Περὶ τῆς μαρτυρίας τοῦ ἀκτίστου καὶ αὐθυποστάτου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

39. Περὶ τῆς μαρτυρίας τοῦ ἀκτίστου καὶ αὐθυποστάτου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

39. Σελ. 289-290: «... Τὰ ὑπὲρ τοῦ ἀκτίστου καὶ τοῦ ὁμοουσίου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῷ Πατρὶ ἐπιχειρήματα τῶν Πατέρων, εἶναι ἀκριβῶς τὰ ἴδια μʼ ἐκεῖνα ὑπὲρ τοῦ ἀκτίστου καὶ τοῦ ὁμοούσίου τοῦ Λόγου τῷ Πατρί. Ἀπὸ τὴν ἀπόλυτον ταυτότητα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, ἀποδεικνύεται ἡ ταυτότης τῆς φύσεως. ῞Ο,τι ἔχει ὁ Πατὴρ ἔχει καὶ ὁ Υἱός, καὶ ὅ,τι ἔχουν κοινὸν ὁ Πατὴρ καὶ ὁΥἱὸς ἔχει καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον.

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος, τονίζει: ''Ο,τι, ἑπομένως, ἔχουν ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς ἔχει καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα τῇ ἑνότητι τοῦ ὀνόματος τῆς φύσεως Αὐτοῦ... ῞Οθεν, τὸ Πνεῦμα ἔχει ὅ,τι ἔχει ὁ Χριστός, καί, ἑπομένως, ὅ,τι ἔχει ὁ Θεός, διότι πάντα ὅσα ἔχει ὁ Πατὴρ ἔχει καὶ ὁ Υἱός• καὶ διὰ τοῦτο εἶπεν• ‘πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατήρ, ἐμά ἐστιν’''. 

Ἀλλαχοῦ, γράφει: "... Ὁ πιστεύων ἐσφαλμένως περὶ τοῦ Υἱοῦ, δὲν δύναται νὰ νοήση ὀρθῶς περὶ τοῦ Πατρὸς• ὁ νοῶν ἐσφαλμένως περὶ τοῦ Πνεύματος, δὲν δύναται ὀρθῶς νὰ νοήση τὸν Υἱόν. Διότι, ὅπου ὑπάρχει μία ἀξία, μία δόξα, μία ἀγάπη, μία μεγαλειότης, ὁ,τιδήποτε νομίζεις ὅτι ἀφαιρεῖται ἀπὸ οἱοδήποτε τῶν τριῶν Προσώπων, (αὐτὸ) ἀφαιρεῖται ἀπʼ ὅλα ὁμοίως".

Πρέπει νὰ τονισθῆ πάλιν, ὅτι τὸ ἄκτιστον, ὡς καὶ τὸ αὐθυπόστατον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μαρτυρεῖται, εἰς τὴν Πατερικὴν Θεολογίαν, ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν σαφῆ διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, κυρίως ἐκείνην περὶ τοῦ "ἄλλου Παρακλήτου", ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰς πρὸς τοὺς Προφήτας καὶ τοὺς Ἀποστόλους θεοφανείας, κυρίως δὲ κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς..... Ἐπισημαίνομεν δὲ τὸ γεγονός, τὸ ὁποῖον παρετηρήσαμεν εἰς τὴν περὶ τοῦ Λόγου διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, ὅτι ἡ ἑρμηνευτικὴ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποιεῖ, ἀδιακρίτως, χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἰς ἔκθεσιν καὶ στήριξιν τοῦ περὶ Ἁγίου Πνεύματος δόγματος.

Τὰ δεδομένα περὶ Ἁγίας Τριάδος ἀξιώματα τῆς Παραδόσεως, ἦσαν ὅτι, μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Λόγου, ὅλα εἶναι κοινά, ἐκτὸς ἀπὸ τὰς ὑποστατικὰς ἰδιότητας. Οὕτω, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔχει καὶ Αὐτὸ πάντα τὰ ἐκ τῶν κοινῶν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ. Ὡς δὲ Αὐτοί, οὕτω καὶ Αὐτὸ ἔχει ἰδίαν ὑποστατικὴν ἰδιότητα. Οὕτως ἔχομεν τὸν κανόνα, ὅτι, ἐφʼ ὅσον τὸ Πνεῦμα ἔχει ὅλα ὅσα ἔχουν κοινὰ ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱός, καί, ἐφʼ ὅσον ἔχει τὴν ὕπαρξίν Του ἐκ τῆς οὐσίας, ἤ ὑποστάσεως, τοῦ Πατρός, τότε καὶ Αὐτὸ εἶναι ὁμοούσιον τῷ Πατρί, ὡς ἀπαράλλακτος μόνη Εἰκὼν τῆς μόνης Εἰκόνος τοῦ Ἀρχετύπου Πατρός. Οὕτως, οἱ εὑρισκόμενοι ἐν τῷ ἀπαραλλάκτως ἀπεικονίζοντι τὸν Λόγον Πνεύματι, βλέπουν, διὰ τῆς μόνης τοῦ Πατρὸς ἀπαραλλάκτου Εἰκόνος, τὸ Ἀρχέτυπον Φῶς.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀναφερθεῖσαν ἀρχαίαν Παράδοσιν, ἥτις διέκρινε μεταξὺ ἐνδιαθέτου Λόγου καὶ τοῦ Αὐτοῦ γενομένου διὰ τῆς ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννήσεως προφορικοῦ Λόγου, ὅλοι οἱ Πατέρες συνεφώνουν, ὅτι αἱ ἰδιότητες καὶ τρόποι ὑπάρξεως τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ὅτι ὁ Πατὴρ εἶναι αἴτιος ἐξ οὐδεμιᾶς αἰτίας, ὅτι ὁ Υἱὸς ὕπαρξιν ἔχει ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννητῶς, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ

Άγιον ἐπίσης ὑπάρχει μετὰ τοῦ Υἱοῦ ἐκ τοῦ Πατρός, ἀλλʼ οὐχὶ γεννητῶς. Τινές, εἰς τὸ "οὐχὶ γεννητῶς" προσέθετον τὸ "ἐκπορευτῶς", τὸ ὁποῖον ἐπισήμως υἱοθετήθη εἰς τὸ σύμβολον τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-