένης αἱρέσεως, ὄχι ἀπὸ στοχαζομένους καὶ ψάχνοντας διὰ κάποιαν φιλοσοφικὴν ἤ κοινωνικὴν βαθυτέραν κατανόησιν τῆς πίστεως.
..... Τὰ περὶ Θεοῦ ρήματα καὶ νοήματα χρησιμεύουν εἰς τὴν προσευχὴν καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν διὰ νὰ φθάση κανεὶς εἰς τὸν φωτισμόν, ἀλλὰ καταργοῦνται μαζὶ μὲ τὰς "προφητείας", "γλώσσας" καὶ "γνώσεις" (Α΄ Κορ. 13, 8) κατὰ τὴν διἀρκειαν τῆς θεώσεως, ἐνῶ "ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει" (αὐτόθι) καὶ ἐν ᾗ "θεωρεῖται" "τὸ τέλειον" (Α΄ Κορ. 13, 9).
Κατὰ μίαν διαρκῆ θέαν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὁ θεούμενος κοινωνεῖ καὶ συνομιλεῖ μὲ τὸ περιβάλλον του, ἀφοῦ ἡ κατάστασις αὐτὴ δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὰς δαιμονικὰς ἐκστάσεις τύπου Νεοπλατωνικῶν καὶ Φραγκο-Λατίνων μοναχῶν τῆς παραδόσεως τοῦ Αὐγουστίνου. Μὲ τὴν λῆξιν τῆς θεώσεως, τὰ περὶ Θεοῦ ρηματα καὶ νοήματα ἐπανέρχονται μὲ τὴν νοερὰν προσευχήν, διὰ τὴν διδασκαλίαν, καὶ διὰ τὴν καθημερινὴν συναναστροφὴν μὲ τὸ περιβάλλον. Διὰ τοῦτο, ἀπαντῶνται καὶ εὑρίσκονται εἰς πλάνην οἱ νομίζοντες, ὅτι τὰ περὶ Θεοῦ ρήματα καὶ νοήματά τους ἔχουν μεταφυσικὴν ἤ ὀντολογικὴν ἤ προσωπολογικὴν μονιμότητα, ἀφοῦ καὶ τὰ Ὀρθοδόξως ἀποδιδόμενα εἰς τὸν Θεὸν ὀνόματα δὲν εἶναι ἄκτιστα.
Ἀπατῶνται καὶ εὑρίσκονται εἰς πλάνην οἱ ἀποδεχόμενοι ὁποιανδήποτε μορφὴν τοῦ Παπικοῦ δόγματος, ὅτι τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα ὁδηγεῖ, ἤ κάποιαν ἐκκλησίαν, ἤ κάποιαν ὁμάδα στοχαζομένων δῆθεν θεολόγων, βαθμηδόν, εἰς "πᾶσαν τῆν ἀλήθειαν", ὡσὰν νὰ μὴ εἶχαν πλήρως φθάσει εἰς "πᾶσαν τῆν ἀλήθειαν" οἱ Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ὡς καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν μαθητῶν τους, μέχρι σήμερα, κατὰ τοὺς δοξασμούς τους».
37. Περὶ τῶν "κοινῶν" καὶ τῶν "ἀκοινωνήτων" εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα
37. Σελ. 286: «... Μόνον ἀπὸ τὴν ἐμπειρίαν τοῦ ἐν Χριστῷ δοξασμοῦ τῶν Ἀποστόλων, Προφητῶν καὶ Πατέρων, γνωρίζομεν, ὅτι ἐν τῷ Θεῷ ὑπάρχουν μόνον τὰ κοινὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ τὰ ἀκοινώνητα μεταξὺ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ ἀκοινώνητα κατέχουν τὰ κοινὰ ὁμοουσίως, καὶ τὰ ἀκοινώνητα, μὴ ταυτιζόμενα, περιχωροῦν ἀλλήλοις. ῞Ολα τὰ περὶ Θεοῦ Ὀρθοδόξως λεγόμενα, ἀνήκουν, ἤ εἰς τὰ κοινά, ἤ εἰς τὰ ἀκοινώνητα».
Κατὰ μίαν διαρκῆ θέαν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὁ θεούμενος κοινωνεῖ καὶ συνομιλεῖ μὲ τὸ περιβάλλον του, ἀφοῦ ἡ κατάστασις αὐτὴ δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὰς δαιμονικὰς ἐκστάσεις τύπου Νεοπλατωνικῶν καὶ Φραγκο-Λατίνων μοναχῶν τῆς παραδόσεως τοῦ Αὐγουστίνου. Μὲ τὴν λῆξιν τῆς θεώσεως, τὰ περὶ Θεοῦ ρηματα καὶ νοήματα ἐπανέρχονται μὲ τὴν νοερὰν προσευχήν, διὰ τὴν διδασκαλίαν, καὶ διὰ τὴν καθημερινὴν συναναστροφὴν μὲ τὸ περιβάλλον. Διὰ τοῦτο, ἀπαντῶνται καὶ εὑρίσκονται εἰς πλάνην οἱ νομίζοντες, ὅτι τὰ περὶ Θεοῦ ρήματα καὶ νοήματά τους ἔχουν μεταφυσικὴν ἤ ὀντολογικὴν ἤ προσωπολογικὴν μονιμότητα, ἀφοῦ καὶ τὰ Ὀρθοδόξως ἀποδιδόμενα εἰς τὸν Θεὸν ὀνόματα δὲν εἶναι ἄκτιστα.
Ἀπατῶνται καὶ εὑρίσκονται εἰς πλάνην οἱ ἀποδεχόμενοι ὁποιανδήποτε μορφὴν τοῦ Παπικοῦ δόγματος, ὅτι τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα ὁδηγεῖ, ἤ κάποιαν ἐκκλησίαν, ἤ κάποιαν ὁμάδα στοχαζομένων δῆθεν θεολόγων, βαθμηδόν, εἰς "πᾶσαν τῆν ἀλήθειαν", ὡσὰν νὰ μὴ εἶχαν πλήρως φθάσει εἰς "πᾶσαν τῆν ἀλήθειαν" οἱ Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ὡς καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν μαθητῶν τους, μέχρι σήμερα, κατὰ τοὺς δοξασμούς τους».
37. Περὶ τῶν "κοινῶν" καὶ τῶν "ἀκοινωνήτων" εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα
37. Σελ. 286: «... Μόνον ἀπὸ τὴν ἐμπειρίαν τοῦ ἐν Χριστῷ δοξασμοῦ τῶν Ἀποστόλων, Προφητῶν καὶ Πατέρων, γνωρίζομεν, ὅτι ἐν τῷ Θεῷ ὑπάρχουν μόνον τὰ κοινὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ τὰ ἀκοινώνητα μεταξὺ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ ἀκοινώνητα κατέχουν τὰ κοινὰ ὁμοουσίως, καὶ τὰ ἀκοινώνητα, μὴ ταυτιζόμενα, περιχωροῦν ἀλλήλοις. ῞Ολα τὰ περὶ Θεοῦ Ὀρθοδόξως λεγόμενα, ἀνήκουν, ἤ εἰς τὰ κοινά, ἤ εἰς τὰ ἀκοινώνητα».
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.