Περὶ τοῦ διλήμματος τοῦ Αὐγουστίνου

41. Περὶ τοῦ διλήμματος τοῦ Αὐγουστίνου 

41. Σελ. 305: «.... Τὸ δίλημμα τοῦ Αὐγουστίνου ὀφείλεται:

α) Εἰς τὸν στοχαστικὸν τρόπον τῆς θεολογίας του,

β) Εἰς τὸ ὅτι ταυτίζει οὐσίαν καὶ ἐνέργειαν (ἐν τῷ Θεῷ),

γ) Εἰς τὸ ὅτι δὲν ἐννοεῖ, ὡς ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ, τὴν σημασίαν τῆς διακρίσεως οὐσίας καὶ ὑποστάσεως ἐν τῷ Θεῷ,

δ) Εἰς τὸ ὅτι μὴ γνωρίζων Ἑλληνικὰ καὶ ἀδυνατῶν νὰ παρακολουθήση τὴν ἐν προκειμένῳ συζήτησιν τῶν Ἑλλήνων, ἐνόμιζεν ὅτι ἡ ὑποστατικὴ ἰδιότης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι πρόβλημα, τὸ ὁποῖον οἱ στοχασταὶ τάχα θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας ἀνέλαβον νὰ μελετήσουν, ἵνα εὕρουν λύσιν, καί
ε) Τὸ χειρότερον, ἐπίστευεν, ὅτι, καὶ μετὰ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, τὸ θέμα περὶ τῆς ὑποστατικῆς ἰδιότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρέμενεν ἐκκρεμές.

Οὕτω, ἀπέθανε τῷ 430 μὲ τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι ὁ ἴδιος εὗρε μίαν λύσιν περὶ τῆς ὑποστατικῆς ἰδιότητος (τοῦ Ἁγίου Πνεύματος) (τὸ filioque), ἀλλὰ οὐχὶ ἀπάντησιν τοῦ διατί τὸ Πνεῦμα δὲν εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ (καὶ Αὐτό) καὶ ἀδελφὸς τοῦ Λόγου. Ἀφοῦ ἐταύτισε τὰς προαιωνίους ἐνεργείας τῆς γνώσεως, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς βουλήσεως μὲ τοὺς τρόπους ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἐπίσης ἐταύτισε τὴν γέννησιν καὶ τὴν ἐκπόρευσιν μὲ τὴν ἐνέργειαν τῆς πέμψεως ὡς καὶ μὲ ἄλλας ἐνεργείας, δὲν ἠδυνήθη νὰ καταλάβη διατί νὰ μὴ εἶναι τὸ Πνεῦμα ἀδελφὸς τοῦ Λόγου. Ταῦτα πάντα (συνέβησαν), διότι, κατʼ αὐτόν, ὁ σκοπὸς τῆς Θεολογίας εἶναι ἡ ἔρευνα περὶ τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ ὡς καὶ ἡ ἀνίχνευσις τοῦ τί εἶναι "γέννησις" καὶ "ἐκπόρευσις" ». 

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-